Skessuhorn - 20.12.2017, Blaðsíða 91

MIÐVIKUDAGUR 20. DESEMBER 2017 91
Tíbrá Tíbrá
„Þegar Kári var með okkur ´85 og
´86 vorum við á kafi í Duran Dur-
an og öllum þessum 80´s smellum.
Svo mikið að við vorum stundum
kallaðir Tíbrá Tíbrá,“ segir Flosi
og hlær við. „Við spiluðum auðvi-
tað líka Wham, sem Kári kallaði
aldrei annað en Hvannbergsbræð-
ur,“ bætir Eiríkur við. „Kári var
alltaf með sínar útgáfur af nöfnum
erlendra hljómsveita, lögum þeirra
og textum. Til dæmis var eitthvað
lag sem hét Icing on the Cake, en
Kári kynnti það alltaf sem lagið Ég
syng á kökunni og Union of the
Snakes hét Bærðurnir Ormsson hjá
Kára. En svo átti hann líka til svart-
ari brandara, kallaði Part Time Lo-
ver með Stevie Wonder til dæmis
aldrei annað en Apartheid Lover,“
segir Eiríkur og hlær við. „En það
var mikið að gerast á þessum tíma
og sveitaböllin voru aðal skemmt-
unin. Það var mikið líf í dreifbýlinu
og miklu meira um að vera þar en
í bæjunum,“ segir Jakob. „Það var
til dæmis ekkert um að vera hér á
Skaganum, ekki neitt,“ bætir Flosi
við, „enda voru sætaferðir frá öllum
plássum í kring á böllin í sveitinni,“
segja þeir.
Mánaðarlaun fyrir
Hvítasunnuball
Ýmislegt var öðruvísi en nú þegar
Tíbrá var upp á sitt besta og telja
félagarnir að fólk hafi fullorðnast
fyrr í þá daga. „Langstærstur hluti
ballgesta voru 15 til 16 ára krakkar,
blindfullir að skemmta sér. Ég man
hvað mér fannst óþægilegt stund-
um, eftir að ég byrjaði að kenna, að
hitta nemendur mína frá vetrinum
blindfulla á sveitaböllum um sum-
arið,“ segir Flosi.
En Tíbrármenn nutu góðs af
skemmtanagleði ungmenna og
höfðu nóg að gera við að spila á
dansleikjum. „Mesti uppgangur-
inn var líklega í kringum 1986 eða
þar um bil. Sem dæmi þá voru lengi
haldin svaka böll uppi í Borgarfirði
um Hvítasunnuhelgina. Ég var þá
nýbyrjaður að kenna í Grundaskóla
og man að ég fékk sömu tekjur fyrir
eitt gott Hvítasunnuball og ég var
með útborgað á mánuði í skólan-
um,“ segir hann og brosir. „Þetta
voru góðir tímar og gott upp úr
þessu að hafa,“ segir Jakob og Flosi
tekur í sama streng. „Ég fór í gegn-
um allt mitt háskólanám án þess að
taka nokkurn tímann námslán, ég
gat lifað á spilamennskunni,“ seg-
ir hann.
Addi rótari
„Það var mikið að gerast á þess-
um árum, sérstaklega ´86, ´87 og
´88. Einn félagi Kobba keypti
rútu, merkti hana hljómsveitinni
og keyrði okkur út um allt,“ seg-
ir Eiríkur. „Já, hann keypti þennan
fína Benz kálf, innréttaði hann all-
an fyrir okkur og réði sig sem bíl-
stjóra, fyrst og fremst af því hann
hafði svo gaman af þessu,“ segir
Jakob. „Síðan vorum við með rót-
ara í mörg ár. Það var Addi vin-
ur okkar, Andrés Sveinsson, góð-
ur drengur sem hafði gaman af því
að flækjast um allt með okkur,“
segir Eiríkur. „Hann var alltaf að
sniglast í kringum okkur á æfing-
um og svo endaði það með því að
hann fékk bara að koma með okk-
ur. Hann rótaði með okkur, seldi
fyrir okkur boli og alls konar varn-
ing sem við höfðum látið útbúa og
hafði gaman af þessu,“ bætir Jak-
ob við.
Bókaði gigg úr
rykföllnum símum
Uppgripum við spilamennsku á
sveitaböllum fylgdu næg verkefni
við skipulag og utanumhald sveita-
ballavertíðarinnar. Kom það í hlut
Jakobs að sjá um viðskiptahluta
hljómsveitarinnar. „Í gamla daga
var það þannig að við þurftum að
byrja mjög snemma að hringja út á
land til að bóka okkur í hin og þessi
félagsheimili út sumarið. Eina leið-
in til þess var að fara upp á sím-
stöð, panta þar símtal við einhvern
bónda eða einhvern sem var for-
maður ungmennafélags eða hús-
nefndar einhvers félagsheimilis.
Maður gekk inn á stöðina og pant-
aði símtalið. Svo var tengt með vír-
um og manni vísað inn í einhvern
klefa. Þar húkti maður heilu og
hálfu dagana með litla bók, að tala
við hina og þessa og reyna að bóka
sumarið,“ segir Jakob og hann hef-
ur varla sleppt orðinu þegar Flosi
fer að hlæja og segir brosandi: „Ég
og Kobbi vorum að vinna í Sem-
entsverksmiðjunni í nokkur ár og
þá gaf Kobbi stundum upp síma-
númerið í mötuneytinu þegar hann
var að reyna að skipuleggja sumar-
ið. Suma dagana hringdi stanslaust
í hádeginu og Kobbi var margoft
kallaður upp,“ segir Flosi og brosir.
„Svo fundum við líka einhverja ryk-
fallna síma hér og þar í verksmiðj-
unni sem var hægt að hringja úr
þegar við vorum að reyna að bóka
gigg í kaffitímum og svona,“ bæt-
ir Jakob við.
Áttu sitt yfirráðasvæði
Giggin urðu mörg og víða var kom-
ið við. Telja þeir félagar að þeir hafi
komið við víðast hvar allt frá Höfn
í Hornarfirði, vestur um landið,
norður fyrir heiðar og allt austur í
Skjólbrekku í Mývantssveit. Kjarna-
svæði þeirra var hins vegar Vestur-
land, einkum Snæfellsnes og Borg-
arfjörður. „Við eiginlega eignuð-
um okkur Snæfellsnesið og Borgar-
fjörðinn og höfum spilað á langflest-
um stöðum þar,“ segja félagarnir og
myndu líklega þekkja félagsheim-
ilin eins og handarbakið á sér enn
þann dag í dag. „Aðal staðirnir voru
Lýsuhóll, þar sem alltaf var hægt að
treysta á góða aðsókn, síðan stað-
irnir í Borgarfirði og þá helst Loga-
land, Dalabúð í Búðardal, Hlaðir í
Hvalfirði og svo spiluðum við mikið
í Stykkishólmi og Grundarfirði og
nokkrum í Ólafsvík,“ segja þeir.
Tíbrá spilaði við og við utan
landshlutans, en einkum á skóla-
böllum að vetrinum. Það var nefni-
lega þannig í sveitaballageiranum
að hljómsveitir höfðu hálfpartinn
sín yfirráðasvæði. Tíbrá eignaði sér
Borgarfjörð og Snæfellsnes með húð
og hári en fór sjaldan lengra nema
utan vertíðarinnar. „Við spiluðum til
dæmis aldrei í hinni frægu Njálsbúð
á sveitaballi, bara á skólaballi. Það
voru önnur bönd sem áttu Suður-
landið. En á móti kemur að við stóð-
um mjög sterkum fótum hér á Vest-
urlandi,“ segir Flosi. Jakob telur að
þessi háttur hafi ekki síst komist á
af praktískum ástæðum. „Það var í
raun bara hagkvæmt að einbeita sér
að sínu svæði. Við til dæmis horfð-
um til þess hversu langt við gátum
ferðast til að spila á einu balli án þess
að þurfa að kaupa okkur gistingu
einhvers staðar. Ef við fórum lengra
og gistum þá reyndum við að bóka
alltaf ball bæði föstudag og laugar-
dag,“ segir hann.
„Hljómsveit
drepur mann“
Ýmislegt er þeim minnisstætt frá
ferðalögum til hinna fjölmörgu staða
þar sem Tíbrá tróð upp í gegnum
tíðina, ekki síst mikil ölvun og slags-
mál sem virtust vera órjúfanlegur
hluti af sveitaballamenningunni í þá
daga. „Sérstaklega virtist vera mik-
ill rígur milli bæja úti á Snæfells-
nesi. Þar mættu menn oft á böll bara
í drullugallanum til þess að slást.
Ólsararnir ætluðu að berja Hólmar-
ana og Sandararnir ætluðu að lemja
Rifsarana,“ segir Flosi.
Næst rifja þeir félagar upp sögur
af dansleik á Lýsuhóli, þar sem þeir
sáu að ballgestir tóku sig til og hentu
lögregluþjónum út í sundlaugina á
meðan hljómsveitin staflaði græjun-
um inn í bíl. Einnig af balli í Borg-
arfirði þar sem hópur kraftlyft-
ingamanna var samankominn til að
skemmta sér. Á meðan hljómsveit-
in spilaði urðu félagarnir þess varir
að einhver löngun hafði gert vart við
sig meðal kraftlyftingamannanna til
að sýna styrk sinn. Þannig horfðu
hljómsveitarmeðlimir upp á borð og
stóla fljúga á milli veggja í húsinu.
Engum varð þó meint af ofangreind-
um uppákomum en sú var ekki allt-
af raunin. Þeir sem mættu í drullu-
göllunum til að slást vildu stund-
um halda áfram eftir að ballið var
búið. Og hljómsveitin var ekki alltaf
óhult. „Ástæðan var iðulega sú sama.
Strákarnir héldu að þeir ættu stelp-
urnar í bænum og að hljómsveitar-
töffararnir myndu stela stelpunum
frá þeim,“ segir Flosi. „Oftast gerð-
ist þetta nú eftir böllin og margir
orðnir alveg myrkurdrukknir. Þetta
var náttúrulega fyrir tíma bjórsins
og fólk drakk mjög illa. Fólk mætti
með brennivínsflöskuna sína, vodka
eða kláravín, skellti henni á borðið
og sturtaði í sig sterku áfengi,“ seg-
ir Jakob. „Einu sinni lentum við í
óhugnanlegu atviki á Siglufirði. Við
vorum þá staddir í heimahúsi eft-
ir ball og einn ætlaði aldeilis að láta
okkur finna fyrir því. Hann var með
mikil leiðindi við okkur, yfirgang og
dónaskap og kom til smá ryskinga.
Einhver stuggar við manninum og
hann féll niður stigann í húsinu og
lenti á ofni sem var þar fyrir neðan
og lá þar hreyfingarlaus. Við urð-
um mjög skelkaðir og vorum farn-
ir að sjá fyrir okkur fyrirsagnirnar
„Hljómsveit drepur mann“ í öllum
blöðum og tímaritum,“ segir Jakob.
„En eftir örstutta stund gaf hann frá
sér einhver hljóð, rauk á fætur alveg
foxillur og kvaddi með þeim orð-
um að hann ætlaði að fara og sækja
beltagröfu og jafna húsið við jörðu.
En hann stóð nú ekki við það, sem
betur fer,“ bætir hann við.
Kökuveislan á
Grundarfirði
En það er fleira sem félögunum er
minnisstætt en slagsmál og rysk-
ingar, sumt í senn sorglegt og fynd-
ið. Jakob rifjar upp sögu sem gerð-
ist úti á Snæfellsnesi. „Okkur var
oft boðið í partí eftir böllin og oft
þáðum við boðið. Eitt eftirpartí er
mér sérstaklega minnisstætt,“ seg-
ir Jakob og á þeim Flosa og Eiríki
má greina að þeir vita nákvæmlega
hvaða partí er verið að segja frá.
„Einu sinni var okkur boðið í partí
á Grundarfirði þar sem við lentum í
alveg svakalegri kökuveislu. Það var
mikið skrall í þessu húsi um nóttina
en þvílíkar tertur á boðstólunum,
hver hnallþóran á fætur annarri.
Við vorum hæstánægðir að fá svona
gott að borða og fengum okkur vel
á diskana eins og aðrir gestir á með-
an rútan beið fyrir utan. Svo þegar
allir voru búnir að borða og það átti
að fara að drífa sig út í rútu til að
halda heim á leið, þá komumst við
að því að þarna átti að halda ferm-
ingaveislu daginn eftir,“ segir Jak-
ob og þeir skella upp úr félagarnir.
Gestirnir í þessu eftirminnilega eft-
irpartíi höfðu gætt sér á veitingun-
um sem voru ætlaðar í veisluna dag-
inn eftir. „Húsráðendur voru orðn-
ir blindfullir og eftir á fannst okkur
þetta alveg skelfilegt,“ segir Jakob.
Keypti miða fyrir
sig og hestinn
Einnig hefur margt drifið á daga
þeirra félaga sem var einfaldlega
bara fyndið og skemmtilegt, ekk-
ert dýpra en það. „Einu sinni kom
Þórður bóndi á Dagverðará ríð-
andi á hestbaki á ball á Arnar-
stapa. Hann reið upp að miðasöl-
unni og bað um að fá miða fyr-
ir sig og frúna. En svo kom fljótt
í ljós að hann keypti hinn mið-
ann ekkert fyrir frúna heldur hest-
inn og ætlaði að fara ríðandi inn
á ballið,“ rifjar Jakob upp og pilt-
arnir hlæja við endurminninguna.
„Muniði líka þegar það var í tísku
að bönd ferðuðust með skemmti-
atriði með sér, svona eins og Sum-
argleðin og fleira í þeim dúr?“ spyr
Flosi og félagarnir játa því. „Við
vorum einu sinni með mjög frum-
legt skemmtiatriði. Það var á þeim
tíma sem Kobbi var að læra að
verða rakari. Þá auglýstum við að
hundraðasti hver gestur fengi fría
klippingu og Kobbi þurfti svo að
klippa tvo eða þrjá í hléinu,“ seg-
ir Flosi og hlær við, sem og Eirík-
ur en Jakob hristir hausinn. „Ég
þurfti að klippa þarna með enga
aðstöðu, kunni ekki neitt ennþá
og menn voru ekkert sérstaklega
ánægðir með þetta,“ segir hann.
Útiloka ekki
endurkomu
Tíbrá hætti störfum árið 1988 og
breytti sér í þungarokkssveitina Vill-
ingana, með Eirík Hauksson inn-
anborðs. Hitaði sú sveit upp fyrir
bresku rokkhljómsveitina Status Quo
í Reiðhöllinni í Víðidal. Þar með var
sveitaballatímanum í lífi þeirra Tí-
brármanna lokið að mestu. Þeir segj-
ast líklega ekki myndu leggja sveita-
ballaspilamennsku fyrir sig í dag en
hugsa engu að síður hlýlega til baka
þegar þeir líta yfir farinn veg. „Það
hefur ýmislegt á daga okkar drifið
en kjarninn í þessu öllu saman var
algjört sveitaballahark,“ segir Jakob
og félagar hans taka í sama streng.
„Við eignuðumst marga góða vini
út um allt land og upplifðum margt
skemmtilegt,“ bætir Flosi við.
Undanfarin ár hefur Tíbrá kom-
ið saman af og til, gjarnan í tengslum
við afmælisár sveitarinnar eða aðra
viðburði. Flosi, Eiríkur og Eðvarð
leika alltaf undir á tónleikunum
Ungir gamlir, sem haldnir eru ár-
lega á Akranesi. Það hafa þeir gert
frá upphafi og tvisvar sinnum hef-
ur Jakob verið með á þeim tón-
leikum. Síðast kom Tíbrá saman á
liðnu hausti og lék í fertugsafmæli
Fjölbrautaskóla Vesturlands. Þar
spiluðu þeir Flosi, Eiríkur, Jakob
og Eðvarð án söngvara. Aðspurð-
ir segja félagarnir ekkert útilokað
að þeir muni koma saman að nýju
á næstu árum, jafnvel fyrr en síðar.
„Það er kominn tími á að við ger-
um eitthvað bara fyrir okkur sjálfa.
Ekki slá upp balli í tilefni af ein-
hverju hljómsveitarafmæli heldur
bara hittast, halda tónleika og spila
bara það sem okkur langar sjálfa til
að spila,“ segja Flosi, Jakob og Ei-
ríkur að endingu. kgk
Jakob bassaleikari í miklum ham á
dansleik í Grundarfirði.
Flosi og Jakob ræða málin á einu af ferðalagi hljómsveitarinnar. Hér eru þeir
staddir á flugvellinum á Patreksfirði.
Eiríkur, Flosi og Jakob eftir að blaðamaður ræddi við þá á Akranesi á dögunum.
Addi rótari fylgdi Tíbrá á ferðalögum
sveitarinnar um landið.