Morgunblaðið - 17.05.2018, Síða 62

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 17. MAÍ 2018
Dóra Magnúsdóttir
dora@mbl.is
Það er mikil framkvæmdastemning í Úlf-
arsárdalnum þegar blaðakona ekur um
hverfið í leit að réttu húsi. Vorsól skín í
heiði – í dalnum sést einmitt vel upp í heiði
– það er kalt í lofti og húsin eru ýmis
skjannahvít í sólskininu eða steypugrá.
Ómáluð ennþá. Það eru stillansar, stór
húsagler í pakkningum, byggingarkranar,
steypubílar, krakkar á hjólum á gangstétt-
unum og iðnaðarmenn í neongulum vinnu-
göllum að sýsla, klára hús. Fjölmörg hús
eru þó löngu tilbúin. Eða eins og hægt er að
vera löngu tilbúin í svona nýju hverfi. Til
dæmis hús hjónanna Sólveigar Maríu Svav-
arsdóttur og Jóns Heiðars Hannessonar en
þau fluttu inn árið 2011.
„ Við vorum heppin, keyptum fokhelt á
réttum tíma,“ segir Sólveig og blaðakona
tekur undir að þau eru heppin með húsnæði.
Gullfallegt hús með dásamlegt útsýni í nýju
hverfi sem þýðir að það eru margir leik-
félagar í öllum nálægum húsum fyrir börn
hjónanna, þau Steindór Sólon sem er 13 að
verða 14, Ísold Svövu sem er átta að verða
níu, Bjarma Sæ fjögurra ára og litla barnið
Maísól Mirru sem er eins að verða tveggja.
Hollenska au-pair stúlkan Pia Staigis býr
einnig hjá fjölskyldunni og hefur gert sl.
fjóra mánuði en hennar vist lýkur í byrjun
júlí. Ekki mál gleyma Schnauzer-tíkinni
Öldu sem tók glaðhlakkaleg á móti blaða-
konu og vill augljóslega vera vinkona allra.
Ekkert stress
Í hverfinu þar sem Sólveig og Jón Heiðar
búa ásamt börnum sínum er mörgu lokið en
einnig margt sem á eftir að verða. Sama á
við um lífið hjá þessari stóru fjölskyldu, ým-
islegt að baki en margt spennandi fram-
undan. Tveggja ára afmæli um næstu helgi
auk þess sem unglingurinn verður fermdur.
Alltaf líf og fjör – en samt aldrei stress.
Sem er kjarni málsins hjá þessari fallegu
fjölskyldu og beinlínis leiðarljós; ekkert
stress.
Sólveig er heimavinnandi húsmóðir og
sjómannskona, sem þýðir augljóslega að Jón
Heiðar er sjómaður, en hann er yfirvélstjóri
á uppsjávarskipinu Venusi.
-Veldur það ekki oft ákveðnum erf-
iðleikum og álagi eiginkonu í landi að eiga
mann úti á sjó?
„Jú, en það fylgja þessari stöðu líka
margir kostir. Og þegar maður vegur kost-
ina og gallana þá er þetta besta staðan fyrir
okkur. Ég er menntaður grunnskólakennari
en vel að vinna heima til að geta sinnt börn-
unum sem allra best.“
-Nú er það ekki algengt að íslenskar kon-
ur séu heimavinnandi, færðu stundum at-
hugasemdir frá fólki?
„Já, það kemur alveg fyrir. Þjóðfélagið
gerir ráð fyrir að báðir foreldrar vinni utan
heimilis og einhvern veginn að fólk, ekki
síst konur, geri alveg ótrúlega marga hluti í
einu. Það er mér hjartans mál að rjúfa
þennan staðal. Ég hef alveg lent í því hálf-
partinn að afsaka mig en er að æfa mig að
segja: „Já, er heimavinnandi“ og sleppa orð-
inu „bara“. Hinsvegar pæli ég ekki í því í
dag hvað öðrum finnst, þó ég hafi gert það
áður.“
Sólveig og Jón Heiðar sáu að sjómanns-
lífið hefur þá kosti helsta að þegar Jón
Heiðar er heima, þá er hann á staðnum fyr-
ir börnin og ekki með hugann við eitthvað
annað, eða komandi heim kl. sjö að kveldi
eins og þegar hann vann í landi. „Þannig er
gæðatíminn sem hann fær með fjölskyld-
unni og við með honum bæði lengri og betri.
En auðvitað er það stundum erfitt þegar
hann er í burtu,“ segir Sólveig.
Oft erfitt að kveðja
börnin og fara út á sjó
Jón Heiðar tekur undir að þetta fyr-
irkomulag hafi sína kosti en honum þyki
enn stundum erfitt að fara frá heimilinu og
börnunum. Til dæmis þegar þau eru leið og
gráta þegar pabbi fer og svo er erfitt að
vera í burtu sérstaklega ef einhver á af-
mæli, er veikur og þess háttar. Einnig var
mjög erfitt að fara frá börnunum þegar þau
voru rétt nýfædd, nokkurra vikna gömul.
En þetta lærist eins og annað, að aftengja
sig andlega frá heimilinu og sinna vinnunni
á sjónum þó hugurinn leiti vissulega oft
heim.
Jón Heiðar vinnur þrjár vikur og er
heima í þrjár vikur og Sólveig segir að lífið
sé svolítið lagskipt. Auðvitað sé það mjög
mikil vinna að vera ein með börnin þegar
hann er á sjónum, sem er ein helsta ástæð-
an fyrir því að þau fengu au-pair stúlkuna
Píu inn á heimilið. Við lögðum upp með að
hún myndi vinna frekar mikið þegar Jón
Heiðar er á sjónum en hinsvegar fær hún
gott frí þegar hann er heima og hefur getað
nýtt tækifærið til að ferðast. Hún tekur
undir það, segist hafa séð heilmikið af land-
inu og hafi fengið foreldra sína í heimsókn
frá Hollandi til að ferðast.
Pia segir að sér finnist helsti munurinn á
þeirri fjölskyldu sem hún dvelur hjá og fjöl-
skyldum sumra vinkvenna sinna á Íslandi
sem einnig eru au-pair að börnum Sólveigar
og Jóns Heiðars sé einfaldlega meira sinnt.
Þau eru meira úti, það er minni skjátími,
meira leikið og hlustað á þau og þau fá
meiri athygli. „Við leyfum börnunum minni
skjátíma þó svo við bönnum hann ekki alveg
og unglingurinn fær alveg að fara í símann
sinn. En fyrsti kosturinn hjá foreldrum er
bara svo oft að láta börnin fá tækin því það
er svo auðvelt og fólk er svo upptekið og
þreytt. Hjá okkur er þetta síðasti kosturinn
því það er svo margt annað sem þau geta
gert. Til dæmis um helgar þá fara litlu
börnin út eftir morgunmat frekar en að það
sé kveikt strax á sjónvarpinu,“ segir Sól-
veig.
„Við leggjum gríðarlega mikið uppúr því
að vera til staðar fyrir börnin og höfum allt-
af gert. Með því að fá aðstoð inn á heimilið
fæ ég meiri tíma til að sinna börnunum og
nota minni tíma í þvotta og önnur heim-
ilisstörf. Og það er líka ástæðan fyrir því að
ég vinn ekki úti, ég vil geta sinnt börnunum
mínum og mér finnst oft mjög mikilvægt að
gera minna og njóta þess sem við gerum
saman.“
Gera allt með börnunum
Yngri börnin tvö eru í leikskóla en þó
bara til kl. 14.00 mest 15.00 á daginn og
þegar pabbi er heima er svigrúm til að leyfa
þeim að sleppa við leikskólann. „Við viljum
fá að gera hlutina á okkar hraða og leggjum
einfaldlega mest upp úr því í lífinu að gera
allt með börnunum. Þau eru alltaf hjá okk-
ur, hvað sem við erum að gera. Hvort sem
við erum að sýsla hérna heima, vinna í garð-
inum eða eitthvað annað, þá eru þau alltaf
með okkur. Þannig að þetta er eitthvað sem
við vorum alveg samstillt inn á frá upphafi,
og þó við séum afar ólík erum við með mjög
áþekkar hugmyndir um uppeldi og að börn-
in eru alltaf númer eitt, tvö og þrjú.“
Sólveig segir líka að þau leggi líka mikið
upp úr því að rútína barnanna raskist ekki
þegar pabbi þeirra kemur heim, það er ekk-
ert farið út í búð og keypt nammi og allt
leyst upp í kæruleysi. Hún segir að Jón
Heiðar sé eiginlega strangari en hún með
þetta atriði. „Það skiptir mig líka mjög
miklu mál að fá andrými þegar Jón Heiðar
kemur heim, geta verið ein og farið aðeins
út af heimilinu og fyllt á tankinn. Ég fæ
minna andrými eftir að börnin urðu fjögur,
ég finn það alveg, og því er það enn mik-
ilvægara að fá stundum minn prívat tíma,
mitt andrými, þegar Jón Heiðar er í landi.“
Sólveig segir að þau séu afskaplega þakk-
lát fyrir það líf sem þau lifa og að þau þurfi
ekki að vera á fleygiferð og vera oft dauð-
þreytt í lok dags. „Við viljum taka einn dag
í einu og njóta. Það er mjög mikilvægt.“
Ekki á fleygiferð og þakklát fyrir það
Hjónin Sólveig María Svavarsdóttir og Jón Heiðar Hannessonar búa ásamt börnum, au-pair stúlku og hundi í fallegu húsi í
Úlfarsárdal. Hann er sjómaður, hún er heimavinnandi og saman leggja þau afar mikla áherslu á stresslaust heimilislíf, úti-
veru og njóta hins einfalda i tilverunni með börnunum sínum. Hag þeirra setja þau alltaf í öndvegi.
Morgunblaðið/Valli
Lífið í Úlfarsárdalnum Sólveig
Svavarsdóttir og Jón Heiðar
Hannesson vilja taka lífinu rólega.