Ófeigur - 15.08.1951, Side 17

ÖFEIGUR
17
legar, þá mun líka mega Iíta svo á, að tilkoma hans hér
á landi hafi verið nauðsynleg. Bolsivikar hafa mjög
heita mannafélagstrú, sem aflar söfnuði þeirra stöð-
uglega aukins fylgis. Þeir bjóða öllum, sem skortir ein-
hver tímanleg gæði, að taka allt sem þá vantar frá öðr-
um, og þetta er líftaug og fjöregg bolsivismans. Borg-
araflokkana vantar samsvarandi lífstrú og liðsoddar
þríflokkarnir misstu orku meðan þeir stunduðu gisti-
vináttu í tjaldbúðum fimmta hersins. Benjamín virð-
ist nú starfa að því að klæða daglegar athafnir hins
borgaralega en mjög vanmáttuga þjóðfélags í einskon-
ar sunnudagsklæði. Flutningar seðlanna í stjórnarráðs-
húsið, verður hinn hvíti faldur hátíðabúningsins. Benja-
mín mun að líkindum una þessu fjárhagslega Krisna-
murtastarfi um nokkra stund, þar til honum firmst
Reykjavík orðin jafn tilbreytingarlaus eins og Ommen
var á síðustu helgidögum Kristnamurta. En eins og
hann gat ekki til lengdar staðist hina lotningarfullu
tilbeiðslu Aðalbjargar og afsagði að leika guðlega
veru, þannig má gera ráð fyrir að samskonar trúnað-
artraust í uppliti Hermanns Jónassonar aflraunakappa
Framsóknar muni að síðustu knýja Benjamín til að
syeipa frá sér þeirri spámannsskikkju, sem formaður
Mbl.manna lagði á hátíðlegri stund yfir herðar hans í
Morgunblaðinu. Benjamín mun þá stíga nokkur skref nið-
ur eftir skuldastiga hefðartindsins til mennskra manna,
neðar í hlíðum vrzkufjallsins. Vel má vera, að Benja-
mín og Krisnamurti eyði síðari árum ævinnar við hinn
milda og hugþekka bylgjugang Kyrrahafsins við strend-
ur Kaliforníu og að þeir beri þá saman endurminn-
ingar sínar frá þeim árum, þegar þeir áttu hvor um
sig sinn söfnuð á íslandi, þar sem lotningarfull augna-
tillit sanntrúaðra sálna vermdi um stundarsakir spá-
mannssálir þeirra.
* *
Vigfús Guðmundsson, gestgjafi í Hreðavatnsskála,
skrifaði grein í Tímann skömmu áður en hann yfirgaf
þá samstarfsmenn, sem svo mjög höfðu misbrúkað
trúnað hans. Vék hann þá að þeim dögum, þegar hann
og nokkrri aðrir góðkunningjar ætluðu að veita mér
nokkra tilsögn um hversu rita skyldi heppilegar blaða-
greinar. Þegar ég reyndist ekki viðbúinn að hagnýta