Svava - 01.07.1902, Blaðsíða 41

37
SVAVA
[V,l
samlvyœmt lionni á hin reiktila sála, sem ekki heiiv
hlotið ró vegna skorts á viðeigandi kyrkju og helgi
siðum, að geta öðlast nýtt líf með aðstoð náblóðs. A
takmörkuuum milli trúbragða og réttinda eru særing-
arnar, það er að segja: burtrekstur illra ánda úr manna
eða dýra líkömum, þar sem jjeir hafa tekið sér búsetu;
enn fremur meðferð prestanna á öilum flogaveikum og
heilakviksveikum manneskjum, sálnadýrkunin, meðferð
á líkum framliðinna, greftranin o. ii. Við þetta bætist
enn þá eitt, sem á þessum tímum er mjög algengt, nefn-
loga kynjalyfin, sem án alls efa valda mörgum glæpum,
og að síðustu hjátrú þjófanna, sem er mjög einkennileg.
Hjátrúin kcmur einkum í ljós með öilu sínu afli og
öfgum, við stórkostleg þjóðaróhöpp, eius og Koliler
heíir tekið fram.
Þar sera vér að oinu leytinu höfum reynt að komast
fyrir upptök hjátrúarinnar, í stað þess að kalla hana
blátt áfram skrælingjalega, segir það sig sjálft, að vér
vjljum ekki réttlæta þessa villu, þrátt fyrir inra gildi
hennar. Gagnstœtt, því glöggar sem vér skiljum ein-
stakar orsakir til þessara maDnfélags sálfræðilegu fyrir-
hrigða, sem hinn mentaði lieimur kallar einbera villu,
því fremur er það skylda vor að uppræta slíkar skoðanir.
(Þýtt af Jóvi).
Svava V, 1. b.
3