Skessuhorn - 20.12.2017, Page 84

MIÐVIKUDAGUR 20. DESEMBER 201784
Halldór Gíslason, hugbúnaðarfræð-
ingur hjá Íslandsbanka, hefur far-
ið þrjár ferðir til fimm Afríkulanda
þetta árið til að sinna hjálparstarfi á
vegum Rauða krossins. Halldór er
forritari og viðskiptafræðingur að
mennt og hefur starfað í hugbúnað-
ardeild Íslandsbanka í samtals sjö ár.
„Mig hefur alltaf langað að láta gott
af mér leiða og taka þátt í hjálpar-
starfi, en ég stóð í þeirri trú að mín
menntun nýttist afskaplega takmark-
að í slíkt,“ segir Halldór í samtali við
blaðamann. Hann var því ekki lengi
að hugsa sig um og sendi strax um-
sókn þegar hann sá auglýst innan
Íslandsbanka eftir fólki sem hefði
áhuga á að fara sem sendifulltrúar á
vegum Rauða krossins til Afríku að
sinna verkefnum þar. „Íslandsbanki
fór í samstarf við Rauða krossinn þar
sem bankinn lánar í raun starfsmenn
í verkefni sem Rauði krossinn á Ís-
landi er að sjá um. Það vantaði ein-
hvern með tæknimenntun og fjár-
málakunnáttu. Ég hef menntun á
báðum sviðum svo mér fannst þetta
verkefni kalla á mig,“ segir Halldór
og brosir. „Til að verða alþjóðleg-
ur sendifulltrúi Rauða krossins þarf
að fara á námskeið. Til að komast
að á því þarf að senda inn umsókn
og taka próf, þetta var í raun frek-
ar mikið ferli og mun flóknara en
ég hafði gert mér grein fyrir,“ segir
Halldór sem búsettur er á Akranesi
ásamt fjölskyldu sinni.
Hefur búið
víða um heim
Halldór er alinn upp víða um heim
og talar fjölmörg tungumál. Hann
fæddist í Svíþjóð og bjó þar til sjö
ára aldurs. Fjölskyldan flutti þá til
Kúveit, þar sem faðir hans kom að
uppbyggingu nýs háskólasjúkrahúss.
Halldór gekk í breskan skóla og
lærði ensku. „Við ætluðum að búa í
Kúveit í tvö ár en það endaði í fimm
árum. Þar voru margar sænskar fjöl-
skyldur og voru flestir mínir vinir
sænskir svo ég gat haldið sænskunni
við. Þegar Saddam Hussein gerði
innrás í landið 2. ágúst 1990 flúðum
við til Íslands þar sem við bjuggum í
fáeina mánuði. Foreldrar mínir voru
í Kúveit þegar innrásin átti sér stað
en við systkinin á Íslandi í sumarfríi.
Ég bjó þá hjá ömmu á Akranesi fram
að áramótum þetta ár því foreldrar
mínir voru fastir í Kúveit, mamma
í einn mánuð og pabbi fram að jól-
um. Þegar pabbi var kominn til Ís-
lands flutti ég til þeirra í Reykja-
vík þar sem við vorum í tvo til þrjá
mánuði áður en við fluttum til Sviss.
Þar gekk ég í skóla þar sem töluð
var bæði þýska og franska, auk þess
sem ég lærði líka svissnesku. Ég var
því alltaf að læra ný tungumál og í
dag hef ég mikinn áhuga á öllu sem
tengist tungumálum. Ég fór sjálf-
ur á tungumálabraut í framhalds-
skóla og lærði spænsku,“ segir Hall-
dór en hann hefur einnig búið í tæp
þrjú ár í Noregi með Katrínu, eigin-
konu sinni.
Tæknimálin vilja
gleymast
Í Afríku er Halldór að gera úttekt
á þeirri tækni sem Rauði krossinn
í tíu fátækustu löndum Afríku býr
yfir. „Það er mikið bil á milli okk-
ar og þróunarríkjanna hvað varð-
ar tækniframfarir. Alþjóða Rauði
krossinn fór því af stað með þetta
verkefni, að minnka bilið. Rauði
krossinn á Íslandi bauðst til að taka
þátt og leiðir í raun verkefnið og
utanríkisráðuneytið hér styrkir það.
Við erum að gera úttekt á tækni-
málum Rauða krossins, hvernig int-
ernettengingin hjá þeim er, hvernig
tölvur eru notaðar og hvernig síma-
samband sé. Einnig erum við að
skoða hvernig Rauði krossinn held-
ur um fjárhagsmál í þessum lönd-
um,“ segir Halldór. „Hér áður fyrr
notuðu menn útvarpið helst til að
koma skilaboðum á milli, sú tækni
er mjög flókin og þurfti því mikla
sérþekkingu sem kostar peninga.
Farsímar og internetið er núna
að taka yfir og útvarpið að hverfa,
enda mun óhentugra. Gallinn er að
tæknimálin eru ekki í sama forgangi
núna eins og áður og í þróunarríkj-
unum vilja þau einfaldlega gleym-
ast. Okkar verkefni er að kenna
þeim að nýta tæknina svo þeir sjái
hag sinn í að leggja meiri vinnu
og peninga í að þróa tæknimálin,“
bætir hann við.
Gott internetaðgengi
mikilvægt
Að sögn Halldórs krefst starfsemi
Rauða krossins um allan heim
þess að vel sé haldið um almennar
upplýsingar um fólk í viðkomandi
landi. Til þess þurfi að vera gott að-
gengi að interneti og góðum tölv-
um. „Svo starfsemi Rauða kross-
ins sé eins skilvirk og hún þarf að
vera er mikilvægt að öll gögn séu
til staðar. Ef t.d. náttúruhamfarir
verða á svæði þar sem fólk býr er
mikilvægt að Rauði krossinn hafi
upplýsingar um fólk á svæðinu svo
hægt sé að hjálpa öllum eins og best
verður á kosið. Því miður er ekki
haldið nógu vel um þetta í öllum
löndum. Stærsti hluti fjármagnsins
fer í að bregðast við hamförum, fá-
tækt, veikindum eða öðru slíku sem
snýr beint að fólki, og tæknimál-
in sitja eftir. Maður getur vel skilið
þetta því auðvitað vill fólk bregðast
við og hjálpa þeim sem eru í mikilli
hættu eða neyð,“ segir Halldór og
bætir því við að í þróunarríkjunum
liggi vandinn helst í því hversu erf-
itt er að fjármagna starfsemi Rauða
krossins. „Rauði krossinn er sjálf-
stæð óháð stofnun og ríkið má ekki
koma með beinum hætti að rekstr-
inum. Í okkar heimshluta er minna
mál að afla fjár, bæði fyrirtæki og
einstaklingar eru duglegir að leggja
lið. Í þróunarríkjunum er fátækt
svo mikil að það er í raun lítið sem
almenningur getur látið af hendi
rakna til Rauða krossins,“ útskýrir
Halldór.
Fór fyrstu ferðina
til Malaví
Halldór fékk símtal í janúar síðast-
liðnum þar sem hann var beðinn
um að fara út í sína fyrstu ferð, tvær
vikur til Malaví. „Ég var ekki einu
sinni búinn að fara á námskeiðið á
þessum tíma, en sá sem átti að fara
út komst ekki vegna vinnu. Það var
ekki mikill tími til að hugsa sig um
því brottför var í febrúar. Ég þurfti
reyndar ekkert mikinn umhugsun-
artíma,“ segir Halldór og brosir.
„Áður en ég fór út hitti ég manninn
sem fór á undan mér til Malaví og
kom verkefninu af stað. Mitt hlut-
verk var svo að fylgja eftir því sem
hann hafði verið að gera. Þetta var
bæði skemmtileg og erfið ferð, en
það var margt sem ég var að læra
og þurfti að meðtaka en ég var sem
betur fer ekki einn.“ Þegar heim
var komið fór Halldór til Svíþjóð-
ar á námskeið í eina viku, þar sem
hann lærði m.a. hvernig hann á að
bregðast við ýmsum hættum í þeim
löndum sem hann er að ferðast til.
Lögreglumenn með
hríðskotabyssur á hverju
götuhorni
„Ég fór til Tansaníu í maí og í þeirri
ferð var ég einn, það var aðeins ein-
mannalegt en helst bara erfitt að
hafa engan til að ræða við um verk-
efnið, “ segir Halldór. Þaðan fór
hann til Naíróbí í Kenía. „Við vor-
um í Kenía í eina viku áður en hald-
ið var til Búrúndi og var alveg ein-
staklega skemmtilegt að koma við
þar, en Kenía er eitt þróaðasta land
Afríku og lítil þörf á utanaðkom-
andi hjálparstarfi. Við nýttum tím-
ann vel og fórum m.a. í safarí í þjóð-
garði rétt utan við borgina. Það var
alveg magnað að sjá ljón, gíraffa,
nashyrninga og fleiri dýr í sínu nátt-
úrulega umhverfi, ég hafði aldrei
séð neitt þessu líkt áður. Mér finnst
mikilvægt að nýta tækifærið þegar
ég fer í þessar ferðir að skoða lönd-
in og kynnast fólkinu og menningu
þess. Það er ólíklegt að maður fari
til þessara landa aftur svo ég vil nýta
ferðirnar eins og ég get,“ segir Hall-
dór og bætir því við að það hafi verið
gaman að sjá hversu lítið frábrugð-
ið okkur fólkið í Afríku er. „Þetta er
ósköp venjulegt fólk eins og við. Það
býr bara við aðrar aðstæður. Upp-
lifunin var mjög sérstök í Búrúndí.
Þar hefur lengi verið mikil pólitísk
spenna og maður sá lögreglumenn
með hríðskotabyssur á hverju götu-
horni. Maður var ekki alltaf rólegur
yfir því,“ segir Halldór. „Mér stóð
til dæmis ekki alveg á sama þegar
félagi minn tók mynd af lögreglu-
mönnum á mótorhjólum og þeir sáu
það. Þeir stoppuðu okkur til að biðja
um að myndinni yrði eytt. Þarna
voru lögreglumenn, aðeins pirrað-
ir, með hríðskotabyssur og maður
skildi ekkert hvað þeir voru að segja.
Hefði maður skilið hvað þeir voru
að segja hefði þetta líklega ekki verið
eins ógnandi. Þetta fór reyndar allt
vel, félagi minn eyddi myndinni og
lögreglumennirnir fóru sáttir.“
Halldór Gíslason, starfsmaður Íslandsbanka, fer sem sendifulltrúi Rauða krossins til Afríku:
Leitar lausna til að bæta megi
tækni í vanþróuðum ríkjum
Halldór Gíslason og Katrín Lilja Jónsdóttir við skírn yngsta sonar þeirra, Marteins.
Halldór í Malaví ásamt David Kola, sem var með Halldóri í verkefninu þar í landi. Hópmynd af starfsmönnum Rauða krossins í Tansaníu.
Svæðisskrifstofa Rauða krossins í Tansaníu. Hópmynd tekin á svæðisskrifstofunni í Líberíu.