Húnavaka - 01.01.2018, Síða 105

H Ú N A V A K A 103
Sá draumur rættist
mörg um árum seinna.
Leiðin þangað var bæði
krókótt og löng, eins og
hann orðaði það sjálfur.
Árið 1920 gengu þau
Magðalena og Jón í
hjónaband en hann var
þá við búskap í Skrapa-
tungu ásamt Finni bróð-
ur sínum. Ungu hjónin
hófu búskap sinn á Brún
í Svartárdal og voru þar
í tvö ár. Þaðan fóru þau
í Skrapatungu og síðan
að Háagerði á Skagaströnd og voru eitt ár á hvorum stað. Það var hvorki
einfalt mál eða auðvelt fyrir ungt fólk að fá jörð til ábúðar á fyrstu áratugum
þessarar aldar og ennþá erfiðara var fyrir efnalítið fólk að eignast eigin jörð.
Peningar lágu ekki á lausu og afar erfitt að afla þeirra. En nú fór að létta undir
í suðri, eins og Jón orðaði það sjálfur. Sölvabakki var laus til ábúðar og Jón og
Magðalena eygðu möguleika á því að hans gamli draumur gæti orðið að
veruleika. Með bjartsýni, harðfylgi og dugnaði tókst þeim að láta drauminn
góða rætast og eignast Sölvabakka og gerast bændur þar.
Miklum áfanga var náð en það fylgdi því mikil og erfið vinna fyrir hjónin á
Sölvabakka að eignast jörðina, rækta hana og hýsa. Slíkt var ekkert áhlaupaverk
á fyrri hluta aldarinnar en þegar fram í sótti nutu þau hjálpar barna sinna við
bústörfin.
Jóni og Magðalenu búnaðist vel á Sölvabakka og með eljusemi tókst þeim
að standa af sér erfiðleika eins og þá sem heimskreppa og mæðiveiki olli
bændum. Vinnudagur þeirra var oft langur og ekki var alltaf spurt um dag-
laun að kveldi en það var þeim hjónum sönn gleði að sjá jörðina verða betri
með meiri ræktun og bættum húsakosti. Gleði sem því fylgir skilur enginn til
fulls nema sá sem reynt hefur.
Magðalenu og Jóni tókst með óbilandi kjarki, dugnaði og ráðdeild að
eignast jörðina og verða sjálfs sín ráðandi. Þeim var það mikið hjartans mál að
geta staðið á eigin fótum, verið sjálfseignabændur. Jóni var það afar mikið
kappsmál en hann mat sjálfstæðið meira en flest annað.
Oft var mannmargt á heimilinu og þar var farskóli sveitarinnar oft til húsa.
Magðalena hlúði að börnunum sem þar voru við nám enda var hún félagslynd
og gestrisin en það sem einkenndi hana framar öðru var góðvild og hlýja. Hún
var hlédræg kona en jafnframt hugsandi, bæði um veraldleg og andleg málefni.
Hún var trúhneigð og trú hennar kom fram í viðmóti hennar, framgöngu og
verkum. Hún var öllum kær sem kynntust henni og var þeirrar gerðar að hún
bað fyrir samferðafólki sínu og kvaddi jafnan með kveðjunni góðu: Guð veri
með þér.
Jón við slátt með hestasláttuvél.