Húnavaka - 01.01.2018, Page 123

H Ú N A V A K A 121
LAUFEY LIND INGIBERGSDÓTTIR, Skagaströnd:
Tréð
Tréð stóð svo kyrrlátt og sterklegt. Rætur þess hlykkjuðust gegnum jörðina til
allra átta nema upp á við og þannig stóð tréð með styrkari hætti en þegar það
var gróðursett. Sterkar ræturnar bylgjuðust gegnum jarðveginn, leituðu að
góðum stöðum til að mynda nýjar greinar og söfnuðu næringu til að búa til
meiri orku til að halda áfram að vaxa.
Hvínandi vindurinn blés af meiri krafti en nokkru sinni og ýtti trénu með
öllu afli sínu. En tréð haggaðist ekki því rætur þess bundu það kyrfilega við
jörðina. Stundum greru ræturnar saman við rætur nærliggjandi trjáa,
fléttuðust saman, bjuggu til keðjur og mótuðu skilyrði fyrir framtíð trésins.
Ef þú spyrðir mig hve mörg systkin ég ætti þá myndi ég ekki vita hvernig ég
ætti að svara. Segi ég eitt? með vísan til bróður míns sem ég deili báðum
foreldrum með. Segi ég tvö? og vísa þá til bróður míns og til hálfsystur minnar
sem ég deili móður með. Eða segi ég fjögur? með vísan til bróður míns,
hálfsystur minnar og til tveggja hálfsystkina hennar sem hún deilir föður með.
Ég veit það ekki.
Við erum eins og þessar rætur, fjölskyldan mín. Samtvinnuð í snúandi
hreyfingu myndum við keðju róta undir aðskildum trjám.
Tengd.
Ég geri ráð fyrir að svar mitt myndi breytast eftir því hve vel ég þekki þann
sem spyr og því hve viljug ég er til að útskýra allt saman. Hversdagslega kalla
ég þau öll systkin mín en aðspurð er ég óviss um afstöðu mína. Það myndu
ekki allir svara eins og ég.
Vetur er á næsta leiti.
Laufin eru að falla af trénu. Eitt í einu svífa þau niður og mynda eins konar
hrúgu sem börnin leika sér að þar til árstíðin hylur laufin með hvíta teppinu
sínu.
Við reynum oftast að vera saman á jólunum. Fyrir mig er það ekki trúarlega
hliðin sem skiptir mestu máli; jólin snúast aðallega um að verja tíma með
fjölskyldu og vinum, að njóta nærverunnar og að vera einfaldlega saman.
Vorið er að koma.
Árstíð vonarinnar. Sum nærliggjandi trjánna hafa brotnað undan snjóþunga
vetrarins. Ég vona innilega að þau muni ná sér aftur á strik og vaxa og verða