Ófeigur - 15.08.1951, Blaðsíða 36

36
ÓFEIGUR
næsta bæ við Lundarbrekku. Baldur var mikill atorku-
maður bæði til líkamlegra og andlegra verka. Hann.
gekk ungur í Möðruvallaskólann og fékk orð á sig fyr-
ir að vera óvenjulegur námsmaður. Margir Möðruvell-
ingar fluttu alfarnir úr sveitinni og leituðu að lífsstörf-
um í bæunum. Slíkt hvarflaði ekki að Baldri Jónssyni.
Hann vildi vera bóndi og það heima í sinn sveit. Skóla-
gangan var þáttur í undirbúningi fyrir bændastöðuna.
Þegar Baldur hafði búið skamma stund á Lundar-
brekku fóru bylgjur hins nýja tíma að berast inn yfir
Bárðardal. Vélaiðjan hófst við sjóinn. Vélbátar og
togarar veitt ungu fólki áður óþekkta atvinnu. Ameríku-
flutningar hættu, því að byggðin óx hvarvetna við sjó-
inn. En vinnufólkið hvarf að mestu úr sveitunum og
ekki auðvelt að fá kaupafólkið heldur. En vélaöldin
náði að vísu til sveitanna, en í fyrstu gætti hennar þó
lítið í Bárðardal. Baldur á Lundarbrekku var liðfár
og börnin ung. Hann hafði á fyrri stríðstímanum 100
ær. Þær urðu flestar tvílembdar. Kúabú var ekki nema
fyrir heimilið. Baldur vann mikið og taldi ekki eftir-
vinnustundir. Honum þótti gaman að slá og var af-
bragðs fjármaður og útsjónarsamur um störf og við-
skipti. Þegar kreppan hófst eftir fyrri styrjöldina,
hafði Baldur sléttað túnið, byggt vandað steinhús og
útihús, virkjað bæjarlækinn, svo að þar fékk heimilið
ljós, hita og suðuafl. Akfært var eftir dalnum og sími
á hverjum bæ. Heimilið átti flutningabíl og á kvöldin
hlustaði Baldur eftir langan vinnudag á hljóðfæraslátt
frá sönghöllinni í Mílanó. Lundarbrekkubóndi skuldaði
engum neitt, en átti töluvert inni í kaupfélagi sínu.
Menn undruðust þessa afkomu, þegar þeir vissu að
búið var ekki stórt. En þar bar margt til. Mikil afköst
bóndans og heimamanna, þar með talin vinna barn-
anna, þegar þau komu á legg. Jörðin var kostaland
og öllu stjómað með ráðdeild og hagsýni. Þegar börn-
in fjögur voru fullorðin, var skipt verkum í ættargarð-
inum. Einn sonur af þrem fór til Austurlands og fékk
þar staðfestu. Tveir synir og ein gift systir komu sér
saman um, með ráði foreldranna^ að gera þrjú sjálf-
stæð heimili á Lundarbrekku: Ein jörð. Þrír steinbæir.
Túni og túnstæðum skipt. Aðskilin peningshús að mestu
fyrir fjölskyldurnar. Verkvélar séreign, en oft notað-
ar sameiginlega. Hér var nýtt landnám, þorpsmyndun