Svava - 01.07.1902, Blaðsíða 49

SVAVA
45
V,l.]
,,Vík frá mér, hrakmenni! Kondu ekki nálœgt
fcrár, viðurstyggilegi ruorðingi'.
„Heldur þú að ég hlýðnist þessari slcipun Katar-
ilia? Hei, ég segi eins og Herviður, þú skalt verða frilla
ttíu, og það skal ske nú, í nafni d............. hér skul-
ttm við Herviður uppfylla éskir vorar. Hann og dóttir
Þín..... ég og þú......það eru vel samvaldar persónur.
Þó að englarnir gráti yfir því, getum við huggað oss
við, að árarnir gleðjast'.
Hinn f^'rvorandi munkur loit nú út sem vitstola
ttiaður.
Það leit svo út, sem þassar verjulausu konur væru
ttú á valdi þeirra. Herviður stimpaðist við Kagnhildi,
°g munkurinn liafði gripið holjartaki um mitti Katar-
inu og hún fann andardrátt hans á kinn sinni. Þær
kölluðu háðar í einu á hjálp.
Köllunum var svarað á sömu stundu úr anddyrinu,
°g inn géklc Edmund í öllum herklæðum. Hann kom
ttiátulega en mátti ekki seinni vora.
„Guði sé lof! Ég kem þá nógu snemma'.
Hann brá sverði sínu, klauf höfuð Horviðs og sagði:
„Þetta er þín verðskuldaða umhun“.
Hann sneri sór undir eins við til að ráðast á munk-