Tímarit Máls og menningar - 01.02.2018, Side 117

H u g v e k j a
TMM 2018 · 1 117
eyðast af þurrkum. Kannske verða þeir
þá eldum að bráð.
Gabríel söng, á fimmta degi:
Á sterkum vængjum flýgur örninn
stoltur og klýfur loftið
í hröðu flugi upp til sólarinnar.
Morgunninn heilsar glöðum söng
lævirkjans.
Dúfurnar blíðu kurra af ást.
Úr hverjum runni og limgerði
hljómar sætur söngur lævirkjans.
Úríel (tenor) tók í sama streng:
Í kátum hringum svífa
glaðværir fuglaskarar
og vagga sér í blænum.
Gullið sólarljósið
skerpir litadýrð fjaðranna
í víxlfluginu.
En fuglarnir týna nú óðum tölunni, sjó-
fuglar gleypa plastflöskur sem standa
fastar í kokinu eða þeir matast olíu, á
landi dragast hreiðurlendin saman, þar
sem kríur hafa löngum orpið er komið
bílastæði, á vegum úti klessast fuglar á
framrúðum bíla eða sálast af völdum
alls kyns eiturefna, borgarljósin leiða
farfugla á glapstigu.
Raphael söng, einnig á fimmta degi:
Það glampar á fiskinn
í ljósum bárunum og hann smýgur
spriklandi fram og aftur.
Úr dýpstu djúpunum
kemur Leviathan dansandi
upp í freyðandi ölduganginn.
Kannske minnir þetta á hið kunna mál-
tæki „að vera eins og fiskurinn í sjón-
um“, en merking þess hefur snúist við,
því nú syndir sá frægi fiskur í verk-
smiðjuúrgangi, alls kyns eiturefnum eða
olíu úr skipum. Svo festist hann kannske
í neti sem losnað hefur úr einhverjum
bát og velkist til og frá. Og yfir öllu
grúfir ofveiðin. Og þegar stórhvelið
Leviathan kemur dansandi úr djúpun-
um mætir honum skutull með sprengi-
hleðslu, söngur hans í djúpunum er að
hljóðna.
Og enn söng Raphael, á sjötta degi:
Þá opnar jörðin skaut sitt og í hlýðni
við orð drottins
leiðir hún fram lifandi skepnur af
öllum tegundum,
fullvaxnar, óteljandi.
Þarna er ljónið öskrandi af gleði,
og hér stekkur fram lipurt tígrisdýrið.
Hjörturinn sprettharði lyftir
hornunum hátt.
Tignarlegur hesturinn skeiðar fram og
hneggjar
með faxið fljúgandi, fullur hreysti og
kjarks.
Úti í grænum haganum eru nautin
þegar komin á beit
í stórum hjörðum. Grundirnar þekja
vel ullaðir sauðir
eins og þeim hafði verið sáð.
Eins og rykmökkur þyrlast
flugnasveimur. Á moldinni
skríða ormar í löngum röðum.
Sköpunarverkið blasir allt við með dýrð
sinni og dásemdum. En nú er sú sýn
orðin heldur betur skrumskæld og
skekkt. Ljónin og tígrisdýrin eru að
hverfa á braut úr heimkynnum sínum
úti í náttúrunni; ljónið öskrar varla
mikið af gleði og lipurt tígrisdýrið
stekkur heldur ekki hátt á þeim einu
stöðum þar sem þessar skepnur geta nú
verið óhulltar, – í þröngum búrum
dýragarðanna. Dádýrin eru í skemmti-
görðum þar sem gestirnir gefa þeim
sykurmola á sunnudögum. Einungis
hestarnir eru nokkurn veginn á sínum
stað, en holdanautum hefur fjölgað svo
mikið vegna hamborgaraáts í stórborg-
um að fretir þeirra fylla andrúmsloftið
af gróðurhúsagasi. Dýrategundirnar
verða aldauða upp til hópa, að sögn vís-
indamanna eru þetta mestu útrýmingar