Ófeigur - 15.07.1947, Qupperneq 36

36
ÓFEIGUR
og hans lið gat alveg eins lotið valdi í Japan, Kína eða
frá hinum húðdökka keisara í Abyssiníu. Leiðtogar
kommúnista berjast ekki fyrir neinu föðurlandi, heldur
fyrir vélrænni sléttun mannlífsins. Og til að ná þessu
takmarki telja þeir sér leyfilegt að blekkja, lokka, tál-
draga og svíkja alla borgaralega leiknauta. Aðalvopn
þeirra er að lofa einstökum mönnum, völdum eða hlunn-
indum handa einstakligum eða mannhópum. Við kaup-
menn í Reykjavík var fyrirheitið að jafna gúlana á sam-
vinnumönnum með veltuskattinum. Hermanni buðu þeir
þá tign, sem hann taldi sér einum bera og auk þess
fyrirheit um að þurka af kaupmannastéttinni allt, sem
af þeim mætti reita í „kjarabætur“ fyrir ,,almúga“. Her-
mann hefur sér til afsökunar á dómsdegi að hann hafi
trúað gyllingum Brynjólfs og Einars. Sama mun Sveinn
í Völundi geta sagt í sambandi við trú hans á kommún-
ista 1944.
Leiðtogar kommúnista hafa sína hugsjón óbundna við
allt, nema valdastreitu þeirra lítilfjörlegu. En meginið
af flokki kommúnista lætur hug sinn alls ekki snú-
ast um þessa hugsjón, heldur um hátt kaup, stutt-
an vinnutíma og lítil afköst. Foringjarnir halda þessu
liði saman með því að vísa hverjum liðsmanni á efni
annarra. Það er mjög hentug ávísunaraðferð fyrir
óábyrga loftkastalasmiði. Það gerir tvennt í senn: Held-
ur liði flokksins saman og grefur undan borgaralega
þjóðskipulaginu, sem á að fella í rústir. Fullkomnasta
herbragð kommúnista var að auka útgerðarkostnaðinn
fram úr hófi, gera útgerðina handbendi ríkisvaldsins
með því að kaupa Englandsfiskinn með tapi fyrir landið.
Bjóða síðan útvegsmönnum stórlega hækkað verð fyrir
fiskinn, þó að markaðsverðið væri lækkandi, allt fyrir
hönd ríkissjóðs. Ef útvegsmenn þágu boðið, höfðu þeir
gefist upp, sem sjálfstæðir framleiðendur. Og þó að Áki
væri hættur að vera þingkjörinn ráðherra gat hann,,
sem kommúnisti, komið útveginum, sem strandgóssi, á
bak ríkissjóðs, en um leið, fengið borgaraflokkana til
að fara í hans uppboðsföt og skuldbinda ríkissjóð á einu
kvöldi til að taka sér tugmiljóna-ábyrgð, þar sem tapið
eitt er öruggt. Með þessum loddaraskap var búið í
senn að auka dýrtíðina, lokka eina stærstu atvinnustétt
landsins inn á óheilbrigðan ríkisrekstur, koma óáliti á
alþingi og óhemju fjárhagstapi á ríkissjóð. Með þessu