Svava - 01.07.1902, Blaðsíða 35

31
SVAVA
[V, i.
framleiðíi áhvif, sem þeim fáfróðu er vavnað að geta gart,
þassu líict er ástatt með málsvara anda’neimsins, galdra-
uianninn, skottulœknirinn eða, sem er uæst um því sama,
pvestinn. Fyiir því eru öll frunismíðisleg trúbrögð
auðug af gervinafus-vísindum, svo sem andafræði, sær-
ingalistum, fyrirboðakenningum o. s. frv. En þar eð
hér er ekki aðallega átt við skáldlega eðlis-helgisiði,
en aðaláherzlan lögð á að fullnægja líkamlegu þörfun-
um, gera sér lífsdvölina sem þægilegasta og verjast
þeim öþægindum, sem æðri heimur, ef til vill getuv
hakað mönnunum, verðnr kennimannlega listin fyrst og
fremst að mæta þeirri kröfu, að haunfæra illa anda, af-
stýra yfirgangi framliðinna, spá fyrir ókomna tímanum
og fyrirhúa manninum svo rólega og þægilega tilveru
sem unt er.
Vór sjáum þetta ávalt endurtakast hvervetna með
uiikilli reglufestu, frá tataraprestunum til pvesta hinna
hezt mentuðu þjóða. Því sljórri sem hiun andlegi
skilningur er, þess hættara er við að helgi- og kirkju-
siðir kæfi hina söunu guðrækilegu tilfinningu, sem
fólgin er í hugsunnrhættmum. Upprunalega manneðl-
ls-umhreytingin, sem tilgerðarlaust og án umsvifa tiL-
emkar guðunum mannlega eiginleika (eins og Schiller
kemst, að orði: ,,Iu deu göttern malt sioh der mensch“),