Tímarit Máls og menningar - 01.04.2019, Qupperneq 44

44
B ó k m e n n ta H át í ð
dýraeitur, Pol hefur áhuga á viðskiptum Arnols, síðan tala þeir um pall­
bíla, staðina þar sem þeir kaupa inn, þeir komast að því að þeir áttu í
útistöðum við sama manninn, þann sem afgreiðir á bensínstöðinni, og
eru sammála um að maðurinn sé vonlaus. Eftir það segist Arnol þurfa
fram í eldhús til að huga að matnum, Pol býður aðstoð sína og saman
fara þeir fram. Ég hagræði mér í sófanum gegnt Nabel. Veit að ég ætti að
segja eitthvað viðkunnanlegt áður en ég spyr að því sem brennur á mér.
Ég óska henni til hamingju með húsið og spyr síðan strax:
– Er það indælt?
Hún roðnar og brosir. Horfir á mig eins og hún skammist sín og ég
finn hnút í maganum, er að farast úr spenningi og hugsa: „Þau eiga eitt,
þau eiga eitt og það er fallegt.“
– Mig langar að sjá það, segi ég.
„Mig langar að sjá það strax,“ hugsa ég og er komin að því að rísa á
fætur. Ég lít í áttina að ganginum í von um að Nabel segi: „Í þessa átt“
og ég fái loks að sjá það, að halda á því.
Í sömu svifum kemur Arnol með matinn og býður okkur til sætis.
– Sefur það kannski allan daginn? spyr ég og hlæ, eins og ég hefði
sagt brandara.
– Önu langar svo að sjá það, segir Pol, og strýkur niður eftir hárinu
á mér.
Arnol hlær og í stað þess að svara setur hann fatið á borðið og spyr
hvernig við viljum kjötið, vel steikt eða lítið, og fyrr en varir erum við
aftur farin að borða. Nabel er ræðnari undir borðum. Meðan þeir tala
saman komumst við að því að líf okkar er ekki svo ólíkt. Nabel biður
um ráðleggingar við blómarækt, ég veðrast upp og fer að tala um upp­
skriftir að frjósemi. Ég kem efninu að eins og fyrir tilviljun, einhverju
skondnu. Nabel sýnir strax áhuga og ég kemst að því að hún hefur líka
farið eftir einhverjum ráðum.
– Hvað með ferðirnar? Og veiðarnar á kvöldin? spyr ég og hlæ. Og
hanskana og bakpokana?
Nabel þagnar sem snöggvast, verður hissa, en skellir svo upp úr.
– Og vasaljósin! segir hún og tekur um magann á sér, með þessum
batteríum sem endast varla neitt!
Og ég svara gráti nær af hlátri:
– Og netin! Netið hans Pols!
– Og netið hans Arnols! segir hún. – Ég get ekki einu sinni sagt þér
frá því.
Þeir fella niður tal sitt: Arnol lítur á Nabel, hann sýnist furðu lostinn.
Hún hefur ekki enn tekið eftir því og engist um af hlátri, skellir lóf­