Ófeigur - 15.08.1951, Síða 28

28
ÖFEIGUR
blaka við þeim flokki, sem nú er að dómi sömu manna
óhúshæfur með heiðarlegu fólki.
Ég varð fyrir því láni, þegar ég var að búa mig undir
vantraustræðu á hendur Ólafi og bolsivikum hans
haustið 1944 að mér kom í hug hin snjalla saga í
Heimskringlu um Harald hárfagra, sem situr í höll
sinni, þegar hann fær dularfull boð, að fögur kona bið-
ur hann að finna sig í tjald skammt frá konungs-
heimilinu. Hann gengur þangað og inn í tjaldið. Unga
konan hrífur hug hans. Hann tapar allri dómgreind
og sjálfstæðri hyggju. Ríki hans, þegnar, skyldustörfin
og sæmdin, allt er gleymt í ofurmagni sjúkrar ástríðu.
Konungurinn giftist galdrakonunni fögru. Þau eiga sam-
an nokkur börn en Haraldur skeytir ekki ríkisstjómar-
störfum. Hin nýi róman tekur hug hans allan. Þá and-
ast unga konan. En hún fölnar ekki, og heldur allri
sinni fyrri fegurð. Konungur situr hjá sæng hennar
og lætur ekki hreyfa líkið. Ráðherrum hans stendur
stuggur af þessari furðulegu framkomu konungs.
Einn þeirra, sýnilega „æfður“ stjórnmálamaður, bendir
konungi á, að svo tiginni konu sæmi ekki að búa lengi
við sömu sængurklæði. Haraldur vill unna konu sinni
þessarar sæmdar sem annarar. En þegar líkið er hreyft
kemur í ljós, að undir klæðum er það sundurgrafið af
ormum, eðlum og allskonar pöddum. Þá fyrst rankar
konungur við sér. Hann fær viðbjóð á líkinu, konunni,
minningunni um hana og á börnum þeirra. Þá skaut
einn af vinum konungs fram þeirri viturlegu athuga-
semd, að börnin myndu gjarnan hafa viljað að hann
hefði útvegað þeim betra móðerni.
#
Þegar ég las fyrir „vinstri“stjórnarhneigðum þing-
heimi þessa dæmisögu úr frægustu bók eftir íslenzkan
mann, kom mér ekki til hugar að hún mundi rætast
svo bókstaflega sem raun ber vitni um. Það var ekki
Ólafur Thors einn, sem fór út í „gamman" til galdra-
konunnar og gleymdi því, sem hann átti að muna. Allir
þrír borgaraflokkarnir, blöð þeirra og forustuhð var
hugfangið af hinni austrænu töframynd. Haustið 1946
þegar Áki hafði komið þeirri flugu í munn Mblmanna