Skessuhorn - 20.12.2017, Side 76

MIÐVIKUDAGUR 20. DESEMBER 201776
Snorri Rafnsson er einn fárra starf-
andi veiðimanna á Vesturlandi og
hefur hann vakið mikla athygli
að undanförnu á samskiptaforrit-
inu Snapchat undir nafninu Varg-
urinn, en daglega fylgjast um 17
þúsund Íslendingar með honum.
Á Snapchat sýnir Snorri frá dag-
legu lífi veiðimanns sem getur ver-
ið býsna spennandi. Hann veiðir að
mestu leyti minka en einnig tófur,
máva og önnur dýr. Snorri er tengd-
ari náttúrunni en flestir. Hann telur
starf sitt sem veiðimaður vera mik-
ilvægt, þá sérstaklega minkaveiðin
því minkurinn sé ekki hluti af nátt-
úru landsins. Snorri kallar eftir því
að Íslendingar fari að taka ábyrgð á
gjörðum sínum varðandi minkinn
sem slapp óboðinn út í náttúruna
fyrir um áttatíu árum síðan. Hann
vill einnig meina að manneskjan
sé hægt og rólega að missa tengsl
sín við náttúruna. Skessuhorn fór á
minkaveiðar með Snorra síðastliðið
sumar og fræddist þá um starf hans,
veiðihundana og náttúruna. Undan-
farna daga hefur Snorri vakið lands-
athygli fyrir að fanga örn sem ver-
ið hafði á hrakningum í Snæfellsbæ
og kom honum í tímabundið fóstur
í Húsdýragarðinum.
Alltaf verið náttúrubarn
Snorri er Ólsari í húð og hár en
bjó nokkurn hluta unglingsáranna í
Reykjavík. Hann er mjög hrifinn af
Ólafsvík þar sem nálægðin við nátt-
úruna er mikil. „Mér fannst óþægi-
legt þegar ég bjó í Reykjavík hve
fjarlæg náttúran var mér. Það má
segja að ég hafi reynt að búa mér til
tengsl við náttúruna. Ég byggði kofa
skammt frá heimili mínu þar sem ég
var með kanínur, hamstra og dúfur.
Ég eyddi miklum tíma þar með dýr-
unum,“ segir Snorri en hann smit-
aðist snemma að veiðibakteríunni.
„Allir mínir forfeður eru veiði-
menn og ég var ungur byrjaður að
veiða fisk með pabba. Við áttum svo
hund sem segja má að hafi ýtt okk-
ur í minkaveiðina. Hann var mikill
veiðihundur án þess að vera þjálf-
aður sérstaklega í það eða það hafi
verið ætlunin. Þegar við fórum með
hann í fjöruferðir var hann alltaf
strax farinn að leita af minkum. Það
má einnig segja að hann hafi kveikt
áhuga minn á veiðihundum. Þegar
hann drapst vildu mamma og pabbi
ekki fá nýjan og ég var alveg veik-
ur í að eignast hund og keypti mér
sjálfur hund um leið og ég gat,“ seg-
ir Snorri.
Lærði að lesa
í náttúruna
Snorri fór að starfa sem veiðimað-
ur fyrir Snæfellsbæ árið 2003 þá tví-
tugur að aldri. Hann kveðst ekki
hafa verið mjög góður veiðimaður á
þeim tíma en hafi lært margt síðan.
„Ég hafði verið að veiða alla mína
ævi og skaut mína fyrstu tófu sautj-
án ára gamall. Fyrstu störf mín sem
veiðimaður fyrir Snæfellsbæ sneri að
því að skjóta máva. Ég lærði margt
af því sem skytta. Það er töluverður
munur að skjóta lifandi dýr en leir-
dúfur. Þú þarft að skilja dýrið sem
þú ert að skjóta, hvert það fer næst
og hvað hreyfingar eru framund-
an. Ég lærði betur að lesa í náttúr-
una og við það verður maður fær-
ari veiðimaður. Allt sem ég hef lært
hef ég komist að sjálfur. Ég hef því
lært af því að gera hlutina og vegna
þess fer ég mínar eigin leiðir. Ég hef
samt líka fengið hugmyndir og ráð-
gjöf frá eldri og reyndari mönnum í
gegnum tíðina,“ segir Snorri.
Manneskjan að missa
tengsl við náttúruna
Aukinn iðnaður og þéttbýlismynd-
un undanfarnar aldir hefur orð-
ið til þess að margir vilja meina að
mannskepnan sé sífellt að færast
fjær náttúrunni og undir það tekur
Snorri. „Það er alveg klárt mál að
þessi tengsl eru að rofna. Við erum
öll með þetta í okkur, veiðimennsk-
una og náttúruna. Ég, eins og flest
allir aðrir, eyddi æskuárunum í það
að leita uppi ævintýri. Maður var sí-
fellt að kanna áður óþekktar slóðir
og mjög móttækilegur fyrir því að
upplifa og læra. Maður var að rann-
saka fjörur og kletta og stöðugt að
læra. Síðan er eins og þessi kjarni,
náttúran, sé tekinn úr fólki. Allir eru
steyptir í sama mótið og fara sama
farveginn. Allir læra það sama í skól-
anum og við erum settir í kassa sem
mörgum finnst óþægilegt að stíga
út úr. Þetta á ekki að vera svona, við
eigum að fá tækifæri til að þrosk-
ast og leika okkur og fá að kynn-
ast á fjölbreyttan hátt hvað við vilj-
um gera. Þannig finnum við ham-
ingjuna, hana er ekki bara að finna
á lögfræðiskrifstofum.“
Snorri segist vera duglegur að
fara með börnin sín og vini þeirra út
í náttúruna. „Ég sé það alveg á mínu
heimili að krakkarnir festast meira
í tölvunni en þegar ég var að alast
upp. Ég er duglegur að fara með
þau út í náttúruna og leika mér með
þeim. Vinum þeirra finnst einnig
spennandi að fara með okkur í ein-
hver ævintýri.“
Minkurinn ekki hluti af
náttúru landsins
Aðalstarf Snorra eru minkaveið-
ar. Minkurinn kom hingað til lands
í upphafi fjórða áratugar síðustu
aldar. Stofnuð voru loðdýrabú þar
sem nýta átti feld minksins. Hann
slapp þó fljótlega og dreifðist hratt
um landið og hefur lifað víðs veg-
ar um landið síðan. „Minkurinn á
ekki heima hér á landi. Hann er ekki
hluti af náttúru okkar og því þarf að
halda honum í skefjum. Hann hef-
ur slæm áhrif á þau dýr sem búa
hér. Við erum með stærsta kríu-
varp í Evrópu hér við Rif en það er
að minnka útaf minknum. Hann er
einnig að hafa varanleg áhrif á fisk
í ám víða, skaðsamur teistunni, æð-
arfuglum og lömbum. Ég hef fund-
ið fyrir því undanfarið að mink-
urinn er að fjölga sér hratt á Snæ-
fellsnesi og ef ekkert verður að gert
mun hann hafa veruleg áhrif á lífrík-
ið hér á nesinu. Hann mun einnig
hafa áhrif á tekjur marga, svo sem
þeirra sem eru með seiði í ám og
þeirra sem nýta æðardún. Við þurf-
um að fara að taka ábyrgð á því sem
við höfum gert. Það erum við sem
berum ábyrgð á því að minkurinn
slapp út í náttúruna. Sveitarfélög og
ríkið þurfa að fara að ranka við sér.
Ég er einn í þessu á Snæfellsnesi eins
og stendur. Tekjurnar sem ég fæ eru
mjög litlar og ég þarf að leggja tölu-
vert út fyrir vinnunni. Veiðihunda-
rnir sem ég rækta kosta töluvert á
mánuði sem og veiðigræjurnar sem
ég nota. Ástæða þess að ég er í þessu
er að ég hef metnað og ástríðu. Ég
hef metnað fyrir því að vernda kríu-
varpið svo það haldist það stærsta
í Evrópu. Það var minkaveiðiátak
í Snæfellsbæ fyrir nokkrum árum
og þá tókst okkur að ná stofninum
niður en eins og ég segi er hann að
rísa aftur. Það þýðir ekki bara að eitt
sveitarfélag bregðist við, þetta þarf
að vera gert á landsvísu. Minkurinn
er með lappir og færir sig því á milli
staða,“ segir Snorri.
Hugarástandið mikil-
vægt veiðihundunum
Snorri ræktar veiðihunda sína sjálf-
ur en þeir eru tíu talsins. Flestir eru
þeir nefndir eftir bardagakonum og
mönnum í UFC. Þeir skipta miklu
máli í minkaveiðinni, oftar en ekki
eru það þeir sem bana minkunum.
„Allir mínir veiðihundar eru góðir
og ég get skipt um veiðihunda milli
veiða eins og í fótboltaliði. Það er
mikill kostur þar sem það fer mik-
il orka í veiðina hjá þeim. Ég legg
mikið á mig að ala þá eins vel og ég
get. Ég er með góða aðstöðu fyrir
þá við bæjarmörk Ólafsvíkur í vestri.
Ég þarf alltaf að setja mig í ákveð-
ið hugarástand áður ég fer til þeirra.
Ég tek ætíð á móti þeim með yfir-
vegun og ró. Þessi sálræni þáttur
skiptir miklu máli. Hundar eru mjög
„Ég elska að veiða og það er mér í blóð borið“
Rætt við veiðimanninn Snorra Rafnsson um minka, veiðihunda, náttúruna og snapchat
Snorri Rafnsson að nýlokinni veiðiferð ásamt þremur af tíu hundum sínum.
„Ég þarf alltaf að setja mig í ákveðið hugarástand áður ég fer til þeirra. Ég tek ætíð á móti þeim með yfirvegun og ró. Þessi
sálræni þáttur skiptir miklu máli. Hundar eru mjög næmir á allar tilfinningar og líkamstjáningu, þeir eru fljótir að átta sig á
hugarástandi manns.“