Breiðfirðingur - 01.04.1991, Page 83
HJÓNIN I ÁSGARÐI
81
engu síður en nú og raunar miklu meiri hátíð, því margt sem
á borði var tilheyrði jólunum eingöngu. Farið var til kirkju
þegar veður leyfði og þá voru líka heimboð á milli bæja og
farið í útileiki. Helgi og friður hvíldu yfir öllu. Þótt gesti
bæri að garði yfir jólin var það síst til þess að trufla jólagleð-
ina.
Öllu vinnandi fólki foreldra minna var borgað kaup. Fæði
og húsnæði þótti sjálfsagt að fá. Ársráðið fólk hafði auk þess
fatnað sem hægt var að vinna á heimilinu, eins og vettlinga,
sokka, nærföt, peysur og stundum ofinn ullarfatnað, skó úr
ósútuðum húðum, skó úr sauðskinni og skinnsokka. Vinnu-
menn höfðu kaup sitt einnig í kinda- og hestafóðrum. Vinnu-
konur höfðu líka kaup í kindafóðrum, en þær áttu sjaldnast
hesta. Kaupamenn fengu stundum kindafóður í kaup, ef
þeir þurftu þess með. Lengi þótti það hyggilegt að borga
kaup með þeim afurðum sem bú og jörð gáfu af sér.
Foreldrar mínir áttu sjaldnast yfir 200 fjár, þótt á fóðrum
væri á fjórða hundrað.
Faðir minn hafði líka tekjur af öðru en búinu, enda þurfti
þess með því heimilið var veitult. Það var ekki venja að taka
neitt fyrir greiðann sem gerður var við ferðamenn eða aðra
fyrirgreiðslu sem veitt var út á við af heimafólki, en margir
gestir borguðu veittan greiða með því að endurgjalda hann
í sama, þegar það var hægt, eða senda dýrmæta muni sem að
gagni komu. Móðir mín hafði dálítið kaup frá opinberum
aðilum fyrir ljósmóðurstörf, en af sængurkonum eða þeirra
mökum tók hún ekki á móti greiðslu. Hún hugsaði eins og
séra Hallgrímur E. Thorlacius á Miklabæ er hann sagði við
dóttur sína Elínu er var ljósmóðir: „Taktu aldrei borgun
fyrir þetta starf, Elín mín. Á meðan blessast þér það.“
Gestakomur og fundahöld
Pað var gestkvæmt. Varla leið svo nokkur dagur að enginn
kæmi. Ásgarður liggur í þjóðbraut og þar var alltaf búist við
ferðamönnum sumar og vetur. Haft var aukahesthús fyrir