Tímarit Máls og menningar - 01.04.2019, Qupperneq 15

S U ð U r
15
öllum heim til Lyon um páskana. Hún lítur af veginum og á akrana til
hliðar, hreyfing sem er eins kærkomin og það væri að rétta úr fótunum.
Hún vildi geta haldið áfram að líta til hliðar.
Matthew segir: „Hvaða saga um drauga í Austurríki? Horfðu á
veginn, maman. Hvaða draugasaga?“ Hún veit að hann þrjóskast við,
gleymir aldrei, ekki einn einasta dag í fríinu.
„Það var í kastala,“ segir Flo, „virkilega gömlum óhugnanlegum
kastala sem hafði verið merkilegur, eins og kóngur eða greifi hefði búið
þar eða eitthvað. Og pabbi var þar. Ég held að þau hafi verið trúlofuð þá.
Varstu trúlofuð pabba þá? Gerðu það, segðu frá þessu, mamma.“
Marie­Claude veltir fyrir sér hvernig Flo geti vitað um Austurríki.
Stundum líður henni eins og það sé ekkert við líf hennar sem börnin
geta ekki afhjúpað, geta ekki endurskilgreint. Einu sinni hafði hún
haldið að það fylgdi því þokki og dulúð að vera foreldri og það sem væri
ósagt um lífsreynslu hennar yrði virt og það sem væri afhjúpað yrði
meðtekið andmælalaust, stöku sinnum sem viðteknar staðreyndir. Var
það ekki þannig sem hún hafði litið á fortíð eigin foreldra? Kannski er
það af því þau eru bandarísk, þessi börn hennar.
„Segið þið tvö mér sögur. Ég er þreytt á að tala.“
„Nei,“ segir Flo. „Segðu draugasöguna. Gerðu það, mamma, gerðu
það. Gerðu það!“
Matthew tekur undir og Marie­Claude lætur þau halda áfram langt
fram yfir tímapunktinn þegar hún bjóst við að þau myndu hætta,
þangað til klifunin raskar ró hennar meira en hugmyndin um að segja
aðra sögu. „Allt í lagi,“ segir hún. „Allt í lagi.“
„Pabbi ykkar var ekki með mér þá,“ segir hún. „Ég hafði ekki einu
sinni hitt hann.“ Hún reynir en mistekst að fela ánægjuna sem hún
hefur af þeirri staðreynd. „Ég fór með Giselle frænku minni. Besta vin­
kona hennar í heimavistarskóla í Lausanne, Sigrid, hafði boðið henni.
Ballið var rétt fyrir utan Linz í höll sem erkihertogi af Habsborgara­
ættinni hafði einu sinni átt, Frans eða Friedle eða einhver, eitt af sex­
tán börnum Frans fyrsta. Hún var seinna tekin eignarnámi þegar nýir
valdhafar þvinguðu keisarafjölskylduna úr landi. Loks var hún seld afa
og ömmu þessarar Sigrid. Ég þekkti þessa sögu ekki vel. Ég vissi bara að
Giselle umgekkst ríkan vinahóp og að Sigrid var ekki sú eina sem gæti
haldið veislu í eigin kastala. Og ég var dálítið líkari pabba ykkar þá. Ég
hafði gaman af stórum húsum og fallegum fötum.“
„Hann hefur það ekki,“ sagði Flo, en jafnvel þótt hún væri pirruð yfir
einni af hnútum móður sinnar gat hún ekki hleypt í sig nægri sann­