Breiðfirðingur - 01.04.1945, Síða 13

BREIÐFIRÐINGUR
11
skeið. Nú man ég, að það var einmitt 7. nóvember í fyrra,
að ég flutti ræðu á Breiðfirðingafundinum. Verst er, að
það handrit hefir glatazt, það liefði sparað mér ómak,
ég mun liafa sent mömmu það vestur. En 7. nóvember
var afmælisdagur aftöku Jóns biskups Arasonar, liann
var líka kosningadagurinn okkar vestur í Bandaríkj-
unum og um leið afmælisdagur rússnesku byltingar-
innar.
I fvrra kom ég heim að hænum i Snóksdal i Miðdölum
og fékk að l'ara inn í kirkjuna, þar sem amma mín var
skírð 1878, og þar eru langafi og langamma mín jörðuð.
Ivirkjan var hyggð 1875, en klukkan, sem notuð er i henni
enn þann dag í dag, er liin sama og Daði gaf kirkjunni fyr-
ir fjórum öldum. Maður er hrifinn af svona sögustöðum,
þegar maður kemur frá landi, þar sem farið er að telja
slaði gamla, þegar þeir liafa ekki nema liundrað ára
sögu að haki sér. Á fögrum sólskinsdcgi i fyrra var
gaman að standa á liæðinni við hæinn i Snóksdal og
litast um, sérstaklega með kíki. Þá sá maður nokkuð
af þeim óteljandi eyjum, er prýða vesturströnd íslands,
Breiðafjarðareyjarnar. Maður sá heim að Hvammi, þar
sem Auður hin djúpúðga nam land og maður sá i átt-
ina að Asgarði, fornhýli líka, er varð orðlagt á seinni
árum fvrir myndarskap Bjarna heitins. Hörðudalurinn
sást því nær allur mjög svo greinilega — og Tregasteinn
fyrir ofan Seljaland, einkennilegur, snarhrattur klett-
ur, sem afi minn, Jón Jónsson frá Hóli, kvað liafa
orðið fyrstur manna til að klífá á seinni árum. Marg-
ir þekkja söguna af Tregasteini, það er að minnsta
kosti öld, ef til vill lengra, síðan liann fékk það nafn.
Örn flaug úr hreiðri sínu efst á steininum, greip smá-
harn, sem lá í sólinni nálægt móður sinni, rétt við tún-
ið á Seljalandi og flaug með það í klónum upp að
lireiðrinu. Varð það efalaust harninu að bana. Móðir-
in hljóp í angist sinni alla leið upp hæðina að steinin-
um, en andaðist þá af sorg og ofreynslu, er hún reyndi