Breiðfirðingur - 01.04.1998, Blaðsíða 156

154
BREIÐFIRÐINGUR
reyktur magálsbiti, bringukollur eða annar vænn hangikjöts-
biti, og biti af rafabelti. Þetta mun nú hafa verið það helsta.
Vera kann, að einhver áramunur hafi verið af tegundunum,
eftir því hvað til var hverju sinni, en allt um það mun skammt-
urinn hafa verið álíka vel úti látinn. Afganginn af skammtin-
um geymdi svo hver og einn sem aukabita, og entist hann að
jafnaði lengi, enda ekki laust við, að metingur skapaðist að
eiga nýársmatinn sem lengst, að minnsta kosti milli okkar
bamanna. Sams konar skammt fengu menn svo á sumardaginn
fyrsta, en líklega hefur hann verið eitthvað minni að vöxtum.
Ég man mjög vel árin 1917 til 1918 og 1918 til 1919. Á
hinu fyrra tímaskeiði var frostaveturinn svokallaði. Ekki man
ég glöggt, hvenær hin miklu frost byrjuðu, en það man ég þó,
að lömb sem voru í úteyjum og venjulega voru tekin á hús
seint í nóvember og þá eðlilega flutt á bát, voru að þessu sinni
rekin heim á ís. Ég minnist þess, að ég var með í einni slíkri
ferð. Sannast að segja varð þessi vetur okkur krökkunum hreint
ævintýri, þrátt fyrir þær örlagaríku afleiðingar, sem hann
hafði, svo sem grasleysi næsta sumar, svo að næstum má
segja, að hvergi væri ljár berandi í gras í úteyjum, en heyfeng-
ur sá, er aflaðist, var að mestu sóttur upp á Reykjanes og var
að mestu sinuruddi, því að auðvitað gætti þar grasleysis svo
sem í eyjunum. Þó munu ekki hafa skapast þar eins algjör
vandræði og í eyjunum, enda urðu eyjabændur að fækka bú-
stofni sínum næsta haust.
Ohætt er að segja, að hvergi sá í auðan sjó heiman úr Hval-
látrum. Komið var á hestum og kerrum og sleðum bæði úr
Múla- og Gufudalssveitum til að sækja björg í bú til Flateyjar,
sem var aðalverslunarstaður bæði Barðastrandar og innsveita
við norðanverðan Breiðafjörð. ísinn milli Hvallátra og Flat-
eyjar þótti ekki nægilega tryggur, svo að menn töldu óhyggi-
legt að gista í Flatey, ef skyndilega hvessti gæti svo farið, að
ísinn brygðist á þessari leið. Voru Hvallátur þá eins og í þjóð-
braut, en vegalengdir það miklar, að ekki entist dagur til ferðar
fram og aftur alla leið. Gistu menn því oft í Hvallátrum í
þessum ferðum. Okkur krökkunum var alveg nýtt að fá í heim-