Morgunblaðið - 17.05.2018, Síða 68

68 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 17. MAÍ 2018
✝ HalldórHjálmarsson
fæddist á Hólma-
vík 29. ágúst 1931.
Hann lést 9. maí
2018.
Foreldrar hans
voru Hjálmar Sig-
valdi Halldórsson,
póst- og símstöðv-
arstjóri á Hólma-
vík, f. 19. apríl
1900, d. 30. nóv-
ember 1961, og Solveig Magn-
úsdóttir, húsfreyja, f. 2. janúar
1903, d. 12. febrúar 1983.
Systkini Halldórs eru: 1)
Magnús, f. 9. mars 1933; 2)
Ragnheiður, f. 29. júlí 1934; 3)
Ingimar Sigurkarl, f. 22. maí
1936; 4) Svanhildur, f. 19. júní
1939, d. 25. febrúar 1940; 5)
Svanhildur Röfn, f. 3. febrúar
1942; 6) Sólveig, f. 29. maí
1944; 7) Hlíf, f. 7. apríl 1946.
Eiginkona Halldórs var Sig-
þrúður Guðbjörg Pálsdóttir, f.
19. desember 1928, d. 9. sept-
ember 2007. Þau giftust 12.
desember 1953. Börn Halldórs
og Sigþrúðar eru: 1) Steinunn,
f. 9. maí 1953, gift Einari Stein-
grímssyni, f. 15. janúar 1950.
vinsdóttur, f. 29. júlí 1954.
Börn þeirra eru a) Haukur
Lindberg, f. 1972, sambýlis-
kona hans er Almut Prakno og
eiga þau tvö börn. Að auki á
Haukur eitt barn og eitt barna-
barn; b) Magni Sigurður, f.
1975, giftur Bryndísi Björns-
dóttur og eiga þau tvö börn; c)
Davíð Snævar, f. 1980, giftur
Sylvíu Sigurðardóttur og eiga
þau þrjú börn; d) Elmar Leví, f.
1994.
Halldór og Sigþrúður hófu
sinn búskap á Hólmavík og
bjuggu þar til ársins 1955. Þau
bjuggu í Keflavík og Reykjavík
um nokkurra ára skeið, en árið
1962 fluttust þau aftur til
Hólmavíkur og bjuggu þar til
ársins 1986. Frá árinu 1986
bjuggu þau í Reykjavík og síð-
ar Kópavogi en árið 2003 flutt-
ust þau til Hafnarfjarðar og
bjuggu þar allar götur síðan.
Halldór var rafvirkjameist-
ari og starfaði við þá iðn alla
sína starfsævi, lengst af sem
sjálfstæður atvinnurekandi á
Hólmavík. Síðustu starfsárin á
Hólmavík starfaði hann hjá
Orkubúi Vestfjarða. Eftir flutn-
ing til Reykjavíkur starfaði
hann hjá Rafmagnsveitu
Reykjavíkur þar til hann lét af
störfum vegna aldurs.
Útför Halldórs fer fram frá
Víðistaðakirkju í Hafnarfirði í
dag, fimmtudaginn 17. maí, kl.
13.
Börn þeirra eru a)
Sírnir Hallgrímur,
f. 1975, sambýlis-
kona hans er Lena
Kadmark og eiga
þau þrjú börn. Að
auki á Sírnir tvo
syni; b) Tjörvi, f.
1978, giftur Þóru
Björgu Hallgríms-
dóttur og eiga þau
fjögur börn og eitt
barnabarn; c) Arn-
rún, f. 1982, gift Þórði Má Sig-
fússyni og eiga þau þrjú börn;
2) Hjálmar, f. 10. apríl 1954; 3)
Rún, f. 28. maí 1957; 4) Páll, f.
4. nóvember 1958, giftur Stellu
Arnlaugu Óladóttur, f. 20. maí
1959. Dætur þeirra eru a) Kar-
itas, f. 1979, sambýlismaður
hennar er Daníel Stefánsson og
eiga þau eitt barn; b) Karen
Nadia, f. 1987, sambýlismaður
hennar er Octavio Perez; 5)
Örn, f. 3. febrúar 1964, giftur
Ingibjörgu Bryndísi Sigurð-
ardóttur, f. 21. nóvember 1966.
Börn þeirra eru a) Sif, f. 1993;
b) Halldór Smári, f. 1996; 6)
Sigmar Júlían, f. 25. júlí 1953,
móðir: Sigríður Sigurðardóttir.
Sigmar er giftur Sóleyju Björg-
Komið er að því að kveðja
yndislega tengdaföður minn,
Halldór Hjálmarsson.
Daddi, eins og hann var allt-
af kallaður, var einstakur mað-
ur, hlýr, með góða nærveru og
með eindæmum ósérhlífinn.
Hann var mikill verkmaður,
sannkallaður þúsund þjala
smiður, sem alltaf var að.
Það var gott að leita ráða hjá
honum með hvað sem var og
yfirleitt var hann fyrstur á
staðinn ef verk þurfti að vinna.
Barnabörnin hændust að afa
sínum og nutu þess að fylgja
honum eftir í þeim fjölmörgu
verkefnum sem hann tók sér
fyrir hendur, enda hafði hann
ómælda þolinmæði fyrir að
leyfa þeim að sýsla með sér.
Það voru ófáar ferðirnar sem
farnar voru norður á Strandir
með Dadda í för, enda var það
hans uppáhaldsstaður og má
segja að þar hafi hann verið í
essinu sínu.
Hann dvaldi oft með okkur
fjölskyldunni í bústaðnum okk-
ar á Hólmavík og oftar en ekki
voru þar verkefni sem hann
dreif áfram, hvort sem það var
að byggja pall eða skúr, leggja
parket eða hvað annað sem fyr-
ir lá hverju sinni.
Það þurfti lítið fyrir honum
að hafa, enda sá hann ekki
ástæðu til að umstang væri
gert hans vegna.
Daddi átti sér líka áhugamál
fyrir norðan sem við Örn og
krakkarnir fengum að taka þátt
í með honum, en það veitti okk-
ur mikla ánægju.
Það var gaman að spjalla við
Dadda, enda var hann vel inni í
málum og fylgdist vel með sín-
um.
Oft mynduðust skemmtilegar
umræður þegar hópurinn hans
var saman kominn með honum,
börn, tengdabörn og jafnvel
barnabörn og barnabarnabörn,
allir sitjandi saman við borð í
hrókasamræðum. Þessar stund-
ir voru einstaklega ánægjuleg-
ar.
Gott er að eiga allar góðu
minningarnar nú þegar komið
er að kveðjustund.
Elsku Daddi, takk fyrir allt
og allt.
Þín tengdadóttir,
Ingibjörg.
Þú lygnir augum aftur
og það í hinsta sinn.
Ég bið þig mikli kraftur
að passa afa minn.
(SA)
Elsku afi okkar er farinn frá
okkur. Hann var besta fyrir-
mynd sem við gátum haft, alltaf
tilbúinn að hjálpa okkur og var
alltaf svo góður við okkur. Afi
hafði alltaf mikla orku og var
duglegur að stússast og finna
sér eitthvað að gera.
Hann kenndi okkur að hugsa
út fyrir boxið og bjarga okkur
ef eitthvað vantaði. Við eigum
honum mikið að þakka áhuga
okkar á að vinna með hönd-
unum.
Við kveðjum þig með sorg í hjarta,
nú ömmu loks ert hjá.
Ávallt lifir þín minning bjarta
sem huggun veita má.
(SA)
Elsku afi, takk fyrir allt.
Þín barnabörn,
Sif og Halldór Smári.
Fljótlega eftir að við Tjörvi
urðum kærustupar var mér
ljóst að hann átti gott samband
við Dadda afa sinn. Við vorum
ekki búin að vera saman í mán-
uð þegar ég kom að hitta hann
þar sem hann var að sýsla í
skúrnum hjá afa sínum í Máva-
hlíðinni. Daddi afi var nefnilega
með allt til alls í bílskúrnum og
því gott að vesenast þar. Þegar
við Tjörvi förum svo að búa
þóttist Tjörvi kunna allt.
Tengja rafmagnið í íbúðinni,
gera við bílinn, smíða pall undir
þvottavélina og svona má lengi
telja.
Ég hafði nú ekki fulla trú á
honum og skildi ekki af hverju
hann hélt að hann gæti gert
þetta allt saman. En alltaf þeg-
ar ég gekk á hann og spurði
fékk ég sama svarið: „Ég hef
alveg gert þetta áður með
Dadda afa.“ En það var einmitt
málið, hann fékk að sýsla og
prófa sig áfram undir leiðsögn
frá afa.
Stundum var það líka þannig
að þegar Tjörvi hringdi til að fá
verkfæri lánuð þá spurði Daddi
hvað hann ætlaði að gera og
svo hvernig hann ætlaði að
gera það.
Þá stundum ákvað Daddi
líka að skutla verkfærinu til
okkar og beið svo á meðan
verkið var unnið, þá var líka
öruggt að þetta væri almenni-
lega gert. Því ekki stóð hann
hljóður á hliðarlínunni.
Þegar ég er rétt um tvítugt
þá er ég með Dadda að græja
garðinn á Sævanginum. Þegar
við vorum búin að vera að í
nokkrar klukkustundir þá er ég
orðin ansi þreytt og sting upp á
að við tökum smá kaffipásu.
Hann hélt nú ekki, það væri
ekki tímabært.
Ég held því áfram og þegar
ég er rétt að örmagnast lítur
hann á mig og samþykkir þá að
lokum pásu. Hann þá rétt um
sjötugt í miklu betra formi en
ég. Pásan var þó ekki löng, því
gera þurfti garðinn almenni-
legan og aftur fórum við út og
unnum fram á kvöld, hann af
sama krafti og áður, ég aðeins
hægar.
Daddi var mikill þátttakandi
í lífi okkar og barna okkar.
Hann mætti með Urði Ásu í
morgunmat á leikskólanum,
skutlaðist með þær allar í tóm-
stundir, passaði þær og sagði
þeim til í sveitinni. Samveru-
stundirnar í Reykjavíkinni eru
þó sérlega dýrmætar. Þar var
hann á heimavelli og stýrði
vinnunni eins og herforingi.
Naut þess að sjá barna- og
barnabarna- og barnabarna-
barnabörnin sýsla þar og leika.
Hann var þó ekkert að skafa af
hlutunum ef honum fannst til
dæmis fiskurinn sem veiddist
vera heldur smár eða verk-
skipulag ekki til fyrirmyndar.
Ég brosi alltaf þegar ég rifja
þetta upp og er þakklát fyrir
hvað við eigum góðar minning-
ar og sterka arfleifð.
Síðasta daginn sinn var
Daddi umkringdur fólkinu sínu,
skýr fram á síðustu stundu og
tilbúinn að kveðja. Þegar ég
kom sagði hann við mig: „Takk
fyrir allt og allt.“ Það eina sem
ég kom upp var: „Þakka þér,
Daddi, miklu frekar.“ Þú sagð-
ist vera orðinn þreyttur, þetta
var í fyrsta og síðasta skiptið
sem ég heyrði þig segja það.
Þóra Björg Hallgrímsdóttir.
Halldór Hjálmarsson er
genginn á vit feðra sinna.
Daddi eins og hann var kall-
aður var frændi minn og kær
vinur.
Ég hef þekkt hann allt mitt
líf en vinskapur okkar varð
mjög náinn eftir að ég komst til
vits og ára. Hlýjar eru æsku-
minningarnar, er ég sótti
Dadda og Sigþrúði, eiginkonu
hans, heim. Börn þeirra voru
þá flest farin að heiman og var
dekrað við mig eins og unga í
hreiðri. Í hvert skipti sem ég
fæ frosin bláber með rjóma og
sykri minnist ég ósjálfrátt
stundanna með Dadda og
Dúddu.
Daddi undi sér best á
Hólmavík á Ströndum þar sem
var hann fæddur og uppalinn.
Síðar byggðu þau hjónin sér
hús á Hólmavík og þar uxu
börn þeirra úr grasi. Daddi
starfaði alla tíð við rafvirkjun
og á síðari hluta níunda áratug-
arins fluttu þau hjónin til
Reykjavíkur þar sem hann hóf
störf hjá Rafveitunni. Karlarnir
í þorpinu göntuðust með það að
Daddi hefði í raun aldrei flutt
suður því hann nýtti hvert
tækifæri sem gafst til að koma
heim til Hólmavíkur.
Árin liðu og um það leyti
sem ég kom úr námi frá Tékk-
landi, lést Dúdda. Þegar for-
eldrar mínir fluttust til Hólma-
víkur lágu leiðir okkar Dadda
æ oftar saman. Mikill vinskap-
ur var með honum og föður
mínum sem smitaðist yfir á mig
og oftar en ekki stóðum við í
einhverjum framkvæmdum og
hamagangi. Þó að Daddi hafi
fyrir löngu verið hættur að
vinna var hann engan veginn
hættur.
Hann var alltaf boðinn og
búinn til að hjálpa vinum og
ættingum. Þær voru ófáar ferð-
irnar sem hann fór með Stein-
unni dóttur sinni og Einari
tengdasyni í Reykjarvíkina í
Bjarnarfirði þar sem þau af
þrjóskunni einni gerðu þreytt-
an hjall að glæsihöll. Maður
gleymdi því oft þegar við vor-
um að hamast í burði og brasi
að með okkur var maður á ní-
ræðisaldri sem aldrei sló slöku
við.
Þó að tæp 50 ár hafi skilið að
fann ég aldrei til aldursbils
milli okkar. Síðasta sumar fór-
um við saman á sjóstöng í
Steingrímsfirði og fengum okk-
ur bjór í kvöldsólinni. Hann var
alltaf fús að segja mér sögur og
sýna mér staði í sveitinni sinni.
Við hlógum að því einn daginn
er við röltum í Skeljavíkinni að
báðir gengum við í takt; hoknir,
með hendur fyrir aftan bak og
hökuna á undan okkur – svona
ganga Strandamenn víst.
Fráfall frænda míns er mér
þungbært því þar fór svo lífs-
glöð sál. Ég get þó huggað mig
við það að í hvert skipti sem ég
kem á Strandirnar svífur andi
Halldórs Hjálmarssonar yfir
vötnum.
Ég votta ættingjum og vin-
um Dadda mína dýpstu samúð.
Hjálmar Einarsson.
Halldór
Hjálmarsson
HINSTA KVEÐJA
Halldór Hjálmarsson frá
Hólmavík er látinn. Hann
lést á afmælisdegi dóttur
sinnar. Neistinn er slökkt-
ur eftir farsæla daga í lif-
anda lífi.
Ég votta börnum Hall-
dórs, barnabörnum, barna-
barnabörnum, bræðrum og
systrum hluttekningu á
sorgarstund. Blessuð sé
minning Halldórs.
Takk fyrir.
Jón Róbert.
✝ ValsteinnJónsson fædd-
ist á Þórsnesi við
Eyjafjörð 16. júlí
1944. Hann lést 4.
maí 2018. For-
eldrar Valsteins
voru Jón Ólafsson,
f. 25. sept 1921, d.
6. okt 1981 og Jó-
hanna Valsteins-
dóttir, f. 27. jan-
úar 1923, d. 23
ágúst 2016. Bróðir Valsteins er
Birgir Jónsson, f. 20. mars
1949. 30. des. 1966 giftist Val-
steinn Öldu Þórðardóttur, f. 30.
des. 1946. Foreldrar hennar
eru Þórður Aðalsteinsson, f.
1901, d. 1982 og Stefanía Stein-
dórsdóttir, fædd 1913, d. 1995.
Börn Valsteins og Öldu eru Jón
Viðar, f. 1965, Arnar, f. 1969,
og andvana dóttir, f. 1973. Arn-
ar er kvæntur Kristínu Rós
Óladóttur, f. 1972, börn þeirra
eru Alda Ólína, f.
1995, María, f.
2002, og Auður, f.
2008.
Valsteinn gekk í
Glerárskóla og síð-
ar í Gagnfræða-
skóla Akureyrar.
Hann starfaði m.a. í
Sana og súkku-
laðiverksmiðjunni
Lindu þar til hann
keypti meirihlutann
í heildsölunni Ásbyrgi-Flóru og
stóð þar vaktina ásamt fjöl-
skyldu sinni þar til að kom að
starfslokum. Valsteinn spilaði
fótbolta með ÍBA og Þór og
varð bikarmeistari með ÍBA
1969. Þegar keppnisferlinum
lauk hélt hann áfram að spila
fótbolta með góðum félögum.
Valsteinn glímdi við erfiðan
sjúkdóm, Alzheimer, síðustu ár.
Útför hans fór fram 14. maí
2018.
Genginn er góður drengur
og margs er að minnast þegar
litið er aftur í tímann. Val-
steinn var sá í hópi okkar sem
alltaf var rólegur og yfirveg-
aður hvort sem það var í leik
eða starfi.
Þegar aldurinn svo færðist
yfir og ekki var lengur not fyrir
þessa kynslóð í íþróttafélögum
bæjarins fórum við að hittast
og héldum áfram að spila fót-
bolta og síðar skallabolta sem
spilaður er yfir net í íþróttasal,
þrír til fjórir í hvoru liði. Þar
reyndi mikið á sparktækni og
hæfileika sem margir gömlu
keppnismennirnir bjuggu yfir,
þar á meðal Valsteinn.
Margar urðu keppnisferðirn-
ar sem þessi hópur frískra mið-
aldra manna fór í og hlaut svo
hina undarlegu nafngift ,,Early
Sunrise fótboltafélag“. Árin
liðu og alltaf var æft stíft, farið
í keppnisferðalög til ýmissa
staða og ógleymanlegar eru
ferðirnar í Mývatnssveit þar
sem keppt var við ungmenna-
félagið Eylíf sem og Magna á
Grenivík.
Farnar voru keppnisferðir á
fleiri staði svo sem Árskógs-
sand og Laugar og oftast hafði
Early Sunrise betur, eða þann-
ig er það að minnsta kosti í
minningunni.
Nú er komið að kveðjustund
og við minnumst góðs félaga.
Við hinir sem eftir eru þurfum
líka að fara að ferðbúast. Við
kveðjum góðan vin og sendum
okkar samúðarkveðjur til Öldu
og sonanna.
Vilhelm og
Skallaboltafélagar.
Valsteinn Jónsson
Þegar stórt er
spurt er oft fátt um
svör. En þegar ég
leitaði til þín fékk ég
oftast svör, annað hvort hjálpaðir
þú mér að sjá svarið, finna svarið
eða gafst mér svarið. Minning-
arnar eru gríðarlega margar og
dýrmætar, elsku pabbi minn, hve
sárt ég sakna þín fá engin orð
lýst. Að sitja og reyna að skrifa
minningargrein er einkennilegt
og að hugsa til þess að ég mun
ekki sjá þig meira í þessum heimi
er enn einkennilegra og ólýsan-
lega sárt.
Sigurjón
Þórmundsson
✝ Sigurjón Þór-mundsson
fæddist 25. júlí
1953. Hann lést 8.
febrúar 2018.
Útför Sigurjóns
fór fram 15. febr-
úar 2018.
Þegar ég fór í há-
skólann 27 ára var
það alltaf það fyrsta
sem ég hugsaði að
hringja í þig og
segja hvernig gekk
og hvaða einkunnir
ég fékk, ef ég fór í
atvinnuviðtal og eig-
inlega alveg sama
hvað það var þá var
alltaf fyrsta hugsun-
in að hringja í þig og
mömmu og segja ykkur hvernig
gekk. Það er sko hverju orði
sannara að enginn veit hvað átt
hefur fyrr en misst hefur.
Ég gæti eflaust skrifað heila
bók um allar þær minningar sem
ég á með þér.
Veiðiferðirnar voru nokkrar
sem við fórum í, síðasta veiðiferð-
in var sumarið 2015 og fórum við
þá á gamlar slóðir, Brúará við
Spóastaði. Eina af fyrstu veiði-
ferðunum sem ég man eftir var
ég örugglega 3-4 ára, ég hafði
klemmt mig á bílhurðinni þegar
við vorum að leggja af stað heim
og þú fannst svo til með mér að
þú gafst mér fiskinn sem þú
veiddir. Þá var deginum bjargað
og ég fann ekki meira til, mér leið
eins og ég hefði sjálf veitt þennan
fisk, ég var svo ánægð með að fá
að eiga hann.
Við ræddum þessa veiðiferð
einmitt í desember síðastliðnum
þegar ég var hjá þér uppi á spít-
ala, þú hafðir svo oft hugsað til
þessarar ferðar og hvað ég hlyti
að hafa meitt mig mikið, en sárs-
aukanum man ég ekki eftir, bara
gleðinni að fá að eiga fiskinn.
Þetta spjall sem við áttum þarna í
desember er mér gríðarlega dýr-
mætt, við náðum að tala saman
örugglega í fjóra klukkutíma,
ræddum fortíðina, framtíðina,
krakkana mína og allt milli him-
ins og jarðar.
Eftir þetta samtal okkar var
ekkert eftir ósagt á milli okkar,
það var orðið ljóst að það væri
ekki mikið eftir af þinni dvöl hér á
jörðinni, og þessa samtals okkar
mun ég hugsa oft til þar til við
hittum á ný, elsku pabbi. Það var
ósjaldan sem þú sagðir við mig:
„Dadda mín, þegar settar eru
niður kartöflur þá koma upp
kartöflur“ og það var í þeim til-
fellum þegar ég var að ræða
börnin mín, og það sem þér þótti
gaman að því þegar strákarnir
voru að prakkarast og hvað stelp-
urnar voru miklar prinsessur
þegar þær voru litlar. Þú sagðir
alltaf að Mæja veifaði eins og
drottning þegar hún byrjaði að
veifa þegar hún var lítil. Ég veit
ekki hvar ég á að setja punktinn
við þessi skrif, en ætla að enda
þetta á ljóði sem ég samdi til þín.
Hversu sárt er að sakna,
en ég hugsa og þakka,
þau árin sem ég náði að safna
og minningum inn að pakka.
Hver minning er dýrmæt perla,
þær perlur eru ansi margar.
Ég þakka þér allt og allra ráða
þeirra góðu spjalla um aldur allan
Elsku pabbi, við sjáumst síðar
hinum megin.
Þín dóttir
Dagbjört Hlín.