Húnavaka - 01.01.2018, Side 102

H Ú N A V A K A 100
SR. ÆGIR FR. SIGURGEIRSSON:
Að meta arfinn og þakka hann
Hugleiðingar fluttar í Höskuldsstaðakirkju, 25. júlí 1998, á niðjamóti Jóns Guðmunds-
son ar og Magðalenu Karlottu Jónsdóttur frá Sölvabakka.
Á sumardegi erum við hér í kirkjunni í þeim tilgangi að minnast heiðurshjónanna
frá Sölvabakka, Jóns Guðmundssonar og Magðalenu Karlottu Jónsdóttur og
þakka um leið þann mikilvæga arf sem þau miðluðu til samtíðar og afkomenda
sinna sem hér eru samankomnir til að treysta bönd frændsemi og vináttu. Þau
bönd er mikilvægt að styrkja.
Það er öllum mönnum mikilvægt að finna sig sem hluta af stærri heild og
um leið að þekkja rætur sínar og leggja rækt við þær. Ættarmót eða samvera
ættingja eru því dýrmætur þáttur í að treysta böndin. Þar skynjum við, ekki síst
yngra fólkið okkar, hvað það er mikils um vert að hafa gott samband við sitt
nánasta fólk, þá verður svarið við spurningunni mikilvægu ljósara; spurningunni
sem fyrr eða síðar leitar á hugann: Hver er ég og hvaðan kem ég? Það er því
mikilvægur þáttur fyrir sjálfsmynd okkar og sjálfsþekkingu að rækta og hlúa að
öllu því góða sem sameinar ættingja. Okkur er öllum mikilvægt að þekkja
rætur okkar sem best og rækta það sem við höfum tekið í arf frá forfeðrunum.
Í heilagri ritningu stendur: „Nemið staðar við veginn og spyrjið um gömlu
göturnar, hver sé hamingjuleiðin og farið hana, svo þér finnið sálum yðar
hvíld.“
Þessi orð spámanns ins Jerimía eru um hugsunarverð og tala með sérstök-
um hætti til okkar hér í
dag þegar afkomendur
Jóns og Magðalenu og
fjöl skyldur þeirra koma
hér saman til þess að
minnast þeirra um leið
og hlúð er að arfleifðinni
sem frá þeim er komin.
Orð spámannsins beina
huga til liðinnar tíðar, til
þess sem var en kemur
ekki aftur.
Við lifum nú tíma
örra breytinga á flestum Sölvabakki á Refasveit. Mynd: Héraðsskjalasafn.