Tímarit Máls og menningar - 01.04.2019, Qupperneq 17

S U ð U r
17
fætur Bills, viðkvæma eftir veturinn, staulast eftir grýttum stígnum á
ströndina minnir þau öll daglega á það sem hefur glatast.
„Mamma,“ segir Flo og, þegar móðir hennar bregst ekki samstundis
við: „Hvar voru draugarnir?“
„Danssalurinn var risastór og fylltur þessum stórfenglegu kjólum og
smókingum og kampavínsglösum. Gólfið var úr svörtum marmara og
ég man hversu fallegir skórnir mínir voru á þessum fleti. Hafið þið ein­
hvern tíma séð svartan marmara? Hann er svo hreinn og gljáandi, eins
og safírar eða feldurinn á svörtum pardus.“
„Er það þar sem þú sást þá, á dansgólfinu?“
„Nei, ég sá hana í garðinum.“ Marie­Claude finnur andlit, lágt enni,
skarpar brúnirnar á arnarnefi, ljótan, bólginn munn taka á sig mynd
innan í sér. „Hún var ung, kannski á sama aldri og ég var þá, en and­
litið var aldrað af depurð. Hún bar sig vel, bein í baki, en hið innra var
hún kreppt af harmi.“
„Hvernig vissirðu að hún var draugur?“
„Þegar þú sérð draug veistu það. Þú skynjar það.“
„Var hún gegnsæ? Talaðirðu við hana?“
„Hún var öðruvísi. Eitthvað við hreyfingarnar. Og hún var svo sorg­
mædd, hvernig hún gekk um garðinn, snerti blóm og greinar, eins og
hún gæti komið einhverju af sorginni yfir á þau. Það gæti hafa verið
munnsvipurinn. Ég veit það ekki. Það er erfitt að lýsa því hvernig ég
vissi það.“
Flo ýtir sér frá höfuðpúða móðurinnar og fellur harkalega aftur í
sætið. Hún fær sér brjóstsykur úr sellófanbréfi og dæsir hátt eftir að hafa
stungið honum í munninn.
Sæt angan af gervilímónu streymir fljótt fram í. „Ertu hætt að fylgjast
með?“ segir Marie­Claude og horfir á úttroðna kinnina á Flo í baksýnis­
speglinum.
„Það gerist ekkert í þessari sögu.“
Marie­Claude fyllist skelfilegri hvöt (því þau eru svo dónaleg, að
heimta söguna sem hún vildi ekki segja og hunsa hana svo, Flo svo
óþolinmóð, Matthew sofnaður) til að minna þau á sorg. Það væri svo
auðvelt. Hún bíður eftir að gremjan dvíni, heldur svo áfram: „Hún var
ekki gegnsæ, en húðin var undarleg. Það var ábyggilega þannig sem ég
vissi að hún var ekki mennsk.“
„Hvað meinarðu með undarleg?“
„Hún var næstum eins og spanskgræna, grænleita slikjan á sumum
málmum, þú veist, eins og armbandið hans pabba þíns, það sem hann