Ófeigur - 15.08.1951, Qupperneq 39

ÓFEIGUR
39
nafntogaða heimavistarskóla brezkra samvinnumanna,
Stanfordhall. Eftir það ferðaðist hann fram á haust
um England og Skotland. Hann kom heim alfarinn
haustið 1948. Þá kom fyrir einkennilegasta æfintýrið
í hinni stuttu en glæsilegu æfisögu hans.
Ung, sænsk fræðakona, Ingigerður Nyberg, hafði
áhuga fyrir að dvelja um stund á íslenzkum sveitabæ,
til að nema málið til fullnustu. Hún var málfræðing-
ur og hafði lokið meistaraprófi í latínu og grísku.
Faðir hennar var prófessor í austurlandamálum við
háskólann í Uppsölum. Vegna kunnugleikasambanda
við Islendinga í Svíþjóð, réðist Islandsferð Ingigerðar
með þeim hætti, að hún skyldi dvelja á Lundarbrekku
surnarið 1949. Hún kom til Akureyrar í byrjun maí-
mánaðar þá um vorið. Veturinn hafði verið í harðasta
lagi norðanlands og snjóalög mikil í flestum sveitum.
Hún féjck tilviljunarferð yfir Vaðlaheiði og náði alla
leið fram í Lundarbrekku milli stórhríðarkviðanna.
Vorið var eitt hið versta um allt land. Er það til sann-
indamerkis um tíðarfarið á Suðurlandi, að bílar frá
Selfossi fóru Krísuvíkurleiðina á uppstigningardag
þetta vor. Norðanlands geisuðu hríðar allan sauðburð-
inn og báru flestar ær í húsum þetta vör. Ingigerð-
ur hinn sænska lét gríska og latneska doðranta hvíla
sig og hjálpaði til í fjárhúsunum, eins og væri hún
þaulkunnug þessháttar erfiðisverkum. Baldur bóndi
hafði verið mikill fjárgæzlumaður alla sína búskapar-
tíð. Nú gat hann ekki fylgzt með því, sem gerðist í fjár-
húsunum nema með augum annarra. En að öðrum
heimamönnum ólöstuðum fékk hann beztar skýrslur
um sauðburðinn frá Ingigerði. Um síðir létti öllum
hretum að vanda. Unga fólkið í Bárðardal brá sér
öræfaferð í Öskju og Vonarskarð. Ingigerður kynntist
þá fegurð, sem var annars eðlis en glæsileiki vatna
og skóga í hennar ættlandi. Hún kunni vel við Island,
fegurð þess og erfiðleika. Næsta haust lýstu þau Ingi-
gerður Nyberg og Jónas Baldursson trúlofun sinni, og
þeirri ákvörðun, að þau ætluðu að eyða æfi sinni í
Bárðardal. Ingigerður brá sér um haustið heim til
ættmenna sinna í Uppsölum, en Jónas skyldi koma
í ársbyrjun 1950 og þau giftast í ættborg brúðurinn-
ar. Brúðkaupið var haldið hátíðlegt með athöfn í Upp-
saladómkirkju. Sungnir voru og leiknir jöfnum hönd-