Breiðfirðingur - 01.04.1998, Blaðsíða 28

26
BREIÐFIRÐINGUR
frábrugðinn öðrum langeldum, sem hafa verið rannsakaðir til
þessa. Mál Þorsteins reyndust einfaldlega vera röng.
Uppgröftur langeldsins um miðja rústina var töluverður
viðburður, þótt hann gerði ekki annað en staðfesta fyrri niður-
stöður. Með öðru var hann órækt vitni um að hér hefði staðið
skáli á víkingaöld.
Norðurveggurinn, sem veit upp í hlíð, virtist af öllum sólar-
merkjum að dæma hafa orðið fyrir miklu grjóthruni. Upp við
og ofan á veggnum var náttúrleg malarhrúga, eftir því sem
okkur sýndist í sniðinu, en við furðuðum okkur á að Þorsteinn
nefndi ekki í skýrslu sinni, að hann hefði mokað skriðugrjóti
innan úr rústinni. I rannsóknarskýrslu okkar árið 1997 segir að
erfitt sé að „gera sér fulla grein fyrir legu norðurveggjarins
vegna skriðunnar sem á honum hefur lent og sennilega fært
hann úr stað“.
Þegar rannsókninni var haldið áfram ári síðar konr í ljós að
við höfðum haft á röngu að standa. Skriðan ber ekki vott um
neinar hamfarir, heldur er hún í sjálfu sér mjög merkileg
heimild um hagsýni þeirra, sem hér bjuggu.
Greining á sýnum
Utan við suðurhlið skálans fannst dálítið mannvistarlag, um 6
til 15 sm þykkt. I því voru viðarkolaagnir, sót og brennd bein.
Ekki hafði verið hróflað við þessu lagi í fyrri rannsóknum.
Gaf það því vonir um að unnt yrði að fræðast um viðurværi og
búskaparhætti þess fólks sem bjó á staðnum, jafnvel þótt
gólfsins inni í rústinni nyti ekki við. Garðar Guðmundsson
fomvistfræðingur greindi sýni úr laginu. Hann fann bæði hélu-
njóla og haugarfa, sem eru algengt illgresi á kornökrum og í
kringum mannabústaði. Að öðru leyti ægði saman efnum úr
mismunandi áttum, gróðurmold, óveðraðri möl og koluðum
og ókoluðum lífrænum leifum. Lagið var fátækt af beinum og
jurtaleifum öðrum en viðarkolum. Því miður öðlumst við sama
og enga vitneskju um forna háttu af þessu mannvistarlagi.