Breiðfirðingur - 01.04.1991, Side 100

98
BREIÐFIRÐINGUR
seðillinn kom stóð þar að Benedikt á Stóra-Múla ætti að
senda mann í skilarétt suður í Hvammssveit. Það hét að fara
í Skerðingsstaðarétt. Benedikt faðir minn var ekki maður
haustsins. Honum leiddist fjárrag. Hann stundaði sauðfjár-
búskap af illri nauðsyn.
„Þú ferð í skilaréttina,“ sagði hann einn daginn. „Eg
skrifa Bjarna í Ásgarði og bið hann að líta til með þér. Pú
ert ábyggilega betri réttarmaður en ég,“ bætti hann við.
Þetta var mikið traust sem mér var sýnt en jafnframt
mikið ábyrgðarstarf lagt á herðar mínar. Ég sá í hendi að
vegur minn mundi vaxa ef vel tækist til. En hvað, ef allt færi
nú í handaskolum? Hvað ef Bjarni í Ásgarði vildi nú ekkert
liðsinna mér? Ég hafði einu sinni séð hann tilsýndar og
mundi einkum eftir hvíta skegginu sem náði niður á brjóst.
Heyrt hafði ég að hann væri mikill orðhákur og yrði ógur-
lega reiður ef menn kæmu ekki við í Ásgarði þegar þeir ættu
leið um. Reyndar þurfti ekki að segja Saurbæingum að
koma við í Ásgarði. Par var fastur áningastaður þegar vitja
þurfti læknis eða finna sýslumanninn í Búðardal. Og margir
áttu erindi í Sparisjóðinn. Allir borðuðu og drukku í Ásgarði
og gistu á vetrum áður en lagt var á Svínadal. Heyrt hafði ég
sagt að þá léki Bjarni á alsoddi þegar margt væri gesta í
Ásgarði.
Um þetta og margt fleira var ég að hugsa næstu daga. Ég
hafði ónotalegan fiðring í maganum og svaf illa um nætur.
Það settist að mér kvíði. Ég hóf að læra markatöfluna,
einkum mörk þeirra sem líklegt væri að ættu kindur í Skerð-
ingsstaðarétt.
Það var svo eftir hádegi í kyrru og björtu veðri að fólk á
bæjum gat séð reið mína fram Hvolsdalinn. Ég var vel búinn,
á góðum hesti og með ágætan hund mér til fylgdar. Ég fór
þjóðveginn sem leið liggur og forðaðist mannaferðir. Ég
vildi helst komast úr sveitinni óséður, losna við allar vanga-
veltur og spurningar um ferð mína og erindi. Ekki tókst sú
ætlun mín með öllu. Þegar ég kom gegnt fremsta bænum í
dalnum, Bessatungu, rakst ég á bóndann. Hann var að huga