Breiðfirðingur - 01.04.1944, Blaðsíða 78

76
BREIÐFIRÐINGUR
ir og þrjár dætur. Tvö létust kornung. Öll voru systkini
þessi vel gefin andlega og líkamlega og mannvænleg.
Efnahagur þeirra hjóna var jafnan erfiður, meðan börn-
in voru í ómegð, því að bújörðin var nytjalítil, fóðraði
varla eina kú. Mest var lifað á sjófangi.
Þau Guðmundur og Ivristín voru sæmdarhjón, þótt
allsnauð væru. Kristínu var sérstaklega viðbrugðið fyrir
vitsmuni og mannkosti.
Guðmundur lézt nokkrum árum fyr en kona lians.
Kristín bjó svo nokkur ár eftir fráfall manns hennar á
Bæjar-partinum. Yngsta dóttir hennar, sem Guðrún hét,
var þar hjá henni. Hin systkinin voru þá fullþroskuð og
flutt burtu og sum gift. Guðrún réri þá til fiskjar hverja
vertíð, vor, sumar og haust sem háseti formanna þar í
eyjunum, 30 vertíðir alls, að hún sagði sjálf.
Þau Bæjarhjón skiptu árlega við Sturlaug í Bauðsevj-
um, sömuleiðis Kristín, eftir að maður hennar féll frá.
Keyptu af honum kjöt, feitmeti og fleira og borguðu í
fiskmat eins og aðrir Bjarneyingar.
Kristín Iiafði látið mjög vel af viðskiptum við Sturlaug
og sagt dóttur sinni, að aldrei hefðu þau hjónin getað
skipt svo við Sturlaug í Rauðseyjum, að liann gæfi þeim
ekki minnst vættar virði í viðskiptum þeirra á ári hverju.
Loks skal greina hér smásögu eina, er Guðrún sagði mér,
sem línur þessar rita.
Eitt sinn var það snemma vors, að nokkrir Bjarney-
ingar fóru inn í Rauðseyjar, þar á meðal Guðrún Guð-
mundsdóttir, þá átján ára. Þegar þangað kom, var þeim
boðið inn og veittur beini. Báru þeir þá fram erindi sín,
sem voru þau, að biðja Sturlaug um kjöt og fiskmeti
(sennilega til útgerðar á næstu vertíð) og ef til vill eitt-
livað fleira. Sturlaugur svarar: „Því miður get ég nú
ekki orðið við þessum tilmælum ykkar. Ég hef nú þegar
látið svo mikið úti af þessum vörum, sem þið nefnduð,
að ég á ekki eftir neraa það, sem ég ætla fólki mínu til