Tímarit Máls og menningar - 01.04.2019, Síða 21

S U ð U r
21
andi hlaða eða ær að bera. Flo sæi það kannski fyrst og jafnvel áður en
hún bæði um það myndi Marie­Claude leggja úti í vegkanti. Þær færu
hljóðlega út úr bílnum, til að trufla ekki Matthew, og yrðu saman vitni
að heitu hruni byggingar eða jafn yfirþyrmandi sjónarspili þar sem nýtt
líf lenti á grasinu. Þær myndu kannski kreista fingur hvor annarrar af
eftirvæntingu. En hlöður í Frakklandi, rifjast upp fyrir henni, eru gerðar
úr steini.
Úr sneiðinni sem Flo sér af andliti móður sinnar í speglinum veit Flo
að hún er reið. Hún ákveður að hún vilji bara láta Marie­Claude skilja sig
eftir á rútustöð áður en hún heldur áfram að húsinu. Það færu væntan­
lega rútur í norðurátt á nokkurra tíma fresti. Pabbi hennar verður
himinlifandi, jafnvel glaðari en ef hún hefði valið New York frá byrjun.
Mamma hennar horfir ekki aftur í lengur; Flo hefur staðið hana að of
mörgum lygum. En hún er ekki búin. Áður en hún fer, tekur rútu sem
móðir hennar verður hæstánægð með að koma henni í, vill hún standa
hana að einni lygi enn. „Þú elskar Matthew meira en mig,“ segir hún.
„Þú gerir það.“
Þetta er ásökun sem Marie­Claude hefur óttast síðan Matthew fædd­
ist. Hún er forviða á því að þetta sé fyrsta skiptið sem hún hefur nokkurn
tíma verið orðuð. Þar til nú vissi hún aldrei hvað hún myndi segja. Í dag
sprettur svarið fram fyrirhafnarlaust: „Hann gerir mér auðveldara fyrir,
Flo. Það er auðveldara að elska hann.“ Hún bíður svars, og tækifæris til
að biðjast afsökunar eða skýra málið nánar, en heyrir bara, eftir langa
þögn, skrjáfið í öðru sælgætisbréfi. Hún lætur staðhæfinguna liggja í
loftinu milli þeirra, harðna og verða staðreynd. Hún styrkir hana, gefur
tilfinningu fyrir algeru frelsi. Þetta er eins og fyrstu hreinskilnu orðin
sem hún hefur nokkurn tíma sagt.
Meira en klukkustund síðar, enn í aftursætinu, með fæturna á stórri
tuðrunni sem hún hefur þegar æft sig tvisvar að lyfta til að vera viss
um að geta borið hana að rútunni, man Flo hvernig hún heyrði söguna
um drauginn. Þetta var fyrsta nóttin sem hún var í íbúð föður síns eftir
skilnaðinn. Allt lífið skiptist núna í það sem gerðist fyrir og það sem
gerðist eftir skilnaðinn. Þetta var skömmu eftir hann, á þessum fyrstu
vikum sem ómögulegt er að rifja upp í smáatriðum. En það birtist leiftur,
í þessum heita bíl á suðurleið, þar sem hún grætur í glænýju rúmi, grát­
biður föður sinn um sögu sem svæfir hana. Hann kann ekki að segja
sögu, staðhæfir hann, en Flo trúir honum ekki. Allir geta sagt sögu,
öskrar hún á hann. Allir. Að lokum sest hann á rúmið og segir henni
að þegar þau Marie­Claude (og Flo man þetta líka, hvernig hann sagði
Marie­Claude og ekki mamma eins og hann var vanur, eins og móðir