Heimsmynd - 01.03.1986, Qupperneq 125

. . . „ég er þessi táknræni biaSamaður, vægur krati, örlítið kaldhæðinn. Ég held að
flestir blaðamenn séu á þessari Iínu.“
vegum, dagskrárgerðarfólk og frétta-
menn, en hyggst jafnframt nota sér að-
keypta þjónustu. „Ég tel að fólk í þessum
störfum þurfi ákveðið svigrúm. Það verð-
ur að fá tækifæri til að finna sitt eigið
tempó."
Nafnið á nýja útvarpinu hefur enn ekki
verið ákveðið. En gert er ráð fyrir að
útvarpað verði í tíu til fimmtán klukku-
stundir á dag, frá því klukkan sjö á
morgnana. Einar telur að mikilvægasti
útvarpstíminn sé morgunútvarpið og tím-
inn eftir fimm á kvöldin. Og hann ítrekar
> að nýja útvarpið verði allt öðru vísi en
stóri samkeppnisaðilinn. -Ekkert líkt rás
2? „Vonandi vandaðra", segir hann hlæj-
andi. „Auðvitað verður spiluð mjög
b mikil tónlist en þetta verður ekki diskó-
tek! Og hvað varðar þjóðfélagsmál, mun
ég leggja áherslu á vandaða umfjöllun og
virka pólitíska umræðu, sem önnur mál
er snerta mannlegt líf. Við munum slá á
nokkuð aðra strengi en ríkisútvarpið,
sem ég tel að sé nokkuð bundið af því að
þurfa að þjóna öllu landinu og getur því
ekki farið eins nákvæmt ofan í saumana
og væri ef til vill æskilegt. Ég hef mjög
ákveðnar skoðanir á hlutverki ríkisfjöl-
miðla, tel að þeir eigi ekki að beygja sig
undir markaðshyggjuna en Ijóst er að
slagurinn um auglýsingamarkaðinn hefur
áhrif á dagskrá og efni allra fjölmiðla. Ég
er mjög hrifinn af breska fjölmiðlakerf-
inu, því þar er ríkisfjölmiðillinn BBC,
sem þarf ekki að reiða sig á auglýsingar
og hins vegar einkastöðvar algerlega háð-
ar auglýsingafjármagni. Þarna er um
gagnkvæmt aðhald að ræða. Þarna ríkir
ekki samkeppni um tekjur, heldur að
halda uppi ákveðnum standard, að víkja
aldrei of langt frá siðareglum blaða- og
fréttamennsku."
Hann segist ekki eingöngu vera þessi
táknrœni blaðamaður, eins og hann orð-
ar það, heldur hafi hann fengið „nokkuð
gott blaðamannsuppeldi.“ Elstur af fjór-
um systkinum, segir hann að andrúms-
loftið á heimilinu í uppvextinum hafi ver-
ið blandað ákveðinni efahyggju. „For-
eldrar mínir eru ekki mjög pólitískt fólk,
þau hafa alla tíð verið fremur leitandi og
ég er þannig sjálfur." Hann segist vera
fulltrúi þessarar eftirstríðsárakynslóðar,
en hann er nú á þrítugasta og fyrsta
aldursári, þeirrar kynslóðar, sem hefur
haft það svo gott að einu vandamálin,
sem hún þekkir eru einhver ástarpró-
blem.“ Hann segir að þrátt fyrir skort á
dramatískri lífsreynslu, beri hann arfleið
eldri kynslóða í sér. „Ég er ættaður úr
Svarfaðardal, því tala ég svona skringi-
lega. Mitt afafólk var ekki beinlínis fætt
með silfurskeið í munni en það sá um að
miðla reynslu sinni til afkomendanna.
Meðal þessara horfnu kynslóða voru
margir sögumenn - af slíku fólki tel ég að
fréttamenn nútímans gætu margt lært.
Við þurfum að gæða hlutina lífi, fréttir
mega ekki bara vera þurr upptalning
staðreynda. Við megum ekki sökkva
ofan í einhvern farveg, sem maður kemst
ekki upp úr aftur. Ég er stöðugt að leita
að nýjum farvegi, nýju formi til að koma
hlutunum til skila. Og ég vona að ég geti
fundið þennan farveg í nýja útvarpinu og
að dæmið gangi upp, ekki bara peninga-
hliðin heldur að ég verði sáttur við það
form sem ég kem til með að finna. Ég er
og verð alltaf fyrst og fremst útvarpsmað-
ur - sögumaður.14
Hann segist þó hvergi banginn, nýi
útvarpsstjórinn. „Ég tek þetta starf á
ákveðnum forsendum, gangi peninga-
dæmið ekki upp eða standi ég mig að því
að fara að slá af gæðakröfunum, þá hætti
ég!“
HEIMSMYND 125