Breiðfirðingur - 01.04.1991, Side 27

í SNÓKSDAL
25
biskup og syni hans réttilega fangaða eftir konungsboði, en
vísuðu málum þeirra öllum til alþingis. Daða Guðmundsson
dæmdu þeir skilinn við þá feðga, en Kristján skrifara,
umboðsmann konungs, skyldugan að taka við þeim og varð-
veita til næsta Öxarárþings með styrk og ráðum lögmanna
beggja og Marteins biskups.49 Hefur þetta vafalaust verið að
vilja Daða, og er trúlegt að hann hafi ráðið miklu um Snóks-
dalsdóm. Kemur glöggt fram í niðurlagi framburðar þess
sem hér hefur verið vitnað til að Daða er mikið í mun að
hann sé sem minnst bendlaður við það sem síðar gerðist.
Segist Daði hafa sagt þá feðga úr sinni ábyrgð með vottum:
„Eftir það tók Kristján skrifari kóngsins umboðsmann, þá
í sína vakt eftir þeim dómi, sem þar var um gjörður,“ segir
Daði. „Og aldrei komu þeir í mína varðveislu né minna
manna, upp frá því þeir riðu af hlaðinu í Snóksdal, sem
mörgum dandismanni er vel kunnugt og eg trúi, að mér
muni vitni að verða, ef þörf krefur.“5tl
Frá Snóksdal voru Hólafeðgar fluttir í Skálholt. Þar var tví-
drægni og urðu umræður sem vænta mátti um gæsluna.
„Öxin og jörðin geymir þá best“, var niðurstaða þessara við-
ræðna, og veit enginn með vissu, hver því laust fyrstur upp.
Segja sumir Kristján skrifari, aðrir nefna til Jón Bjarnason
ráðsmann í Skálholti. Trúlegast þykir mér, að Kristján skrif-
ari hafi lagt á ráðin, og er hvortveggja að þangað var hefnd-
unum snúið, og hefur Norðlendingum eftir því að dæma þótt
sem hann ætti höfuðsökina, en hitt er einnig að mér virðist
að Kristján hafi frá upphafi verið óánægður með Snóksdals-
dóm, þótt hann samþykkti hann. Kemur það næsta glöggt
fram í skýrslu sem Kristján á að hafa flutt í Skálholti daginn
fyrir aftökuna, og segir hann að mönnum sé vel vitanlegt, að
hann girntist í Snóksdal dóms kóngsins majestatis vegna upp
á þessa kóngsins landráðamenn. Segist hann ekki hafa
fengið annað svar kóngsins vegna en að hver sem einn skaut
frá sér og til alþingis að vori komanda. Vilji enginn eður þori
að segja rétt yfir slíkum kóngsins friðlausum mönnum, samt
þó að kóngsins bréf skipi sjálft þá friðlausa að vera fyrir sér