Heimsmynd - 01.04.1992, Síða 54

að upplifa: „Ástin er ólýsanlega sterkt fyrirbæri sem byggir á
dýpt og trausti og óteljandi öðrum þáttum. Hún er öllum
mönnum nauðsynleg. Mér líður miklu betur þegar ég er ást-
fangin. Þá gengur allt upp,“ segir hún og það er ekki laust við
að saknaðartóns gæti í rödd hennar en biturleikinn er augljós-
lega horfinn. Og segist eftir þessa reynslu muni hún fara var-
lega í sakirnar næst.
Klukkan er langt gengin í tvö á þessu hráslagalega mánu-
dagskvöldi. Okkur er báðar farið að syfja þrátt fyrir skemmti-
legt kvöld enda er dagurinn búinn að vera erfiður. Mánudag-
arnir eru alltaf erfiðir eftir skemmtilegar helgar. Við ákveðum
því að eiga stefnumót næsta dag á heimili hennar. „Ekki fyrr
en upp úr hádegi,“ segir hún. „Mér finnst svo gott að sofa út.
Eg verð að fá minn átta tíma svefn. Annars er ég alveg
ómöguleg."
Um þessar mundir býr hún ein í fallegri eigin íbúð í mið-
borg Reykjavíkur ásamt hundinum sínum Tínu Maríu sem er
skemmtileg blanda af Golden retrievier og írskum setter, með
rauða litinn frá setternum og retrievierbygginguna: „Hún hef-
ur fengið það besta frá báðum hvað útlit varðar og er líka
yndislega blíð tík,“ segir hún og sýnir mér hvernig hún hefur
þjálfað hann í að leika listir sínar: „Það er stundum erfitt að
hafa hund þegar mikið er að gera en ég get leitað til foreldra
minna og vinkonu sem tekur hana stundum með sér í reiðtúra.
Þetta er eins og að eiga barn. Stundum jafnvel crfiðara," segir
hún af reynsluleysi enda barnlaus. „Állavega þegar maður
þarf að fara frá henni um lengri tíma.“
Sigga hefur komið sér vel fyrir í íbúð sinni sem hún eignað-
//
Tvíkynhneigð á ég hins vegar
erfiðara með að skilja. Ég held
að þvi fólki hljóti að liða
verr með það að geta ekki
viðurkennt að hvoru kyninu það
vill snúa sér. "
ist fyrir tveimur árum og hefur þegar safnað að sér smekkleg-
um nýtískulegum ítölskum húsgögnum: „Ég er ekkert fyrir
þetta gamla dót,“ tjáir hún mér. I íbúðinni eru tvö stór her-
bergi ásamt eldhúsi, stofu og baðherbergi. f svefnherberginu
er að finna frumlegt risastórt rúm sem hún lét hanna sjálf eftir
ítalskri fyrirmynd. Það er svart, stílhreint og bogadregið við
fótagaflinn. Stofan er stór en er ekki ennþá komin í það horf
sem hún ætlar að hafa hana í. Stofan er því nokkuð tómleg
ennþá þar sem enn vantar sófaborð við svarta leðursófann
hennar: „Ég er á leiðinni að fá mér sófaborð og ég fæ eitt svo-
lítið framúrstefnulegt glerborð að láni næstu daga til að sjá
hvort mér fellur það.“ Á veggjunum eru nokkrar litríkar graf-
íkmyndir sem passa vel inn í umhverfið og auðvitað myndar-
leg hljómflutningtæki á miðju stofugólfinu ásamt fjöldanum
öllum af geislaplötum.
Hún er sífellt að koma manni á óvart því í ljós kom þegar
ég fór að skoða mig um að hún hefur hannað og innréttað
íbúð sína að mestu leyti sjálf. Hún lét meðal annars útbúa fyr-
ir sig látlausa eldhúsinnréttingu og skápa eftir eigin höfði. Og
það sem meira er hún hlóð sjálf myndarlegan skilvegg milli
gangsins og stofunnar úr þykkum glersteinum. Eldhúsið er
stílhreint með hvítri eldhúsinnréttingu en á veggina hefur hún
sett gular flísar sem beinlínis æpa á mann. Þær eru í sama tón
og skærguli liturinn á léttmjólkurfernunni: „Mig langaði ekki í
þessar hefðbundnu hvítu flísar.“ Hitt svefnherbergið er ekki
fullbúið. Þar má sjá nokkrar gull og platínuplötur á víð og
dreif. „Hér ætla ég að koma mér upp vinnuaðstöðu,“ segir
hún og ég hugsa með mér hvort hún ætli nú að fara semja tón-
list. Sú hugsun fékk byr undir báða vængi. Hún hefur einmitt í
huga að koma sér upp þartilgerðum tækjum í vetur. En hvað
um börn í hennar lífi. Hefurðu hugsað þér að eignast einhvern
tíma barn? „Ég hef ekki tekið ákvörðun um það enda hef ég
um nóg annað að hugsa í augnablikinu. En það er aldrei að
vita. Ég hef mjög gaman af börnum. Mér finnast þau alveg
yndisleg og ég fæ mikið út úr því að vera með börn systkina
minna.“
ún býður mér upp á kaffi og fínar bakarískökur
þennan fagra og sólríka þriðjudag og biður mig
endilega að segja sér hvernig kaffið bragðast,
hvort ég vilji hafa kaffið sterkara eða veikara því
hún hafi ekkert vit á kaffi sjálf. Hún reykir ekki
heldur. Ég verð því hálf skömmustuleg að reykja
inni hjá henni án þess þó að það fari nokkuð í
taugarnar á henni. Svona er búið að fara með okk-
ur reykingafólkið: „Ég hef aldrei verið fyrir kaffi
utan einn vetur þegar ég var fimm ára lifði ég bók-
staflega á kaffi með sykri og mjólk og normal-
brauði með sultu.“
„Kaffið er gott,“ svara ég. Blandan var hæfileg þó kaffiteg-
undin væri ekki sem best en bragðið vandist strax eftir fyrsta
bollann. Mér kom helst til hugar að þetta væri gulur Bragi.
Við förum strax að ræða heima og geima og ég spyr hana í
kjölfar alls kjaftagangsins hvort hún hafi veít fyrir sér for-
dómunum yfirleitt. Þar á meðal fordómum gagnvart samkyn-
hneigðu fóíki?
„Ég held að það sé miklu grynna á
fordómum en fólk vil láta uppi. Við
þurfum ekki annað en að líta í kring
um okkur til að sjá það. Það er til
alltof mikið af einstaklingum sem
segjast ekki fordómafullir en eru það
þegar á reynir. Það er svona dæmi-
gert fyrir hvítu stúlkuna sem kynnist
svertingadrengnum. Flestum finnst
það í lagi ef það eru ekki þeirra dæt-
ur. En sem betur fer hefur umræðan
um samkynhneigt fólk orðið miklu
opnari en hún var áður og fordóm-
arnir hafa að sama skapi minnkað
enda finnst manni fáránlegt að for-
dómar skuli vera í garð þessa hóps
því þetta er bara venjulegt fólk,“ segir hún og heldur áfram:
„Ég geri mér í hugarlund að það sé miklu verra að vera
hommi en lesbía, bæði vegna alnæmis og þjóðfélagsumræð-
unni í kring um þá.
Ég held að ástæðan fyrir því hve margir hafa komið út úr
skápnum í seinni tíð sé eimitt vegna þessarar opnu umræðu.
Ég held að mörgu eldra fólki sem bjó ekki við þessa opnu um-
ræðu hefði liðið betur hefði það getað viðurkennt fyrir sjálfu
sér og öðrum samkynhneigð sína. Margt þetta fólk giftist bara
af því að það átti að giftast þó því hafi ekki liðið vel með
það.“ Hún segist eiga nokkra samkynhneigða vini og er sann-
færð um að þetta hafi ekkert með uppeldi að gera: „Maður
verður ekki allt í einu hommi eða lesbía vegna einhverrar
hugdettu heldur tel ég að fólk hreinlega fæðist annað hvort
eða bara eðlilegt.
Við erum sammála því að þessi hópur eigi nógu erfitt með
að viðurkenna þessa kynhegðun sína opinberlega því léttast er
að geta verið eins og allir hinir: „Tvíkynhneigð á ég hins vegar
erfiðara með að skilja. Ég held að því fólki hljóti að líða verr
með það að geta ekki viðurkennt að hvoru kyninu það vill
snúa sér.“
Páll Oskar Hjálmtýsson er einn fárra tónlistarmanna sem
viðurkennt hefur opinberlega að hann sé hommi. Mörgum
finnst hann aðdáunarverður að þora en aðrir telja hann ekki
góða fyrirmynd. Sjálfsagt þeir fordómafullu. Sigríður segist
hafa mikið álit á Páli Oskari sem persónu, þó hún þekki hann
ekki mikið, og einnig sem tónlistarmanni: „Ég hef líka mikið
álit á Móeiði Júníusdóttur og tel þau eiga bjarta framtíð í tón-
54 HEIMSMYND