Dagblaðið Vísir - DV - 25.05.2018, Blaðsíða 25

fólk - viðtal 2525. maí 2018
fæddist á Húsavík þann 30. júní
árið 1978. Þó fjölskylda hennar
hafi á yfirborðinu virst í lagi ólg-
aði vanlíðan undir. Pabbi hennar
var drykkfelldur og móðir hennar
þunglynd og sjálf mætti Eva miklu
einelti í skóla.
„Við vorum engin vandræðafjöl-
skylda en bæjarbúar litu hins vegar
á okkur sem aðkomufólk þó að
bæði ég og systir mín séum fædd-
ar þarna. Okkur var ekki hleypt inn
í samfélagið nema að takmörk-
uðu leyti. Alla mína skólagöngu,
og fram í níunda bekk, varð ég fyr-
ir miklu einelti og útskúfun. Núna
finnst mér skrítið að hugsa til þess
að það var kallað á eftir mér á
ganginum að ég væri hóra og mella
og svo auðvitað þessi ömurlegu
skilaboð um að ég væri ekki nægi-
lega góð til að vera með hinum.“
Eva átti samt alltaf tvær vinkon-
ur sem hún lék sér við. Lengi vel
afneitaði hún því hversu alvarlegt
ofbeldið í skólanum hafði verið og
réttlætti það með því að hún hafi þó
alltaf átt þessar tvær vinkonur:
„Núna veit ég að það var bara
leið til að lifa þetta af.“
Vildi vernda pabba sinn fyrir öllu
sem gat sært hann
Svo skildu mamma þín og pabbi
þegar þú varst fimmtán ára. Hvern-
ig tókstu því?
„Alls ekki vel. Mér fannst svo
ósanngjarnt að ég gæti ekki átt
mína fjölskyldu áfram, svona upp á
mína framtíð… eineltið fór illa með
mig og þó að ég sæi alveg erfiðleik-
ana sem þau glímdu við þá fannst
mér þetta ekki sanngjarnt. Ég var
líka mikil pabbastelpa og fannst
erfitt að hann þyrfti að fara. Hann
var farin að drekka illa á þessum
tíma og mér og mömmu samdi
mjög illa. Ég var líka meðvirk með
honum og vildi vernda hann fyrir
öllu sem gat sært hann.“
Var aldrei boðið í afmæli til
skólasystkina
Sumarið fyrir síðasta bekkinn í
grunnskóla kynntist Eva strák sem
var fjórum árum eldri en hún sjálf.
Hún var fjórtán ára og hann átján.
„Hann átti líka sportbíl og var
mikið eldri en ég sem sennilega
gerði það að verkum að viðhorf
krakkanna í minn garð gerbreytt-
ist. Þegar ég mætti í skólann um
haustið var eins og það hefði öllum
verið skipt út í bekknum en samt
voru þetta krakkarnir sem höfðu
beitt mig svo miklu einelti og of-
beldi áður. Allt í einu var mér boð-
ið í afmæli og bekkjarpartý og allir
voru til í að vera vinir mínir. Fram
að þessu hafði mér aldrei ver-
ið boðið í afmæli til skólasystkina
minna og þau ekki komið í mín.“
Vildirðu ganga langt svo að öðr-
um líkaði vel við þig? Með öðrum
orðum, varðstu þóknunargjörn af
þessari höfnun í skólanum?
„Já, mjög. En meðvirknin spratt
líka upp úr alkóhólismanum heima
hjá mér. Mamma er auðvitað alveg
brjálæðislega meðvirk og ég lagði
mikið á mig til að fá jákvæða svörun
frá öðrum. Sambandið mitt við fyrsta
kærastann gekk eiginlega bara út á
það að ég var að reyna að þóknast
honum. Þegar Stígamót fóru af stað
með ofbeldisvarnarátakið Sjúk ást,
opnuðust augu mín mikið og ég sá
að þessi svokölluðu ástarsambönd
sem ég hafði átt í snerust minnst um
ást. Þau snerust um þráhyggju og ör-
væntingarfulla leit að samþykki og
viðurkenningu. Að gefa og gefa og
gefa í von um að fá eitthvað til baka
og um leið var ég sjálf alltaf á útsölu,
það var alltaf afsláttur.“
Varð fyrst fyrir
kynferðisofbeldi ellefu ára
Eva og kærastinn voru sundur og
saman eins og það kallast þar til
foreldrar hennar skildu. Hún hafði
þá vanið komur sínar á heimili
hans en hann hafði góða aðstöðu
hjá foreldrum sínum:
„Ég flutti til hans til að þurfa
ekki að vera heima. Valdi að vera
hjá honum þrátt fyrir að þá hafi
þegar verið talsvert ofbeldi hjá okk-
ur, bæði andlegt og kynferðislegt á
báða bóga. Ég varð fyrst fyrir kyn-
ferðisofbeldi í sveit þegar ég var
11 ára og því var búið að brjóta öll
eðlileg mörk sem fólk annars hef-
ur. Ég var rosalega markalaus í kyn-
lífi og ástarmálum, eða öllu heldur
þráhyggjumálum.“
Þegar Eva Dís flutti í bæinn til
pabba síns tók ekki betra við.
„Mamma vildi flytja á Eyrar-
bakka því þar fékk hún stöðu og
húsnæði. Hún vildi vera nær fólk-
inu sínu og við vorum svo langt í
burtu frá öllum á Húsavík. Ég ákvað
því að fara til Reykjavíkur og búa
frekar hjá pabba.“
Hvernig var það?
„Þetta var hræðilegt í einu orði
sagt. Ég endaði hjá Rauða krossin-
um eftir fimm mánuði. Var
í algjöru taugaáfalli, að-
eins 17 ára. Hann var alltaf
drukkinn og var byrjaður
að búa með konu sem var
bara vond við mig. Hún
var ekki til í að deila hon-
um með neinum svo þetta
endaði með því að ég
þurfti að flytja út og leigja
mér herbergi.“
Eva átti svo gott sem
ekkert bakland í Reykja-
vík og var á ýmsan hátt
upp á föður sinn og konu
hans komin. Hún þurfti
til dæmis að fá afnot af
þvottavélinni þeirra og
gekk þá yfir til þeirra frá
herberginu þar sem hún
leigði.
„Einn daginn kem ég
til þeirra með þvott og
konan byrjar að segja
mér hvað ég sé hall-
ærisleg. Hún sagði líka
oft að ég þyrfti að gera
eitthvað í pabba mín-
um, að hann væri á mína ábyrgð
og það gengi ekki að hann drykki
svona illa. Það skipti hana litlu að
ég væri bara nítján ára. Ég hendi
frá mér þvottinum og öskra á þau
bæði. Spyr hvernig hann geti legið
þarna hálf rænulaus á sófanum og
leyft henni að tala svona við mig, –
ég sé barnið hans. Ég bendi henni
á að allir séu hættir að heimsækja
þau og systkinin mín líka því pabbi
sé alltaf út úr heiminum,“ segir Eva
og bætir við að þarna hafi mælir-
inn einfaldlega verið orðinn fullur.
„Ég var búin að rembast við að
viðhalda einhverjum samskiptum
en þarna ákvað ég að hætta því. Ég
á ekki pabba lengur – öskraði ég og
strunsaði út. Stuttu seinna hringir
hún í mig alveg brjáluð. Segir að
pabbi sé horfinn og það sé mér að
kenna. Ég gargaði eitthvað á hana
og skellti bara á.“
Er ekki manneskja sem er með
innihaldslausar hótanir
Skömmu síðar bankar hann upp á
hjá Evu. Berfættur í sandölum um
miðjan vetur, á stuttermabol og all-
ur blautur og blóðugur. Hún hleyp-
ir honum inn til sín en þá veltir
hann sjónvarpinu hennar um koll
og hún hendir honum út.
„Ég sagðist ætla að hringja á
lögregluna ef hann færi ekki og ég
man að ég var alveg tilbúin til þess.
Ég hefði aldrei sagt þetta ef ég ætl-
aði mér ekki að standa við það.
Ég er ekki manneskja sem er með
innihaldslausar hótanir.“
Næsta dag fær Eva símtal frá
föður sínum sem segist vera á
leiðinni í meðferð. Hún tók lítið
mark á því enda hálf ættin búin að
fara inn og út úr meðferðum.
„Amma fór í meðferð fjórum
eða fimm sinnum og mörg systk-
ini pabba líka. Þetta þýddi rosalega
lítið fyrir mér. Þetta þýddi bara að
hann væri utan þjónustusvæðis í
einhvern tíma.“
Hann átti að geta drukkið eins
og fullorðin manneskja
Þórður heitinn var edrú í sjö til átta
ár eftir meðferðina og kom þannig
Evu og mörgum öðrum mjög á óvart.
„Konan hans þoldi hins vegar
ekki að hann skyldi vera edrú.
Hann átti að geta drukkið í félags-
skap annað slagið og þá eins og
fullorðin manneskja, án þess að
verða of fullur. Í matarboðum var
hún oft að skjóta á hann. Sagði að
hann ætti bara að sitja við barna-
borðið fyrst hann væri í þessu
kóksulli. Það mátti enginn vita hvar
hann var ef hann sagðist ætla á AA-
fundi og hann mátti aldrei segja
að hann væri alkóhólisti. Auðvitað
endaði þetta með því að hann fór
að drekka aftur.“
Nánar um það á eftir því mig
langar aðeins að heyra um það
hvernig þú leiddist út í vændið. Það
var töluvert áður en pabbi þinn dó
er það ekki?
„Jú. Ég flutti til Danmerkur eftir
stúdentinn. Ég hafði kynnst miklu
eldri manni sem kynnti mig fyrir
BDSM hér á Íslandi en þarna var ég
atvinnulaus og nýlega búin verða
fyrir grófri nauðgun á djamm-
inu sem ég lokaði bara alveg á.
Þessi maður kynnti mig líka fyr-
ir stóru Alþjóðlegu BDSM-samfé-
lagi á netinu. Eitt leiddi af öðru og
í gegnum þessa BDSM-menningu
kynntist ég manni í Danmörku og
til hans flutti ég með það fyrir aug-
um að gerast kynlífsþrællinn hans.
Mér fannst þetta rosa freistandi til-
boð á þessum tíma; að láta alveg
hugsa um mig. Ég var búin að vera
í svo miklu basli svo lengi við að ná
endum saman og fannst það bara
góð hugmynd að losna úr baslinu,
láta sjá fyrir mér og það eina sem
ég þyrfti að gera væri að leyfa ein-
hverjum að rassskella mig og ríða
mér,“ segir Eva kaldhæðin.
Fyrsti viðskiptavinurinn var í lagi
„Svo stóð hann auðvitað ekkert
undir væntingum og nokkrum
mánuðum seinna var ég búin að
finna mér afleysingavinnu og flutt í
litla risíbúð í Gentofte. Ég átti erfitt
með að vera ein og var því fljót að
finna mér nýjan kærasta. Sá kynnti
mig fyrir vændisheiminum. Ég átti
auðvitað bara að vera símadama
en svo komu upp vandamál í sam-
bandinu og við hættum saman.
Þá kom upp hugmyndin að prófa
þetta. Stelpurnar láta þetta líta út
eins og þetta sé ekkert mál. Eðli-
lega segir maður sjálfum sér það
líka þegar maður byrjar á þessu –
einhvern veginn þarf maður jú að
lifa með því sem maður er að gera.
Þó þetta hafi í raun verið rosalega
stórt skref þá leið mér eins og það
væri lítið. Svo var fyrsti viðskipta-
vinurinn í lagi. Það gerði það auð-
veldara að gera þetta aftur.“
Fórstu neðar og neðar í þessu?
„Já, með tímanum. Ég vann líka
á nokkrum mismunandi stöðum.
Þegar við fyrrverandi, sem heitir
Jim, hættum fyrst saman þá lang-
aði mig ekki að vinna í þessu húsi
sem var tengt honum og fór að leita
að vinnu annars staðar. Um þetta
leyti var verið að endur-
opna vændishús sem
hafði neikvætt orð á sér og
þar fékk ég vinnu. Staður-
inn er á Nørrebro og hafði
sem sagt verið lokaður um
tíma vegna þess að hann
tengdist morðmáli. Þetta
var alveg vægast sagt fríkí
staður.“
Eðli málsins samkvæmt
er starf vændiskonu langt
frá því að vera auðvelt og
hætturnar eru margar. Við-
skiptavinirnir eru fæstir
vel innréttaðir og oft komu
upp atvik sem fæsta langar
að upplifa. Eva á nokkrar
svona sögur.
„Ég er upptekin með
kúnna í þessu húsi á Nør-
rebro þegar ég heyri allt í
einu öskrin í samstarfskonu
minni. Ég hleyp fram og þar
stendur símadaman fros-
in á ganginum með kylfu en
þorir ekki að gera neitt. Ég
ræðst inn í herbergið og þá
var málið að hann vildi ekki nota
smokk og þau byrjuð að slást. Ég
greip hafnaboltakylfuna og sló
hann í síðuna þar til ég náði hon-
um út og gat skellt hurðinni.“
Skömmu síðar hefur Jim sam-
band. Hann frétti gegnum sínar
leiðir að það ætti að taka Evu úr
umferð með óvægnum hætti.
„Svo mætir hann einn síns liðs
í klúbbhúsið hjá þessu gengi til
að láta þá vita að ég væri friðuð
eins og það kallast. Þeir taka hann
alvarlega og upp úr því fer ég að
vinna á stað þar sem eigandinn er
Serbi. Serbarnir eru þekktir fyrir að
vera geðveikir og þar fæ ég að vera
í friði þó að eigandinn, sem var,
eða er kona, væri ekki með tengsl
inn í neina mafíu þá var hún samt
vernduð.“
Valdi BDSM til að sleppa
við að láta riðlast á sér
Eva segir þetta vændishús hafa verið
með hærri standarda en mörg önn-
ur hvað varðaði vernd og þjónustu.
„Kúnnarnir fóru hins vegar oft
yfir strikið. Þetta endaði með að
ég flutti mig annað til að taka að
mér BDSM-kúnna, bara svo ég
gæti sloppið við að láta riðlast á
mér. Ég veit samt ekki hvort það
var eitthvað skárra því það brotnar
eitthvað inni í manni þegar mað-
ur níðist á annarri manneskju. Þó
hún sé að borga manni fyrir það.
Ég fór líka í fylgdarþjónustu og
mætti heim til kúnna. Allt í allt stóð
ég í þessu í tæplega eitt ár og nú eru
komin 13 ár síðan.“
Hvað varð til þess að þú hættir
þessu?
„Ég tók aftur saman við Jim. Við
ákváðum að flytja inn saman og
reyna að hætta þessu rugli og eign-
ast barn. Hann þjáðist í hvert sinn
sem ég var með öðrum en honum.
Honum fannst svo hræðilegt að
ég væri að gera þetta. Ég veit ekki
hvort hann hafi verið ástfanginn af
mér en ég veit samt að honum þótti
mjög vænt um mig. Þetta var líka
ákveðin spurning um eignarhald.“
Sambúðin entist ekki lengi en
áfram héldu þau samt að vera sund-
ur og saman í alls sex ár, eða frá því
hún var nýflutt út árið 2002 til ársins
2008 þegar hún kemur aftur heim til
Íslands eftir erfitt fósturlát.
Hvað svo. Hvað gerist þegar þú
kemur aftur heim eftir þessi sex ár í
Kaupmannahöfn?
„Ég er í rauninni í „survival
mode“, bara reyni að lifa af. Ég
djammaði líka mikið og átti í mjög
yfirborðskenndum samskipt-
um við fólk. Svo fékk ég vinnu hjá
Heilsuhúsinu við afgreiðslustörf,
varð fljótlega verslunarstjóri, byrj-
aði með strák og fór í sambúð. Við
vorum í raun bæði manneskjur
Eva Dís vann sem
vændiskona
„Amma fór í
meðferð fjórum
eða fimm sinnum og
mörg systkini pabba líka.
Þetta þýddi rosalega lítið
fyrir mér.
M
y
n
D
H
a
n
n
a