Breiðfirðingur - 01.04.1991, Side 114

Benedikt Guðlaugsson:
Fornasel í Vattardal
Það var sumarið 1956. Ég var á leið til Patreksfjarðar og
ók eins og leið liggur vestur sveitir. Þegar ég kom vestur í
Vattarfjörð heillaði umhverfið mig svo að ég ók útaf vegin-
um eftir sléttri grund meðfram klettahjalla að lækjargili sem
rennur niður hjallann eftir dálitlu gljúfri en hverfur von
bráðar milli skógi vaxinna hæða þar sem allt er vafið ilmandi
reyrgresi og öllum tegundum af berjalyngi. Aðalbláberin
voru að byrja að þroskast og slíkt ógrynni hef ég aldrei séð.
Eftir dalnum rennur á sem mér í fljótu bragði leist veiði-
lega á. Dalurinn og umhverfið allt hafði einhver seiðandi dul-
mögnuð áhrif á mig og ég ákvað þegar að reyna að verða
mér úti um leyfi til að veiða í ánni og tína ber í brekkunum.
í bakaleið kom ég við í Skálmardal sem var næsti byggði
bær, hitti bóndann þar, Jón Guðmundsson, og lofaði hann
að tala við landeigandann Jón Finnbogason á Skálmarnes-
múla. Ætlaði ég svo að hringja til Jóns í Skálmardal og vita
um leyfið þegar mér þætti tími til kominn að fara vestur. Jón
á Múla veitti góðfúslega leyfi til þess sem um var beðið.
Legg ég nú enn í vesturferð og er ferðinni heitið í Vattar-
fjörð. Nú erum við tveir. Með mér var ungur piltur úr Reykja-
vík og hafði sá mikinn áhuga fyrir veiðiskap og hafði áður
beðið mig að útvega sér veiðileyfi og leystist það nú á auð-
veldan hátt. Segir ekki af ferðum okkar félaga fyrr en við
komum í Vattarfjörð. Kvöld var komið og farið dálítið að
rökkva, enda komið í miðjan september, þokudrungi í lofti
og dálítill rigningarúði. Það var sjóvott á, og skógurinn sendi
frá sér sterkan ilm blandaðan sætum keim af fullþroskuðum
aðalbláberjum.