Morgunblaðið - 05.01.2017, Side 53

UMRÆÐAN 53
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 5. JANÚAR 2017
Fulltingi flyst á Höfðabakka 9
Fulltingi er framsækin og traust lögmannsstofa sem veitir einstaklingum þjónustu á sviði skaðabóta
og vátryggingaréttar og er stærsta stofan hér á landi sem sérhæfir sig á þessu sviði.
Hlutverk fyrirtækisins er að leysa vel úr málum fólks, ráða því heilt og stuðla að því
að hver og einn fái þær bætur sem hann á rétt á.
Sérfræðingar okkar hafa margir hverjir áratuga reynslu í meðferð slysa- og skaðabótamála.
Á morgun, 6. janúar, flytjum við hjá Lögmannsstofunni Fulltingi slf
aðsetur okkar að Höfðabakka 9, efstu hæð.
Við hlökkum til að taka á móti viðskiptavinum okkar í nýjum húsakynnum.
Gott aðgengi er að húsinu og næg bílastæði.
Verið velkomin!
„Á pallinum stend-
ur ung stúlka. Hún er
með blokkflautu í
hendi. Það eru tón-
leikar og fyrir framan
hana situr fullt af
fólki. Á fremsta bekk
eru foreldrar hennar
og systkini og fyrir
aftan þau afi hennar
og amma. Við hlið
stúlkunnar situr
kennarinn með gítar í hendi. Hún
flytur lagið sitt sem inniheldur að-
eins nóturnar A og B (gamla Há-
ið). Hún á bara að spila tvö lengd-
argildi; ýmist langar eða stuttar
nótur. Flutningurinn tekur eina
mínútu. Í lokin leika hún og kenn-
arinn af fingrum fram. Ýmist
fylgir hún takti kennarans eða
hann eltir stúlkuna. Kennarinn
leikur hljóma sem passa við nót-
urnar sem stúlkan leikur. Að lok-
um klappa áheyrendur og hún
hneigir sig í auðmýkt. Foreldrar
hennar og áar klappa innilega og
amman er með klút til að þurrka
hrifningartárin.“
Þessi lýsing hér að framan er
dæmigerð lýsing á verkefnum og
upplifun ungra tónlistarnema í
tónlistarskólum á Íslandi. Á þeirri
stundu eru öll skynjunarfæri nem-
andans í gangi. Þau þarf hann að
samhæfa og halda einbeitingunni
svo hægt sé að spila lagið í gegn.
Hann þarf að halda takti og hvert
sekúndubrot skiptir máli, – ekkert
tækifæri er til að stoppa og hugsa
sig um eða ræskja sig eða spyrja
kennarann einhvers.
Nemandinn elst upp við það, að
það sé eðlilegt og sjálfsagt að
spila á hljóðfæri einn með sjálfum
sér, með öðrum og fyrir aðra.
Hann má ruglast á tónleikum og
fær samt klapp fyrir. Enginn
dómur er lagður á hans hljóðfæra-
leik, – enginn af þátttakendunum
fær verðlaun. Allir eru þar á sín-
um eigin forsendum og tónleikarn-
ir lítið skref fram á við fyrir hvern
og einn í þroskavænlegu námi.
Allir þátttakendur á tónleikunum
vanda sig sem þeir geta, – það er
eina krafan.
Þar sem nemandinn stendur á
pallinum þarf hann að halda jafn-
vægi, hann blæs í flautuna og not-
ar tunguna til að skerpa tóninn,
hann heldur á hljóðfærinu og not-
ar fínhreyfingar fingranna til að
loka réttum götum á flautunni og
snertiskynið til að vita hvort göt-
unum sé lokað. Hann er með aug-
un á nótunum, heyrir hverja mis-
fellu og hvern velheppnaðan tón,
heyrir einnig til kennarans og
þess sem hann leikur og svo stíg-
ur hann jafnvel taktinn ósjálfrátt.
Fyrir nemandanum eru tón-
leikar eðlilegur þáttur í lífinu. Það
er eðlilegt og sjálfsagt að koma
fram. Hann veit að hann verður
ekki dæmdur, – honum verður
ekki refsað hvernig sem fer, eng-
inn annar er betri eða meiri en
hann og hann ekki framar neinum
öðrum. Framkoma á tónleikum er
liður í því að hver og einn æfist í
því að standa fyrir máli sínu og að
þurfa ekki að óttast það, – túlka
það sem leikið er og seinna að
viðra skoðanir sínar.
Tónlistarnemar í íslenskum tón-
listarskólum fá góða þjálfun í tjá-
skiptum og sköpun. Í gegnum
hljóðfæranámið þjálfast þeir í
sjálfstæðum vinnubrögðum og að
vinna með öðrum, – bæði við
heimanámið og í samspili í tónlist-
arskólanum. Þeir nota alla mögu-
lega miðla til að leita efnis og
hlusta. Þeir bera ábyrgð á nám-
inu, enda eru þeir þar á eigin for-
sendum.
Það eru fyrrverandi nemendur
tónlistarskólanna á Íslandi sem í
flestum efnum halda uppi því öfl-
uga tónlistarlífi sem við Íslend-
ingar búum við. Þeir eru þar flytj-
endur og hlustendur. Þeir eru
útgefendur, framleiðendur, stjórn-
endur og framkvæmdaaðilar, –
kennarar, tónskáld og
útsetjarar og hljóð-
færasmiðir. Skrifaðar
hafa verið bækur, rit-
gerðir og blaðagrein-
ar um peningaleg
verðmæti þessa öfl-
uga tónlistarlífs. Á
hverjum degi eru
haldnir tónleikar, í
hverjum mánuði tón-
listarhátíðir, á hverju
misseri koma hingað í
heimsókn á vegum
þessara fyrrverandi
nemenda frægir tónlistarmenn og
á hverju ári gera íslenskar hljóm-
sveitir það gott í útlöndum. Mest-
öll þessi starfsemi er ávöxtur ís-
lensks tónlistarskólastarfs.
En samt eru óupptalin mestu
verðmætin; það eru tónleikar
stúlkunnar sem lýst er í upphafi
þessarar greinar og allur aðdrag-
andi þeirra – nám hennar í skól-
anum og ástundun, – svo og allra
þeirra þúsunda sem á Íslandi
stunda tónlistarnám. Sú þroska-
vænlega athöfn að leika á hljóð-
færi verður að vísu ekki mæld og
ekki verðlögð á mælikvarða pen-
inganna eða með krossaprófum –,
ekki frekar en svo margt í ís-
lensku skólakerfi. Þekking og
skilningur á skólastarfi er grund-
völlur þess að geta metið þau
verðmæti sem í því er fólgið. Allur
sá þroski sem nemendur öðlast er
verðmæti og þar sem hinir verald-
legu mælikvarðar ekki virka er
það aðeins trú okkar á verkefnin
sem gildir.
Verðmæti tónlistarnáms
Eftir Kjartan
Eggertsson » Allur sá þroski sem
nemendur öðlast er
verðmæti og þar sem
hinir veraldlegu mæli-
kvarðar ekki virka er
það trú okkar á verk-
efnin sem gildir.
Kjartan Eggertsson
Höfundur er aðstoðarskólastjóri
Tónskóla Hörpunnar.
Hvernig er það eiginlega
með þetta blessaða fólk,
sem vill endilega aka með
okkur inn í brennandi og
hrynjandi kofaskrifli
ESB, andstætt vilja
stærsta hluta kjósenda?
Það er engu líkara en þeir
vilji hvorki sjá, heyra,
skilja né skynja hvað er í
gangi úti í Evrópu. Því-
líkt og annað eins, og að
það séu heilu flokkarnir,
sem heimta það stans-
laust og vilja láta það
verða hálfgert úrslitaatriði í stjórn-
armyndunarviðræðum, að kosið
verði um áframhaldandi aðild-
arviðræður við ESB. Í langan tíma
hefur verið talað um, að Íslendingar
séu aðhlátursefni fólks erlendis. Það
er engin furða, því að fólki í Evrópu-
sambandslöndunum hlýtur að finn-
ast það stórskrýtið fólk hér á landi,
sem vill endilega halda því til streitu
að ana inn í brennandi hús ESB, á
sama tíma og aðildarþjóðirnar sitja á
rökstólum um, hvernig þær geti
fylgt í kjölfar Breta út úr samband-
inu. Ég er ekkert hissa á því, þótt
menn hlæi að svoleiðis sérvitringum
og finnist þeir tæplega vera með á
nótunum. Þetta er ekki hægt. Það
verð ég að segja.
Guðbjörg Snót Jónsdóttir.
Velvakandi Svarað í síma 569-1100 frá kl. 10-12 velvakandi@mbl.is
ESB-ruglið endalausa
og aðhlátursefnin
ESB Meirihluti landsmanna vill ekki ganga í sambandið.