Húnavaka - 01.01.2018, Side 152

H Ú N A V A K A 150
þó nokkur snjór fremst í göngin. Við fórum út í dyrnar til að pissa áður en við
förum að sofa og vorum því einmitt í dyrunum þegar dynur yfir þessi ógurlegi
hávaði, það er skotið tólf eða fjórtán skotum. Ég heyri alveg hvar þetta er, hér
norður og fram og ekki langt frá.
Við vissum reyndar ekkert um ferð Þórs en ég vissi að það var enskur togari
búinn að vera lengi hérna í Flóanum alltaf að trolla og ég þóttist vita að þetta
væri hann og eiginlega hálfhlakkaði yfir því að hann hefði nú farið heldur
grunnt. Ég talaði um það við Ara að ég þyrfti að fara út með sjó ef einhverju
hefði skolað í land en Ari sagði að það væri háflóð eins og stæði og þá vissi ég
að sjórinn mundi ganga alls staðar alveg hér upp í bakka og betra að bíða til
morguns. Það var náttúrulega stórhríð en ég bjóst ekki við að sofa mikið þessa
nóttina. En hvað með það.
Svo morguninn eftir, þegar ég kom á fætur, þá var orðið hríðarlaust. Ég
byrja á að moka upp bæjardyrnar eins og vant var og fer svo út í hesthús og er
með lukt með mér. Ég sé togarann þarna og mér finnst það eiginlega ekki ná
nokkurri átt að það geti hafa verið hann sem var að skjóta en hann var út
undir Eyjarey. Svo þegar ég er búinn að gefa hestunum þá dettur mér í hug að
ég skuli hlaupa hér út á melinn fyrir utan tún og þegar ég kem út á melinn
blasir þarna við mér skip mjög mikið upplýst og þá rétt á eftir dynja tvö skot
ennþá. Ég veifa luktinni með ljósinu til að láta þá vita að vitað væri um
strandið.
En svo þegar ég kom svolítið sunnar sá ég að þar var rekinn belgur. Ég
þóttist vita að það væri kannski nafn á belgnum svo ég rauk ofan í fjöru og þar
stóð Þór á belgnum. Þá vissi ég að þetta var varðskipið Þór. Ég fór heim og þá
var Ari kominn á fætur og var að leggja af stað. Ég bað hann í öllum bænum
að láta vita um þetta strand og að ég hefði fundið belg með Þórs nafni.
Svo fóru að koma menn innan af Blönduósi í hópum. En það stóð þannig
á því að þeir á Þór náðu suður og gátu látið vita um strandið. Þá átti að hringja
til Blönduóss en símstöðin var í húsi sem ekki var búið í og þar vissi enginn um
strandið. Þeir voru mest alla nóttina að reyna að hringja á Blönduós að láta
vita en þar vissi enginn um strandið fyrr en komið var á stöðina morguninn
eftir.
Nokkru seinna komu þarna tveir bátar frá Skagaströnd, opnir róðrarbátar
og komst annar þeirra upp að skipinu og tók fimm eða sex menn í einu. Ég
óskaði oft að ég væri kominn fram í bátinn til þeirra því ég þekkti skerin þarna
en ekki þeir.
Svo um kvöldið vorum við fengnir fjórir til að vaka yfir strandinu en það var
náttúrulega ekkert að gera og við vorum inni og spiluðum alla nóttina. Ég veit
nú eiginlega ekki hvað við áttum að gera og ég held við höfum ekkert fengið
fyrir þetta.
Skipið var þarna í mörg ár. Það var bjargað talsverðu úr því, mest var það
Brynjólfur á Ytri-Ey sem bjargaði úr því og þó nokkuð var selt á uppboði
hérna á Blönduósi. Það var óskaplega góður viður í dekkinu, til dæmis viður
sem heitir pikkspine. Þetta var kvistalaust og mjög góðir plankar. Hér í íbúð-