Breiðfirðingur - 01.04.1998, Qupperneq 146

144
BREIÐFIRÐINGUR
aflögð. Bærinn í selinu var tvö hús, torfbær með viðarþiljum,
og var annar hluti hans þiljaður alveg í hólf og gólf og var því
í raun hin besta vistarvera. Eftir að vetursetu var hætt í selinu,
gekk féð þó eftir sem áður í þessum eyjaklasa framundir jól,
og voru þá alltaf tveir, oftast fullorðinn maður og unglingur,
eða tveir stálpaðir unglingar, og lengi framan af var þar og
ömmusystir okkar þeim til aðhlynningar alla stórstraumana á
haustin. Fénu var smalað á hverri fjöru í stærstu eyjarnar, og
það svo rekið í nátthaga að nóttunni. Þegar sjór var hálffallinn,
var fénu hleypt út, því að þá var flæðihætta liðin hjá fram að
næsta aðfalli. Eg var þama tvö eða þrjú haust ásamt elsta
bróður mínum og man vel, að mér þótti vistin leið og löng,
enda var þá ömmusystir okkar hætt selverunni, og urðum við
að matselda sjálfir að nokkru leyti, en sumt höfðum við að
heiman, svo sem brauð og harðfisk. Bar mest til, að mér
leiddist selveran, hve myrkfælinn ég var á þeim árum, enda
átti huldufólk víða heimkynni í þessum eyjum, að því er sagn-
ir hermdu, og eitt sinn taldi ég mig örugglega sjá huldumann,
en álít það nú aðeins hugarburð.
Þann tíma, sem ég var heima í Hvallátmm, var sauðfé að
mestu slátrað heima, enda skilyrði til þess hin bestu, því að þar
var smíðahús gott, sem bátar voru smíðaðir í, svo að slátrun gat
öll farið fram innan húss, og var aðstaða þar síst verri en þá
mun hafa verið hjá versluninni í Flatey. Kjötið var svo flutt í
kaupstaðinn til Flateyjar nema það, sem ætlað var til heimilis-
nota. Innmatur var allur hirtur og hvaðeina matbúið, enda eng-
inn markaður fyrir slátur. Hausarnir vom þá allir sviðnir heima,
þeir síðan saltaðir, soðnir og súrsaðir og að auki etnir nýir. Hver
einasti kindarfótur var hirtur, sviðinn, saltaður, súrsaður eða
etinn nýr. Má nærri geta, að í öllu þessu lá feikileg vinna.
Smiðja var skammt frá smíðahúsinu, allstór. Hún var notuð
til slátursuðu, dúnhreinsunar á vorin, svo og til járnsmíða. I
henni var allstór afl með stórum belg, gjörðum úr eltiskinnum,
og var hann hreyfður með eins konar vogarstöng, og man ég
glöggt, að í spottanum, sem hékk úr stönginni, var amarkló,
sem hirt hafði verið af emi, er fundist hafði dauður. En sú trú