Skessuhorn - 20.12.2006, Qupperneq 40

40
MIÐVIKUDAGUR 20. DESEMBER 2006
..■..VIHH...
Lætur sig aldrei vanta á hundasýningar
k ^ 1
TBh /■
Kappi og Ditta horfa saman á sjónvarpið á kvöldin, Kirkjufells Kappi er mikil kelirófa og vill helst kúra ífanginu á henni.
lita hunda og þeir hétu ýmist Kát-
ur eða Snati. Hann fór alltaf og
fékk þessa hunda í Melasveitinni
en það fór engum sögum af tegund
eða ættbók."
Hún segist hafa byrjað fyrst á að
vera með setterhunda og rækta þá,
en var ekki nógu ánægð með út-
komuna. „Svo var það árið 2000
að ég fór með einn setterinn minn
í myndatöku og fékk að vita að
hann var með mjaðmalos á háu
stigi. Eg kom við hjá vinkonu
minni Jóninnu Hjartardóttur á
heimleiðinni, en hún var þá með
nýfædda, íslenska hvolpa. Eg kol-
féll fyrir þessum litla, svarta, þrílita
púka, henni Hörpu minni. Hún
var bara algert æði og heillaði mig
uppúr skónum, ég tók hana með
heim og læknaðist strax af von-
brigðunum með setterinn.“
Hún segir að eftir það hafi
Harpa fylgt henni hvert fótmál og
það sé ekki amalegt að ganga úti
eða ríða á fjöll með hana með sér.
„Síðan hún kom hefur fjölgað
hundunum hér, íslenski fjárhimd-
urinn er svo skemmtilegur og mik-
ill karakter að það er mjög gaman
að hafa hann í kringum sig. Þegar
maður er búinn að eignast einn þá
getur maður ekki hætt.“
með got í fyrra og það kom vel út,
nú er bara að sjá hvernig þessir
verða, ég er mjög bjartsýn."
Það fjölgaði í fjölskyldunni 29.
nóvember. Leiru-Harpa eignaðist 6
hvolpa, 4 tíkur og 2 hunda. Harpa
er natin við litlu skinnin sem enn
eru blind og kúra sig saman í bæl-
inu milli þess sem móðir þeirra
kemur til að mjólka þeim og þrífa.
Hún leyfir okkur að fá hvolpana
lánaða til að mynda þá í birtunni á
stofuborðinu, en fylgir okkur samt
eins og skugginn til að tryggja að
við förum ekki of langt með þá.
„Pabbinn heitir Reykur og er
fallega rauður," segir Ditta. „Þau
Harpa eru nokkuð skyld og mér
fannst það spennandi að línurækta
ffá þeim þar sem það eru bæði fal-
legir og eintaklega blíðlyndir
hundar á bakvið þau. Það er svo
gaman að að fylgjast með hvolpun-
um þroskast og mér sýnist þeir
ætla að verða bráðfallegir. Þau æda
öll að verða þrílit, svört, nema
annar hundurinn sem verður rauð-
ur eins og pabbinn.
Það er ekki mikil hundsmynd á
hvolpunum fyrstu vikurnar og þeir
líta út næstum eins og litlir
naggrísir þegar þeir fæðast. En
Kirkjufells Kappi stendur bros-
andi úti á hlaði þegar gest ber að
garði. Hann er glæsilegur á velli,
beinamikill og sterklegur, fríður í
andliti og vinalegur. Hann hefur
fulla ástæðu til að brosa því hann
kom, sá og sigraði á stærstu hunda-
sýningu á Islandi til þessa sem
haldin var í október 2006, en þar
voru á sjöunda hundrað hundar af
ýmsum tegundum. Kappi var ekki
aðeins fallegasti íslenski fjárhund-
urinn, heldur besti spísshundur
sýningarinnar.
Mikil vinna
Eigandi og ræktandi hundsins,
Herdís Gróa Tómasdóttir, eða
Ditta eins og hún er alltaf kölluð,
býr í Grundarfirði og horfir yfir
Kirkjufellið úr eldhúsglugganum.
Þaðan er ræktunarnafnið „Kirkju-
fells“ komið. Hún hefur nú ræktað
íslenska fjárhunda í fjögur ár og er
dugleg við að sýna útkomuna og
með góðum árangri.
„Kappi krækti sér líka í alþjóð-
legt meistarastig á sýningunni og
hann er vel að því kominn,“ segir
Ditta. „Hann er alveg einstakur
hundur, bæði svona glæsilegur eins
og hann er og svo er hann svo mik-
ið gæðablóð og höfðingi í lund.
Það eru forréttindi að fara með
svona hund á sýningar.“
Ditta lætur sig aldrei vanta suð-
ur þegar hundasýningar eru annars
vegar. Yfirleitt fer hún með einn
eða fleiri hunda með sér og kemur
alltaf skælbrosandi heim með
flotta dóma í farteskinu.
„Bæði ræktunin og sýningarnar
eru heilmikil fyrirhöfn, það þarf að
halda hundunum í góðu formi, láta
augnskoða þá og mjaðmamynda og
það er líka talsverður þeytingur í
að fara á allar sýningarnar. Það er
líka vinna að leita að réttum hund-
um til pörunar. En maður fær
þetta allt margfalt til baka því
hundarnir gefa manni svo mikið.
Ég er komin með algera dellu og
fjölskyldan er búin að sætta sig við
þetta. Hanna, dóttir mín er líka
mjög áhugasöm og tekur þátt í
þessu hundaveseni með mér,“ seg-
ir hún.
Kolféll fyrir hvolpinum
Ditta er Borgfirðingur, mikil
dýravinur og elskar hunda og
hesta.
„Eg hef alltaf verið á hestbaki
síðan ég man eftir mér og ólst upp
við hunda. Afi minn, Ingvar á
Hofsstöðum átti alltaf svarta, þrí-
Harpa erfyrsti íslenski fjárhundurinn sem Ditta eignaðist, svört og dömuleg. Mœðginin viðra sig í garðinum með Dittu.
Nýjustu fjölskyldumeðlimimir tœplega þriggja vikna gamlir. Þegar myndimar eru teknar eru þeir enn blindir og lítið hundslag á þeim,
en Ditta iitlar að taka sérfrí eftir áramótin til að njóta þeirra á skemmtilegasta aldrinum.
Ræktun er skemmtileg
Ditta hefur búið 10 ár í Grundar-
firði. „Mér líður mjög vel hér í
Grundarfirði og það er gott að vera
með hundana hér. Hér eru margar
fallegar gönguleiðir og ég nýt úti-
verunnar í botn. Hundamir eru í
forgangsröð hjá mér, ég lifi eiginlega
fyrir þá,“ segir Ditta hlæjandi. „Þeir
eru að verða eins og bömin manns,
ef hvolpur verður lasinn hellast yfir
mann áhyggjur eins og þegar krakk-
amir vom litlir."
Ditta hefur þegar getið sér gott
orð sem ræktandi. „Mér hefur
alltaf fundist ræktun mjög spenn-
andi, það er svo gaman að sjá hvað
kemur út úr þessu og maður bíður
alltaf spenntur eftir hvolpunum og
hvernig þeir verði. Eg paraði
Hörpu fyrst 2004 og það reyndist
enn skemmtilegra en ég hafði von-
að. Þetta gekk allt svo vel, ég fékk
flotta hvolpa og Kappi er einn af
þeim. Það var auðvitað alveg sjálf-
gefið að prófa aftur. Eg var líka
þeir em fljótir að þroskast og útlit-
ið breytist ótrúlega hratt. I kring-
um jólin verða þeir orðnir ómót-
stæðilegir litlir hnoðrar sem kút-
veltast hver um annan þveran og
fljúgast á meðan þeir era vakandi,
en detta svo útaf eins og þeir hafi
verið skomir þess á milli. Það er
ekki hægt að slíta sig ffá þeim á
þessum aldri þeir em svo sætir.
Það er mest gaman að fylgjast með
þeim þegar eymn fara að rísa og
rófurnar að hringast, það er á þeim
tíma sem maður fer að sjá fýrir al-
vöra hversu vel hefur tekist til með
ræktunina."
Ditta segist ætla að taka út ffí
sem hún á inni úr vinnunni og
njóta þess að leika sér að hvolpun-
um meðan þeir em á skemmtileg-
asta þroskaskeiðinu. „Eg er farin
að hlakka til að vera heima með þá
í janúar og vona að það verði gott
veður svo ég geti leyft þeim að
vera svolítið úti í garðinum," segir
Ditta að lokum. JH