Tímarit Máls og menningar - 01.02.2018, Side 93

Þ r e t t á n m a n n a h j ó n a b a n d
TMM 2018 · 1 93
Steinunn Lilja Emilsdóttir
Þrettán manna hjónaband
„Við þurfum að ræða saman.“
Þetta hljómar ekki vel. Er það svona sem hjónaband mitt endar? Með
mesta klisjufrasa sem til er?
Ég læt bókina síga rólega niður á sængina og lít á manninn minn. Ég
virði fyrir mér áhyggjuhrukkurnar á enni hans í daufri birtunni frá nátt-
borðslampanum. Hann horfir upp í loft. Munnurinn opnast og lokast
nokkrum sinnum án þess að frá honum berist hljóð. Loks lítur hann á
mig og segir: „Það er komið nýtt tímabil.“
Ég finn kökk myndast í hálsinum og hugurinn fer á flug. Hvernig gat
ég haldið að þetta væri nægilega spennandi líf fyrir Stefán, rétt rúmlega
þrítugan manninn? Það er föstudagskvöld og ég ligg hér í ömmulegum
náttkjól og les í gamalli skólabók sem fannst í síðustu vortiltekt á milli
þess sem ég sýp af hálftómu mjólkurglasi og bít í ritzkex.
Ég heyri bassataktinn frá partýi nágrannans og velti því fyrir mér
hvenær ég hafi síðast farið í háa hæla eða rakað mig undir höndunum.
Hvenær eldaði ég síðast uppáhaldsmatinn hans Stefáns? Hvenær gaf ég
honum síðast baknudd? Hef ég einhvern tímann gefið honum baknudd?
Ég er svo föst í eigin hugsunum að ég tek varla eftir því þegar Stefán
tekur aftur til máls: „Ég er að spá í að kaupa ársmiða fyrir okkur bæði.“
Ég horfi skilningsvana á manninn minn. Það tekur mig nokkrar
sekúndur að átta mig á því að hann er að tala um fótbolta.
Hann heldur áfram: „Ég veit að þú hefur ekki mikinn áhuga á gengi
KR en mér finnst svo gaman að hafa þig með mér í þessu.“ Hann hikar
og horfir á mig. „Þetta er auðvitað líka svolítið há upphæð en ég held
samt að við spörum á þessu ef við förum á nógu marga leiki. Ég skal
auðvitað borga.“
Ég anda léttar og samþykki kaupin á ársmiðunum með feginsbrosi á
vör.