Tímarit Máls og menningar - 01.04.2019, Qupperneq 140

U m S a g n i r U m B æ k U r
140
konu“ sinni verða viðbrögðin önnur en
hún bjóst við. Nafn stúlkunnar minnir
Kríu á persónu úr bók eftir Laxness,
hún heitir Elísabet Snæhólm Thorsten­
sen. Amman bregst undarlega við nafn­
inu og starir á Kríu : „Var þetta … ótti
sem skein úr augunum?“ (21)
Og þar með byrja leyndardómarnir
að hlaðast upp. Kría og Elísabet verða
vinkonur og í leiðinni vingast Kría líka
við vinkonur Elísabetar, Úlfhildi og
Snæfríði. Stelpurnar tala um stráka og
eru spenntastar fyrir þeim sem eru
aðeins eldri:
„Eru sem sagt allir sætustu strákarnir í 6.
bekk?“ spurði Kría.
„Auðvitað!“ sagði Elísabet. „Það eru
reyndar nokkrir í fimmta bekk líka,“ bætti
hún við hugsi. „En ekki jafn sætir.“
„Nema Fjölnir,“ skaut Úlfhildur inn í.
„Já, nema Fjölnir,“ samþykkti Elísabet.
„Hann er fáránlega sætur. En yfirleitt
eru þeir miklu sætari í 6. bekk. En það
er auðveldara að ná sér í fimmtabekking.
En alls ekki púkka upp á neinn sem er
jafngamall okkur. Það er algjört no no.“
Kría kinkaði kolli og hét því innra með
sér að sama hvað annað hún gerði í lífinu
myndi hún ekki ná sér í strák sem væri
jafngamall henni. Hún áttaði sig reyndar
ekki alveg á því hvað stelpurnar áttu við
með „að ná sér í“, hvort það þýddi að
kyssa einhvern eða byrja saman, en það
var aukaatriði sem hún lagði ekki alveg
í að spyrja út í á þessu stigi málsins og
afhjúpa um leið fákunnáttu sína. (42–43)
Það skemmtilega við þessi samtöl er að
þarna eru stelpur að tala um stráka og
taka sjálfar virka afstöðu til þeirra og
samskipta við þá. Samtöl eins og þessi
um „að ná sér í“ hafa yfirleitt þótt til­
heyra strákum frekar en stelpum. Hildi
tekst þó algerlega að gera þennan kynja­
viðsnúning átakalaust og án tilgerðar og
það sama á við um samskiptin við
strákana sem fylgja í kjölfarið.
Eins og gengur koma svo upp átök
um heitustu strákana, með tilheyrandi
usla í vinahópnum. Kría hittir strák sem
er skotinn í henni og þau fara að vera
saman. En þó að hún sé skotin í honum
er hún uppteknari af öðrum sem hún
hitti bara einu sinni og örstutt í partýi í
húsi Elísabetar en er ekki í skólanum og
virðist dúkka upp og hverfa óvænt og
algerlega óskiljanlega. Þessi piltur er
afar dularfullur og nokkuð ljóst að hann
er ekki allur þar sem hann er séður.
Hann var hávaxinn og fölur, með dökk
augu og kolsvart hár. Hann var klæddur
í svartar buxur, hvíta skyrtu og svartan
jakka. Eins og hann væri nýkominn
úr jarðarför en hefði bara losað sig við
bindið.
Hann leit út fyrir að vera á aldur við
hana en hann var eldri. Hún var viss um
það.
„Loksins,“ sagði hann.
Rödd hans var lág og mjúk. Varla meira
en hvísl. Samt heyrði hún hana vel, þrátt
fyrir háværa tónlistina uppi.
„Loksins?“ spurði Kría.
„Ég er búinn að vera að bíða eftir þér.“
„Eftir mér?“
Hann kinkaði kolli. (107–108)
Þau ganga út og hann bendir Kríu á
stjörnubjartan himin og talar um aðra
heima: „Viltu sjá aðra heima?“ (112).
Hún spyr hann að nafni og eftir nokk­
urt hik segist hann heita Davíð. Hann
segist hafa verið að bíða lengi eftir henni
og þegar hún spyr nánar segir hann
tímann vera afstæðan. Þegar Kría spyr
hann meira út í hver hann sé hallar
hann undir flatt: „Eitthvað við hreyf­
inguna minnti Kríu á fugl. Svo brosti
hann og í andartak sá hún blika á hvass­
ar tennur fyrir innan varirnar“ (113). Og
þó að hann fari inn í húsið með henni
þá finnur hún hann ekki aftur.
Hluti leyndardómanna í sögunni snýr