Tímarit Máls og menningar - 01.02.2018, Blaðsíða 66

G e o r g e M a c k a y B r o w n
66 TMM 2018 · 1
komið upp frá ströndinni og tekið með sér napran gjóstinn frá flóðinu
og þannig var það í sannleika sagt þessa nótt hjá fiskimönnunum.
Ekki leið á löngu þar til sveitamennirnir sneru sér aftur að staupunum
sínum, sögum og háværum söngvum. Einn eða tveir gengu svo langt að
bregða sér þangað sem beiskir fiskimennirnir stóðu upp við vegginn og
bjóða þá velkomna. Will járnsmiður bauð þeim öllum upp á drykk. „Það
er hörmung að sjá ykkur,“ sagði hann.
Fiskimennirnir litu á hann ísköldu augnaráði. „Get ég gert eitthvað
fyrir ykkur, herrar mínir,“ sagði Madge Brims við ungu mennina frá salt-
storknum bryggjunum en þeir svöruðu engu.
Eftir það hunsuðu piltarnir frá býlunum, kotunum og fjárréttunum
þumbaralega fiskimennina.
Þeir byrjuðu að tala um kvenfólk. Það var hápunkturinn á öllum um-
ræð um, rökræðum eða grobbi á kránni hennar Madge Brims. Það var
óhjákvæmilegt – og endaði ávallt á lofgjörð um fallegar stúlkur.
Að lokum sagði John Greenay, sonur og erfingi ríkasta bóndans
í sókninni, og andlitið á honum ljómaði eins og sólarlagið af viskí-
drykkju. „Við vitum allir hver er fegursta stúlkan hér um slóðir og það
er hún Jenny Moorfea frá Furss og nú skal ég segja ykkur nokkuð piltar
– ég ætla að fara með hana heim til Netherquoy. Hún verður einhvern
tíma húsfreyja þar.“
Hann hafði varla sleppt orðinu þegar fljúgandi pjáturkanna þaggaði
niður í honum. Það var Stephen Hoy sem hafði gripið hana af borðinu
og grýtt henni af öllu afli í hann.
Um leið orgaði Alec Houton: „Durgur, skítadreifari – Jenny Moorfea
kemur á bryggjuna til okkar og verður konan mín.“ Það seytlaði blóð
úr sprunginni vör Johns Greeney. Pjáturkannan rúllaði um flögusteins-
gólfið. Það var eina hljóðið sem heyrðist í heilar fimm sekúndur.
Þá komu ungu sveitamennirnir félaga sínum til varnar. John Greeney
var svo sem ekki sá vinsælasti – vindbelgur sem grobbaði of mikið af
tækjum sínum og verkfærum – og þar fyrir utan þá elskuðu þeir Jenny
Moorfea meira en hann gerði eða það héldu þeir að minnsta kosti. En
ungu fiskimennirnir höfðu móðgað heilan kynþátt bænda og ögrað
honum.
Þetta voru rosalegustu kráarslagsmál í Hafnarvogi síðan hvalveiði-
mennirnir höfðu haft þar viðkomu einni öld áður. Hnefum var sveiflað
og kjaftshöggin dundu, vinstri hægri, menn öskruðu af reiði, fyrir-
litningu, ótta og sársauka, glös splundruðust á veggjunum og þungar
bjórkönnur glömruðu eins og brynjur á gólfinu, nef brotnuðu og augun
líktust helst þrumuskýjum. Will Laird járnsmiður spýtti út úr sér tönn.