Svava - 01.07.1902, Blaðsíða 48

44
SVAYA
[V, 1.
Frá löugtl liðuum tímum lu'ulust fram gamlar
emlurmiuniugar í huga hennar, sem hún hafði löngu
gleymt. Húu hafði séð þessi augu áður..........ei\ hvar?
....Hve uter? Alt í einu mundi hún það, og endur
þekti í munkunm Karl riddara, banamann Eiríks kon-
ungs.
,,Souur litlu Svönul1 kallaði hún. „Morðingi Ei-
ríks konungs. Það ert þú. Þú ert Karl riddari'.
Á þessu augnabliki fleygði mankurinn kápu sinni,
og stóð í riddarabúningi frommi fyrir Katarinu.
„Já, Katarina I/ykke/ sagði hann dimmraddaðui"
,,Ég er Karl riddari, sonur litlu Svönu, banamaður
Eii íks konungs, eins og þú sagðir nú. Ég e r s á
riddari sem þú fyrirloizt í æsku og hvers ástþú iítilsvirtir
Ha, kona, kona, nú er miun tími kominn. I mörg ár
Jiefi ég bjðið þolinmóður. Eins og maður hefi óg borið
þá helv.....kvöl, að sjá þig veita öðrum ástaratlot, vita
þíg hvíla í annars faðmi, og þó var ég sá fyrsti sem
flutti þér ást mína, löngu á undan þeim sem þú kallar
nú mann þinn, og átti að róttn heiratingu á á3tarat-
lotum þíuumb
Um leið og Karl riddari lauk ræðu sinni, gékk
hnnn að Katarinu og oítlaði að taka um mitti hennar.
En liún hröklaðist frá honum eins og hanu væri högg-
ormur.