Læknablaðið - 01.04.2018, Side 40

200 LÆKNAblaðið 2018/104
Stefán Sigurkarlsson
Hann
Hann lést sviplega fyrir aldur fram
og enginn flutti beinin heim
en þegar hvessa tekur, eftir miðnætti á vorin
syngur stundum yfir þúfunni
lítill fugl.
Ljóðakvöld Læknafélagsins
Ferdinand Jónsson
Á Þjórsárbökkum
áður en
stelkurinn
vaknar
meðan grasið
glitrar
af dögg
þar sem fljótið
breiðir úr sér
um hjartað
streymir
friður
fjöllin
tær
í norðri
ósnertir
jöklar
júlínætur
angan
af sumri
Íslands
dagrenning blá
úr djúpi hugans
yfir daga mína
yfir dauðann
inn
í morguninn
Úr ljóðabókinni Innsævi
Ögmundur Bjarnason
Þessar raddir

„Eitthvað nýtt! Meira af meistaralegu sullumbulli síbernskunnar“
- Hermann Stefánsson/Sigfús Daðason

Þessar raddir: okkur öllum að góðu kunnar.
Einatt og aftur biðja þær um meira
af meistaralegu sullumbulli síbernskunnar.
Og hví ekki það? Annmarkar orðræðunnar
eru ofljósir. Við þurfum ekki nema heyra
þessar raddir: okkur öllum að góðu kunnar
til að skiljast að senn eru þær allar runnar
á enda (og orðnar að undirstöðugeira
í meistaralegu sullumbulli síbernskunnar)
en velsældarár fortakslausrar fyrirhyggjunnar
feginsamlega afstaðin. Og einmitt þá keyra
þessar raddir: okkur öllum að góðu kunnar
að sönnu um bak þvert - og þunnar
og þykkar alhæfingar votta það og fleira
úr meistaralegu sullumbulli síbernskunnar
hve bilið á milli hugvitsins og heimskunnar
er hryggilega mjótt. Ljáum því eyra
þessum röddum: okkur öllum að góðu kunnar
af meistaralegu sullumbulli síbernskunnar.
Guðrún Ingibjörg Þorgeirsdóttir
Þú brosir og enn bíðurðu svars. En hvernig get ég skýrt þér frá skugganum, sem aldrei átti að fá að
skyggja á bros þitt? Frá því sem aldrei var en verður þó alltaf, því ævilöng augnablik geymast vel í
snarköldum faðmi tímans. Hverjar þær sálir sem átt hafa augnablik, þurfa ekki á eilífðinni að halda. Því
það eru augnablikin sem mynda eilífðina. Þau raða sér upp í glitrandi þúsundum, öxl við öxl, þar til úr
verður tónlistin bak orðunum, ljósið bak augum þínum, eilífðin.
Minningarnar sofnuðu ofan á brjóstkassa mínum á meðan við þögðum. Sváfu þar svo létt, líkt og
fuglar á vatni, risu og hnigu með hverjum andardrætti – en nú rumskar ein þeirra. Það er sú sem sofið
hafði næst hjarta mér, sú allra fallegasta, léttasta. Hún hafði sofið með annan vænginn breiddan yfir
kolsvört augun og hana hafði dreymt.
Sannarlega hafði hana dreymt.
Nú baðar hún út vængjunum, hefur sig til flugs, flögrar til þín, yfir himininn sem enn sefur á milli
okkar. Sest á hægri öxl þína, kúrir sig ofan í hálsakotið þitt og nartar í eyra þitt. Hún er blíðmælt og falleg
til augnanna, er hún hvíslar:
„Manstu? Manstu? Manstu kvöldið, manstu nóttina, manstu morguninn, manstu daginn? Manstu, þá
er tíminn hvarf þér sjónum og allt var kvæði, kvæði er hvein og söng sem ýlfrandi stormur í æðum þér?
Manstu?“
Og ég sé að þú kinkar kolli, hægt, varlega. Hvernig gætirðu gleymt, þegar minningin hvíslar í eyra
þitt, svangur smáfugl um vetur, og ber undursamleg augnablik vel falin undir hverri fjöður. Þú manst.
Brot úr sögunni Þú þegir svo fallega
Afmælisnefnd LÍ ákvað í tilefni 100 ára afmælis félagsins að fagna því með
lúðraþyt og söng allt árið. Eitt atriði á dagskrá var að opna skáldæð kolleganna
og sjá hverju skolaði fram.
Í marsbyrjun var stóri salurinn í Hlíðasmára 8 tilbúinn eftir gagngerar
breytingar, stækkun og nýtt hljóðkerfi. Af þessu tilefni var ákveðið að vígja
salinn með fögrum orðum og úr varð ljóðakvöld LÍ. Félagið kallaði eftir skáld-
skap frá kollegunum og Ferdinand Jónsson geðlæknir í London, sem gefið hefur
út tvær ljóðabækur, hélt utan um dagskrána og lagði á ráðin um þennan gjörn-
ing. Þegar upp var staðið stigu 13 læknar/skáld á stokk og fluttu frumsamið efni:
ljóð, hefðbundin og óhefðbundin, örsögur og brot úr viðameiri verkum.
Læknafélagið bauð upp á vínglas í upphafi kvölds, og kaffi og konfekt í
hléinu. Salur var skreyttur með kertum og upplesturinn fór fram fyrir miðjum
sal – sem sagt allt til að búa til notalega umgjörð, og Gerður Gröndal stýrði
samkomunni. Á annað hundrað gestir mættu þetta föstudagskvöld og nutu
orðkynngi og hugarflugs þessara góðu penna úr læknastétt, sem lásu einsog
þrautþjálfaðir englar og fipaðist hvergi, enda var þeim vel og lengi fagnað í lok
dagskrárinnar. Haft var á orði að skúffur kolleganna væru hvergi nærri tæmdar,
og það væru næg skáld og skúffur til halda annað svona kvöld að ári. Þau sem
komu fram á ljóðakvöldinu brugðust öll mjög vel við beiðni Læknablaðsins um að
fá að birta brot af uppskeru kvöldsins. –VS