Læknablaðið - 01.05.2018, Blaðsíða 37

LÆKNAblaðið 2018/104 257
U M F J Ö L L U N O G G R E I N A R
félögin sjást varla né heyrast opinberlega
og það er því fyrst og fremst Læknafélag
Íslands sem fer með þetta hlutverk. Nýlega
hefur orðið sú skipulagsbreyting að fjögur
meginfélög standa að Læknafélagi Íslands
og aðeins eitt þeirra er raunverulegt fag-
félag, Félag íslenskra heimilislækna. Á
hinn bóginn eru hér mörg sérgreinafélög
sem í sumum tilfellum eru mjög fámenn
og bolmagn þeirra því lítið eða ekkert. Ég
held þess vegna að heppilegra sé að horfa
til sameiginlegra þátta og sameinast undir
stærri hatti frekar en aðgreina sig á grund-
velli fjölmargra sérgreina. Þetta á ekki síst
við um lyflækna sem skiptast í margar
undirsérgreinar. Við höfum litið svo á að
innan Félags íslenskra lyflækna séu allir
læknar sem jafnframt tilheyra þessum
smærri fagfélögum því að þannig getum
við staðið sterkari út á við. Sérhæfing í
læknisfræði er sannarlega mikilvæg en í
hinu stærra samhengi heilbrigðismála er
margt sem greinarnar eiga sameiginlegt.
Ég held að við höfum svolítið misst sjónar
á þessu með of mikill áherslu á sérhæf-
ingu. Íslenskir lyflæknar hafa tilhneigingu
til að líta frekar á sig sem hjartalækna,
lungnalækna, meltingarlækna og svo
framvegis, fremur en lyflækna. Þetta
sundrar okkur frekar en sameinar.
Ég hef séð að í mörgum Evrópulönd-
um koma sérgreinarnar saman undir hatti
lyflækninga. Félag íslenskra lyflækna
hefur gegnt mikilvægu hlutverki hvað
þetta varðar með því að halda vísindaþing
annað hvert ár undanfarna áratugi. En við
þurfum líka að láta til okkar taka í samfé-
lagsumræðu um heilbrigðismál.“
Framhaldsmenntunin er mikilvæg
„Framhaldsmenntun lækna er einnig
gríðarlega mikilvægt mál og þar gegna
Evrópusamtök lækna í hinum ýmsu sér-
greinum mikilvægu hlutverki þar sem
nú er lögð mikil áhersla á að samræma
menntun og færniviðmið í kennslu og
þjálfun lækna í öllum löndum innan
Evrópusambandsins. Þetta stafar að miklu
leyti af því að læknar flytjast mun meira
á milli landa en áður og kröfurnar hafa
til skamms tíma verið misjafnar frá einu
landi til annars um hvað skuli liggja að
baki veitingu sérfræðileyfis í tilteknum
sérgreinum. En samkvæmt tilskipun
Evrópusambandsins ber að viðurkenna
fagmenntun milli landa og gildir það
einnig um lækna. Samræming sérfræði-
menntunar í lyflækningum í Evrópu er
því eitt af stærstu verkefnum Evrópu-
samtaka lyflækna. Hér heima hefur verið
unnið geysilega gott starf á undanförnum
árum við að þróa framhaldsmenntun í
nokkrum lykilsérgreinum og afla alþjóð-
legrar vottunar. Þar hefur Royal College
of Physicians í Bretlandi lagt okkur lið
svo um munar. Nú stöndum við þannig
að fyrri hluti framhaldsnáms í lyflækn-
ingum stenst öll alþjóðleg viðmið og hið
sama á við um nokkrar aðrar greinar.
Það ætti því að vera unnt að tryggja að
framhaldsnám hér verði að fullu metið
þegar námslæknirinn heldur áfram námi í
öðru landi innan Evrópu. Mikilvægt er að
íslensk yfirvöld styðji við þessa viðleitni.
Þetta gerist auðvitað ekki nema við séum í
nánu samstarfi við aðrar þjóðir og njótum
aðhalds og eftirlits þeirra. Það má heldur
ekki gleyma því að námslæknar eru mikil-
vægir starfskraftar og heilbrigðisþjónustan
byggir að verulegu leyti á vinnu þeirra.
Það er því mikilvægt að geta boðið upp á
samkeppnishæft framhaldsnám til þess
að einfaldlega að halda ungu læknunum
hér heima. Eftir því sem námið er betra
og nær yfir stærri hluta alls sérnámsins
njótum við krafta þeirra lengur. Það er því
full ástæða fyrir okkur til að sækja fram
og bæta okkur á þessu sviði en það verður
ekki gert án náins samstarfs við fagfélög
og kennslustofnanir erlendis.“
„Alþjóðlegt samstarf byggist að verulegu leyti á því að
skiptast á skoðunum og deila reynslu með öðrum, auk
þess að fást sameiginlega við krefjandi málefni. Þetta
er enn mikilvægara fyrir okkur þar sem við erum svo
fámenn, við erum með eina læknadeild, eitt háskóla-
sjúkrahús og fáa vinnustaði,“ segir Runólfur Pálsson
forseti Evrópusamtaka lyflækna.