Tímarit Hjúkrunarfélags Íslands - 01.03.1972, Blaðsíða 46

upp, og í'ifjum upp, hvernig
börnunum hefur gengið. Það
liggur alltaf nóg efni fyrir að
ræða um, og okkur finnst mik-
ils virði að afgreiða málin jafn-
óðum. Auk þess hjálpa þessir
fundir okkur til að kynnast
börnunum betur og kynnast bet-
ur innbyrðis. Það er líka hvetj-
andi að finna, að þessir daglegu
fundir okkar örva áhuga og
vinnugleði, sem er að sjálfsögðu
undirstaða þess, að vel sé unnið
og að hægt sér að hafa jákvæð
áhrif á börnin.
Einu sinni í viku tölum við
við deildarh j úkrunarkonurnar
um börnin, og þykir okkur
sjúkrakennurunum mjög hvetj-
andi og lærdómsrík öll samvinna
við læknana, hjúkrunarliðið og
sj úkraþjálfarana.
Þar sem sjúkraiðja á barna-
spítölum er ung starfsgrein og
á tilraunastigi, hefur hún ekki
enn náð neinum almennum
„standard", en hefur meira og
minna þróazt á hverjum barna-
spítala eftir viðhorfum og skiln-
ingi.
Á hinum ýmsu barnaspítölum
hefur starf þetta verið viður-
kenndur þáttur í meðferð sjúkl-
inganna undanfarin ár, en rek-
ið frá mismunandi sjónarhorn-
um, t. d.: Hve ung eiga börnin
að vera, þegar þau byrja að
njóta þjónustu sjúkraiðjunnar?
Hve mörg börn eru áætluð á
hvei’n sjúkraiðjukennara?
Hvaða menntun þurfa sjúkra-
iðjukennarar að hafa? Hversu
mikinn áhuga hafa læknar og
hjúkrunarkonur á þessu starfi?
Hversu mikill er skilningur
þeirra, sem fara með mennta-
og heilbrigðismál? Eða hversu
mikill er skilningur þeirra, sem
fara með stjórnarmál spítal-
anna?
Eftir því, hve þessi mikilvægu
atriði eru jákvæð, skapast
grundvöllurinn til að fullgera
sjúkraiðju að gagnlegri þjón-
ustu við börn, sem dveljast á
spítölum.
Það er ekki hægt að gera
þessu veigamikla efni fullkomin
skil í blaðagrein, en ég vona að
þetta sundurlausa rabb veiti
aukinn skilning á því, að sjúkra-
iðja getur verið mikill þáttur í
því að hjálpa veiku barni til
þess að fá fullkomna lækningu.
Að lokum langar mig til að
geta þess, að út hefur komið
athyglisverð bók á sænsku:
„Terapi genom lek“, eftir
Ivonny Lindquist, sem er for-
stöðukona sjúkraiðjudeildar
barnaspítalans í Umeá í Sví-
þjóð.
IAju|ijálCuii — loiA lil
NjálfNlæilra allnifna.
Framh. af bls. 17.
hann á að gera, og síðar að á-
kveða, hvaða hreyfingar þarfn-
ast frekari þjálfunar. Þannig
getur hann sýnt virkan áhuga á
endurhæfingarþjálfun sinni með
því að stjórna henni og laga
hana eftir daglegum þörfum sín-
um.
Hið frjálslega andrúmsloft á
ið j uþ j álf unardeildinni h j álpar
einnig til að viðhalda samband-
inu við hversdagslífið, og það
skapar ágætan jarðveg fyrir
gagnkvæm kynni sjúklinga. Þeg-
ar tveir eða fleiri sjúklingar
hljóta meðferð samtímis, gefst
þeim tækifæri til að gleyma eig-
in vandræðum. Þeir geta fylgzt
með árangrinum hvor hjá öðr-
um og miðlað hvor öðrum af
reynslu sinni.
Þá sjúklinga, sem ekki fá
formlega þjálfun, má hvetja til
að notfæra sér sjúkrahúsdvöl-
ina til þess að tileinka sér ný
viðfangsefni eða áhugamál, sem
þeir hafa aldrei haft tíma til áð-
ur. Þeir uppskera ekki aðeins
ánægjuna af því að hafa fengið
einhverju áorkað, en fá jafn-
framt útrás fyrir ónotaða
starfsorku og e. t. v. innibyrgða
óánægju. Það er mikilvægt fyrir
sjúklinga að taka þátt í við-
fangsefnum, sem fá þá til að
gleyma eigin vandamálum og
tengja þá stöðugt daglegu lífi
þeirra heima eða á vinnustað.
Þegar að því kemur, að sjúk-
lingurinn fái að fara heim af
sjúkrahúsinu, taka ættingjar
hans við mikilvægu hlutverki
í endurhæfingarstarfinu. Sú
hjálp, sem þeir geta látið í té,
er mjög mikilsverður þáttur í
því að hvetja og viðhalda at-
hafnaþörf sjúklingsins. Vegna
þess að ættingjarnir taka við,
þar sem við hættum, þarf að
hjálpa þeim til þess að skilja eðli
sjúkdómsins og þeirra erfiðleika,
sem hann kann að valda sjúkl-
ingnum. Enn þýðingarmeira er
þó, að þeir skilji, hvers sjúkling-
urinn er megnugur, svo að þeir
taki ekki ósjálfrátt á sig ýmsa
fyrirhöfn, sem hann er fullkom-
lega fær um sjálfur. Þannig geta
þeir hjálpað honum til þess að
notfæra sér þá kunnáttu, sem
hann hefur öðlazt á sjúkrahús-
inu, svo að hann verði fljótari
að aðlagast aftur hlutverki sínu
sem virkur fjölskyldumeðlimur.
Iðjuþjálfun miðar fyrst og
fremst að því að gera sjúkling-
ana sem sjálfstæðasta og óháð-
asta í hreyfingum og athöfnum.
Þessu marki má ná með stöðugri
þjálfun í daglegum athöfnum,
sérstökum aðferðum, hjálpar-
tækjum og æfingum, sem miða
að því að styrkja vöðva og gera
þá hreyfanlegri. Með viðeigandi
meðferð á að vera hægt að gera
sjúklingnum kleift að nota alla
líkamlega og andlega hæfni sína
til þess að taka virkan þátt í
fjölskyldu- og félagslífi.
Maureen J. Thiel, B.S.R.
O.T. REG., M.C.P.A.
Iðju- og sjúkraþjálfari.
Þýðandi greinarinnar er
Andrés Kolbeinsson.
36 TÍMARIT HJÚKRUNARFÉLAGS ÍSLANDS