Svava - 01.07.1902, Blaðsíða 33

SVAVA
29
V, 1.]
stakríi tilbrigða, sem einkenna breytingu uppnmamynd-
arinnar; hvergi er bil né eyða, alls staðar samband og
umbreyting. Vitanlega er það þeim einum unt, sem
uokkuð þekkja í náttúruvísindunum, að sjá sannanirnar
fyrir þessari niðurröðun, en þeir, sem með öllu eru nátt-
■úrunni ókunnir, sjá að eins gagnstæður og ósamkværani.
Hvar sem litið er á náttúruna, sézt að nýjar og fullkomn-
ari myndanir hafa yfirunnið þær eldri og ófullkonmari,
enda hefir þetta afarmikla þýðingu. Slílc eftirlifð (sur-
vival), eins og hinn nafnkunni enslci mannfræðingur
Tylor kemst að orði, er hjátrúin í trúbragðasögunni. A
þsnna hátt skilgreinir einnig próf. Alfr. Lehmann þetta
efni: „Hjátrú er sérhver ætlun, sera annaðhvort enga
heimild hefir í einhverjum ákveðnum trúbrögðum, eða
er gagnstæð vísindalegum skilnings einhvers ákveðins
tínia á náttúrunni. Með öðrum orðum, ætlun, sem hjá
ómentuðu, viltu fólki virðist henda á allþroskaða trú-
bragðaskoðun,—og sem slík er virðingarverð, en myndi á
þessum tímurn, ef mentaður maðnr léti hana í ljósi, vera
kölluð hlægilog hjátrú. Eins og vér sjáum er þvíhjá-
trúin eftirtektavert atriði. Vér þurfura ekki annað en
breyta sjónarmiðinu lítið eitt til þess, að hafa fylstu á-
stæðu til að álíta, bæði trúhrögð hinna viltu og öuuur
öiklu æðri trúbrögð, að nokkru leyti hjátrú. Ef vér