Tímarit Máls og menningar - 01.04.2019, Qupperneq 18

18
B ó k m e n n ta H át í ð
gengur með út af ímyndaðri gigtinni, hvernig það verður þegar hann
gleymir að láta einhvern fægja það. Þannig leit húðin á henni út í návígi.“
Í staðinn fyrir konuna birtist úlnliðurinn, hárlaus húðin undir arm­
bandinu, þanin æðin sem liggur frá hendinni að olnboganum. Hún
elskar hann ennþá. Ef hann kemur ekki til baka (þau eru ekki skilin,
ekki einu sinni að borði og sæng) veit hún að hún strýkur aldrei hand­
legginn á karlmanni aftur, stríðir aldrei manni á því að vera ímyndunar­
veikur eða heillaður af auðæfum.
„Mér finnst gaman að fægja það. Hann lætur mig ekki gera það.“
„Æ, Flo, þú manst það ekki. Þú hataðir það einu sinni. Þig sveið í
augun af fægileginum. Allavega, þetta var húðin á henni.“ Við hliðina
á henni lak höfuðið á Matthew, sem hafði sigið og kippst upp, sigið og
kippst upp, endanlega alla leið yfir á hurðina hans megin. Hún hugar að
læsingunni og líður andartak eins og honum, finnur hvað það er indælt
að gefa sig svefninum á vald í farþegasætinu í bíl einhvers annars.
„Ég hataði það ekki. Og ég geri það líka ennþá.“ Flo hugsar um tæki­
færið sem hún hafði til að fara með föður sínum og kærustunni hans,
Abigail, til Manhattan í staðinn. Hún þurfti að velja milli sjávar og
safna, stórs húss með öðrum börnum og samliggjandi hótelherbergja
(harðlokaðra frá háttatíma til morguns). Allt þetta virðist léttvægt núna.
Eins og alltaf þegar faðir hennar er fjarverandi er hann orðinn ljúfur og
sefandi. Hún gæti hringt í hann, tekið rútu til baka til Washington D.C.
Hann fer ekki fyrr en í fyrramálið. Hvað ætli rútumiði kosti?
„Ég talaði við hana.“ Marie­Claude snýr sér við til að athuga hvort
Flo er ennþá að hlusta. Flo lítur ekki upp frá því sem hún er að gera:
láta smápeninga falla úr einni hendi í aðra, svo aftur í buddu. „Ég
spurði hana hvort hún skemmti sér á dansleiknum,“ segir Marie­Claude
hlæjandi. „Ég vissi ekki hvers ég ætti annars að spyrja!“
„Talaðirðu frönsku eða þýsku?“
„Þýsku, held ég. En hún svaraði ekki með röddinni ‒ þetta var meira
eins og hugsanaflutningur. En hún vildi ekki spjalla. Hún fór rakleitt
fram hjá mér, aftur á gömlu leiðina sína hring eftir hring um rósa­
garðinn.
„Þetta er ekki sama sagan.“
„Ég hef aldrei sagt þér þessa sögu áður, svo ég veit ekki við hverju þú
bjóst.“
Þegar hún sagði manninum sínum söguna voru draugarnir tveir. Hún
hafði viljað að hann sæi hvernig þau höfðu orðið. Hún lýsti öllu vand­
lega, hreyfingunum, fingrunum, munnsvipnum. Við megum ekki verða