Svava - 01.07.1902, Blaðsíða 27

SVAVA
23
V, 1.]
imii, og hún bveytti tllrei Dafninu, þött haraingjan og
atkvæði n.annaima gevðu það.
Það var clálítið skrítið fyrir óltunnuga, að heyra
hana ávarpa mann sinn þannig, en því skrítnara mundi
ktiuningjura þeirra hafa fundist, ef hún hefði einhvern
tíraa nefnt hann öðru nafni.
,,Hanu er eun þá kœrastinn minn”, var hún vön
að segja.
Þótt þetta sé ekki mikils varðandi atriði í æfisögu-
broti, þá er það þó svo einkennilegt fyrir heirailislífið,
að þess er vel getandi hér.
Þegar Miss Ida Saston—svo hljóðaði slúlkunafn Mrs.
McKinley—hafði lokið skólanárai, fór hún ásarat systur
sinni, Maríu—nú Mrs. Barber—og ileiru vinafólki, skemti-
ferð til hTorðurálfu, er stóð all-Iengi yfir.
Þeir af Canton-búum, er muna eftir iieimkomu
þeirra systra, lúka aliir upp einura muuni ura það, að
Mrs. McKinley liafi verið forkunnar fögur, bæði að
andlits og líknms-skapnaðij einlcar hraustleg, dálítið
glettin, eldfjörug og um leið skeratileg; en það, sem þó
þótti einkeunilegast við hana og'menn tniuuast sérstak-
;ega, er það, lrvað hún var ávenjulega sjálfstæð—svo
sjálfstæð, að ekki all-fáum hinua yngii raanna stóð ógn
og skelfing af,
O *