Skessuhorn - 20.12.2006, Qupperneq 58

-
58
Ö005 X 'lHf/.'ií' ÍCI .05 íKJtWTU/IIVCTTM
MIÐVIKUDAGUR 20. DESEMBER 2006

Það var komínn tími
til að uppfæra vírusvömina
Asdís Ingimarsdóttir í Borgarnesi segir frá reynslu sinni af
bráðahvítblæði sem hún hefur glímt við síðasdiðið ár
Ásdís Ingimarsdóttur, kenn-
ari í Grunnskóla Borgamess,
var við laufabrauðsgerð ásamt
stórfjölskyldunni á Hvanneyri
fyrir einu ári, er hún byrjaði að
fá heiftarlegar blóðnasir sem
vildu ekki hætta. Hún hafði að
vísu fengið blóðnasir kvöidið
áður, en skeytti því engu og
fannst það hin mesta svívirða og
var gróflega misboðið er ætt-
ingjar hennar ráku hana úr
miðri laufabrauðsgerð til þess
að leita sér lækninga í Borgar-
nesi. Rúmum klukkutíma síðar
fékk hún að heyra að hún væri
með hvítblæði, sem eftir nánari
greiningu reyndist vera bráða-
hvítblæði og það eina sem kæmi
til greina væm mergskipti ef
hún ætti að lifa af.
Asdís segir blaðamanni Skessu-
horns hvernig henni var kippt
heldur óblíðlega út úr sínu dag-
lega lífi og við tók mikil rússíban-
areið þar sem tilveran einkenndist
af einangrun á spítulum, enda-
lausum lyfjagjöfum, leit að
merggjafa og baráttu fyrir lífinu.
Einnig greinir hún ffá hvernig
hún tókst á við þá staðreynd að
mögulega gæti hún orðið undir í
þessari baráttu, viðbrögðum fjöl-
skyldimnar, mergskiptum í Sví-
þjóð og hvernig hlý skilaboð vina
og kunningja drógu hana fram úr
á morgnanna þegar hún var nán-
ast að þrotum komin. Ekki síst
segir hún okkur ffá þýskum bjarg-
vætti sínum og veltir fyrir sér
þeirri staðreynd hvernig, og þá
hvort, hægt sé að endurgjalda líf-
gjöf-
Greindist með
bráðahvítblæði
„Eg var búin að vera með höf-
uðverk í hálft ár áður en ég
greindist og var slöpp undir það
síðasta, en velti því þó ekki mikið
fyrir mér og gerði mér alls enga
grein fyrir því að eitthvað alvar-
legt væri á seyði,“ segir Asdís, er
hún rifjar upp upphafið á veikind-
um sínum. „Það var ekki fyrr en
ég var komin niður í Borgarnes
með óstöðvandi blóðnasir að ég
áttaði mig á að líklegast væri eitt-
hvað verulegt að því læknirinn
sem tók á móti mér leist greini-
lega ekkert á blikuna. Hann sendi
mig á Akranes og u.þ.b. 20 mínút-
um eftir að ég kom þangað var ég
greind með hvítblæði og send í
snarhasti suður.“
Ásdís segir að það
hafi verið rétt eins og
einhver hafi kippt
henni upp og slengt á
færiband þar sem hún
fékk afskaplega litlu
ráðið um hvert hún
bærist. „Skyndilega
var ég komin á spít-
ala, í bullandi lyfja-
gjöf og þurffi að fara
að heyja baráttu um
líf mitt. Eg sem rétt
hafði skroppið að
heiman og ætlaði að
fara að skera út laufa-
brauð,“ segir Ásdís.
„Auðvitað var þetta
mikið sjokk en ég var
samt furðu róleg og
hugsaði með mér, að
ef staðreyndin reynd-
ist vera sú að ég væri
að fara að deyja, ætl-
aði ég a.m.k. ekki að
eyða tímanum sem
eftir væri í að væla og
skæla. Eg hafði meiri
áhyggjur af fjölskyldu
minni og foreldrum,
en þetta var mikið
áfall fyrir þau og systkini mín
ruku öll upp og ætluðu sér ekkert
annað en að bjarga systur sinni.
Þegar ég var greind á Akranesi
með hvítblæðið var Sveinn Oðinn
bróðir minn þar með mér og til-
búinn tdl að brjóta á sér höndina
til að sækja merg á staðnum,“ seg-
ir hún og hlær.
Hlógum að dauðanum
Munurinn á hvítblæði og öðru
krabbameini er sá að hvítblæði
þarf að meðhöndla strax meðan
meinvörp krabbameinsins eru
rannsökuð áður en lyfjameðferð
hefst. Ásdís var því sett strax í stífa
lyfjagjöf ásamt því sem rannsókn-
arferli hófst á systkinum hennar
þar sem leitað var að merggjafa.
„Tvö af systkinum mínum búa er-
lendis og þ.a.l. hittumst við sjald-
an öll í senn, þannig að þetta
reyndist ágætis tilefni til þess,“
segir Ásdís og glottir. „Eitt kvöld-
ið fengum við lánaða setustofuna
á spítalanum, þar sem við og
ffænkur mínar, skemmtum okkur
hið besta og grínuðumst m.a. hik-
laust með dauðann. Eflaust má
segja að kímnigáfan í fjölskyld-
unni sé nokkuð gráglettinn, en
þetta var frábær nótt sem við átt-
um þarna saman og það var mikið
hlegið.“
Leið eins og í loftbólu
Ekkert af systkinum hennar
reyndist vera heppilegur
merggjafi, sem var enn eitt áfallið
fyrir fjölskylduna, enda ljóst að
Ásdís myndi ekki ná bata á annan
hátt. Á þessum tíma var hún í
stöðugum lyfjagjöfum á Landspít-
alanum og í einangrun, en segir
að það hafi ekki verið svo slæmt,
né líðanin mjög afleit. „Það eru
alls kyns stuðningslyf til við
krabbameinslyfjum í dag sem
hjálpa til við að draga úr þeirri
vanlíðan og hliðarverkunum sem
þau valda sjúklingnum. Mér leið á
þessum tímapunkti ekki svo illa,
hinsvegar fannst mér einkennileg-
ast að upplifa þessa einangrun ffá
lífinu, ekkert var eðlilegt og mér
leið eins og ég svifi um í loftbólu.“
Þýskur bjargvættur
„Merggjafi minn og bjargvættur
er þýskur karlmaður, 47 ára gam-
all og einhverra hluta vegna sé ég
hann fyrir mér með ræktarlegt og
gróskumikið yfirvaraskegg“, segir
hún hlæjandi, „en það er eflaust
bara vegna þess að hann er þýsk-
ur,“ bætir hún síðan við. „Auðvit-
að varð ég glöð, en fyrst og fremst
varð ég hissa. Eg var að sumu leyti
viss um að þetta myndi ekki haf-
ast, að ekki tækist að finna
merggjafa, en fyrir mér var það
svo sem ekkert óbærileg tilhugs-
un. Eg er mikil „nú“ manneskja
og geng út frá því að njóta augna-
bliksins og dagsins í dag og því er
tilhugsun um að deyja alls ekki
skelfileg. Eg þykist ekki vera nein
hetja, en ég hef hvorki fundið fyr-
ir verulegri hræðslu né ótta í þess-
um átökum,“ segir hún einlæg.
Og lengi vel nýttist sú lífssýn
Ásdísi í þessari reynslu og fleytti
henni áffam í gegnum þá áfanga
og baráttu sem hún háði, allt þar
til að „núið“ var hreinlega orðið
óbærilegt vegna kvala og vanlíð-
anar sem hún var hætt að sjá fyrir
endann á.
Kvalin og rúin þreki
„Eg fór til Svíþjóðar 1. maí,
ásamt systur minni Sigríði Fann-
eyju sem ætlaði að dvelja hjá mér
fyrstu 6 vikurnar. Eg var lögð inn
á Karólinska Institutet í Hudd-
inge. Áður en aðgerðin gæti farið
fram þurfti ég að fara í geislameð-
ferð, þar sem með réttu er hægt
að segja að sjúklingurinn sé nánast
drepinn, til þess að hægt sé að
byggja hann upp að nýju. Þetta
var verulega erfið reynsla og án
þess að geta útskýrt það til hlítar
fannst mér ég svívirt á einhvern
hátt. Það var líkt og stærðarinnar
trukkar hefðu keyrt margsinnis
yfir mig og ég var algerlega búin,
bæði andlega og líkamlega. I þess-
tun geislum brann ég líka illilega á
iljunum og kvalirnar voru óbæri-
legar þannig að ég hoppaði ekki
beinlínis ffammúr á morgnanna."
Og hægt og rólega rann
lífið í æðamar
„Þegar undirbúningi fyrir
stofhfrumuskiptin var lokið var
loks hægt að koma mergnum með
stofhffumum úr merggjafa fyrir
og hægt og rólega rann lífið inn í
mig. Sigga Fanney, systir mín
upplifði merggjöfina sem eins
konar fæðingu á mér og meira að
segja minnti hjúkrunarkonan, sem
sá mest um mig á þessum tíma
okkur á yfirsetukonu. I u.þ.b.
hálfan mánuð eftir gjöfina, leið
mér aðeins verr og verr og ég varð
verulega veik. Alls kyns sýkingar
komu í kjölfarið, en það er hluti af
Ásdís með systrum sínum og tekiS af bloggst'ðunni hennar. Þar skrifar hún: „Læt hér
fylgja mynd af okkur systrumfrá í dag svo þið getið séí hvað ég ber afhinum hvað varð-
arfegurð og yndisþokka“.
Ein af stoðum og styttum Asdísar, Sveinn Óðinn bróðir hennar.