Breiðfirðingur - 01.04.1945, Side 38

36
BREIÐFIRÐINGUH
stund á lieilli sér tekið. Dulið hugboð og ótti um hag
unnustans ásótti liana. Yeðrið fór stöðugt versnandi og er
fólk gekk til hvílu, var komin afspyrnu-norðanhríð. Var
veðurhæðin svo mikil, að fádæmum sætti, og mundu
menn ekki annað eins. Stormurinn lamdi þekjur og
glugga, svo að Iirikti í hverju tré og var likast þvi,
sem liús öll væru að kikna undan hamförum lians..
Guðrún gekk til iivílu ásamt öðru fólki en gat með
engu móti sofnað. Er ljós liöfðu verið slökkt og umgang-
ur hætti, tóku daprar hugsanir að sækja að henni Margt
gat liafa hent mann, sem var einn síns liðs á ferð í slíku
veðri, enda segir fátt af einum.
Stormurinn sló hörpu sína æðisgengnar með hverri
stundinni, sem leið og' það voru döpur jólalög, sem Guð-
rún heyrði leikin þessa jólanótt. Þar kemur þó um síðir,
að hún sofnar og var það skömmu fyrir dögun. En ekki
hefir liún lengi sofið, er henni finnst hún vakna aftur
og sér hún þá Magnús koma upp á loftsskörina. Hann
er alsnjóugur frá livirfli til ilja og föt lians stokkfros-
in, herhentur var hann og kalinn mjög á höndum. Húf-
unni hafði hann týnt og var hárið, mikið og fagurt, fullt
af snjó og eitt klakastykki. En við liægra gagnaugað var
stórt, opið sár og vætlaði hlóð úr þvi yfir andlitið. Er
upp kom á loftsskörina, nam hann staðar augnahlik en
liélt síðan fet fyrir fet í áttina að rúmi Guðrúnar. Hún
gat ekki komið upp nokkru orði eða gefið frá sér liljóð,
því að svo var hún örvita af hræðslu. Þegar Magnús er
rétt kominn að rúmi hennar, sér hún skyndilega, að sár-
ið á liöfði hans er mjög Ijótt og djúpt, svo að undrum
sætir og um leið sér hún, að augu lians eru brostin. í
sama bili er sem falli martröð af lienni, og gefur liún
þá frá sér skerandi angistaróp, svo að allir í baðstof-
unni glaðvakna, En um leið hverfur Magnús. Fólk þusti
nú að til þess að stumra yfir Guðrúnu, en liún hafði
fallið í ómegin. Er liún raknaði við, gat hún sagt nokk-