Breiðfirðingur - 01.04.1945, Side 80

78
BREIÐFIRÐINGUR
Svipur Guðmundar
(Eftir handriti ungfrú Guðrúnar Jónsdóttur
frá Keisbakka á Skógarströnd).
Umhverfis Bjarnarhöfn í Helgafellssveit vorit um eitt
skeið mörg smábýli, sem nú liafa lagzt i ej’ði. A einu
þessara býla, Kothrauni, bjuggu eitt sinn hjón, er hétu
Guðmundur og Guðriður. í Bjarnarhöfn bjó þá Emilía
Pálsdóttir, ekkja Þorleifs yngra í Bjarnarhöfn, er var
sonur Þorleifs eldra í Bjarnarhöfn, sem margir munu
kannast við. Guðríður sagði sögu þá, sem hér fer á eftir:
Það var venja í Bjarnarliöfn, að liafa lömb i eyjum
fyrri iiluta vetrar, en vegna þess, að flæðihætta er þar
mikil, varð alltaf að vera maður þar til þess að reka féð
af flúðunum, þegar fór að falla að. Venjulega var vitjað
um manninn einu sinni í mánuði og' honum þá fært það,
sem með þurfti.
Til þessa starfs valdist einu sinni maður, er Guðmund-
ur hét. Hann var afarmenni mesta að burðum og ófælinn.
Einhverju sinni bar svo við, þegar liðnar voru þrjár vik-
Arnkels breiðu byggð er kring
bjartur dýrðarljónji,
geislum baðar Þórsnesþing,
þrungið helgidómi.
Þegar straumar óðar áls
orðsins máta kjarna,
liætt er við í móðu máls
muni týnast stjarna.
Mér hefur lífið lagt í rnund
lærdómsneista rara.
Betra er að grafa gefið pund
en gálaust með að fara.
Mikils er að vísu vert
vitra að eiga somi.
En ekkert betra guð hefur gert
en göfuglynda konu.
Var í æsku lundin létt,
leikið dátt og hlegið,
en fullorðinsárin þétt
úr því hafa dregið. .
Orðalagið er of frekt,
engin hugsun vegin,
aðeins sína eigin nekt
auglýsa þeir, greyin.
Snæbjörn G. Jónsson.