Heimsmynd - 01.06.1992, Síða 69

Við ógiftu mæðurnar erum
allar sammála því að ein-
manaleikinn berji stund-
um að dyrum hjá okkur
en við erum líka sammála
því að það er eins hægt að vera ein-
mana í misgóðum samböndum.
Þær Guðríður. Anna Þóra og Anna
Gulla eru þeirrar skoðunar, eftir mis-
heppnuð hjónabönd sem gátu þó af sér
dýrmæta ávexti, að þær vildu ekki
ganga sama veginn aftur, þær hefðu
viljað bíða lengur með að festa ráð sitt
og eignast börn. Þær sáu skilnaðinn
ekki fyrir og hvað þá lífsbaráttuna sem
fylgir því að standa einn uppi með eitt
barn eða fleiri. Þá eru þær ekki endi-
lega að tala unr hina fjárhagslegu lífs-
baráttu því fátækt er oft andlegs eðlis,
heldur eru þær að segja eins og er að
það sé tveggja manna vinna að ala upp
börn. Þær eru allar í fullri vinnu upp-
alandans frá degi til dags og fyrirvinn-
unnar sem vinnur fullan vinnudag og
jafnvel meira til.
Goðsögnin um „einstæðu" mæðurn-
ar styðst ekki við staðreyndir, sú ímynd
er niðrandi að okkar dómi. Það er ým-
ist verið að búa til úr okkur aumingja
eða manneskjur sem hafi það allt of
gott eða jafnvel aumingja sem hafi það
alltof gott, hafi allar þessar> bætur.
Raunin er hins vegar sú að við þurfum
oftast að taka á honum stóra okkar til
að geta verið heilar gagnvart börnun-
um okkar. Við erum hvorki hetjur né
aumingjar. Við erum eins misjafnar og
við erum margar. Við lýsum því frati á
goðsögnina.
Anna Þóra ásamt syni sínum
Birni Leó. Hann langar í
marga pabba.